Byliśmy szczęśliwym małżeństwem brakowało nam tylko dziecka. W 2013 r. okazało się że jestem w ciąży. Ogromna radość narastała wraz z każdą kolejną wizytą u lekarza, dzidziuś rósł, wszystko przebiegało prawidłowo. Skończyło się w 21 tygodniu ciąży, właśnie wtedy, podczas rutynowego USG lekarz w Radomiu uznał, że serce dziecka nie bije prawidłowo.
Zaraz potem płacz, niedowierzanie i znów szok, jeszcze większy – zaproponowano nam aborcję. Argumentem miał być fakt, że jesteśmy młodym małżeństwem, że jeszcze możemy mieć dziecko… Zadaliśmy tylko dwa pytania – czy wada serca to jedyny problem naszego nienarodzonego dziecka i czy z tą wadą ma szansę żyć. W odpowiedzi zalecono nam wykonanie dodatkowych badań, nie chcieliśmy nawet myśleć o przerwaniu ciąży, już kochałam to dziecko, powiedziałam co Bóg da to będzie. Badania dodatkowe wypadły pomyślnie, poza wadą serca nasza córeczka była zdrowa. Z niecierpliwością i jeszcze większym strachem czekaliśmy na jej narodziny. Zaproponowano żeby poród odbył się w Warszawie w Szpitalu na Karowej, 30 października przez cesarskie cięcie na świat przyszła piękna dziewczynka. W trzeciej dobie życia Hania została przetransportowana do Centrum Zdrowia Dziecka, z najbliższą rodziną pojechaliśmy za nią… Lekarz dyżurny powiedział, że sytuacja jest opanowana, podpisaliśmy zgodę na badanie, operację i czekaliśmy… Hania został ochrzczona i nadszedł dzień operacji. Trwała 10 godzin, najgorsze i najdłuższe 10 godzin w naszym życiu. A po nich tragiczny widok naszego dziecka wśród tej całej aparatury podtrzymującej życie. Każdego dnia, kiedy tylko była możliwość odwiedzaliśmy Hanię na OIOM-ie, potem została przeniesiona na kardiochirurgię. Kolejny szok przeżyliśmy w grudniu, lekarz stwierdził, że dziecko ma porażenie fałdów głosowych i że trzeba założyć rurkę tracheotomijną do czasu, aż zaczną pracować. Hanie zabrali na zabieg, założyli rurkę, było jednak tylko gorzej. Przestała ssać, jeść, założoną sondę do żołądka. Płakałam a mama mówiła mi że jestem silna, że muszę o Hanie walczyć. Wszystkiego trzeba było się nauczyć, odsysania wydzieliny z dróg oddechowych, karmienie przez sondę, w szpitalu zastały nas Święta Bożego Narodzenia, potem Nowy Rok… Nie było możliwości żeby zabrać Hanię do domu bez niezbędnej aparatury i umiejętności profesjonalnej opieki nad nią, wszystkiego mieliśmy się nauczyć my – rodzice. Uparcie uczyliśmy się, żeby wreszcie zabrać dziecko do domu, udało się. Wypis dostaliśmy po święcie Trzech Króli. Po dwóch miesiącach zgłosiliśmy się z Hanią na kontrolne ECHO serca w CZD i tu kolejny szok – lekarz stwierdził, że Hania ma infekcyjne zapalenie wsierdzia na zastawce trójdzielnej, że konieczna jest hospitalizacja i antybiotyk zlecony na 7 tygodni... Wreszcie udało nam się ponownie wyjść do domu. Obserwowaliśmy pierwsze kroki, czekaliśmy na pierwsze słowo, wszystko na co czekają inni rodzice. Poza tym jeździliśmy na regularną wymianę rurki, liczne badania i konsultacje – to już rzeczywistość zupełnie nieznana innym rodzicom. Pytaliśmy kiedy Hania będzie miała wykonany II etap korekcji wady, ten, który dzieci powinny mieć wykonany w 6 miesiącu życia – żadnego odzewu. Hania ma ponad 2 lata, nie może czekać. Nadzieję dał nam prof. Edward Malec, jednak on operuje w Klinice Uniwersyteckiej w Niemczech. Operacja tam może się odbyć ale tylko płatna – 36 500 euro, nie stać nas, zwyczajnie nie mamy pieniędzy, żeby ratować dziecko. Dlatego prosimy Was kochani o pomoc dla naszej córki.
Hani można pomóc dokonując wpłaty na rachunek Fundacji:
Fundacja na rzecz dzieci z wadami serca Cor Infantis:
86 1600 1101 0003 0502 1175 2150 z dopiskiem „Hanna Deja”
Fundacja Cor Infantis nie pobiera prowizji ani żadnych dodatkowych opłat. Całość zebranych środków przeznaczona jest na leczenie dziecka.
