spacerkiem po mieście

Stowarzyszenie Sług Katolickich pod wezwaniem św. Zyty w Radomiu powstało 1 lipca 1907 roku, z inicjatywy ks. Antoniego Aksamitowskiego i ks. Mariana Glibowskiego. Siedzibą początkowo był lokal w kamienicy przy ul. Lubelskiej 30 (obecnie ul. Żeromskiego), szybko jednak stowarzyszenie przeniosło się do domu przy ul. Warszawskiej 14 (obecnie ul. Malczewskiego).

To jedno z pierwszych osiedli, które powstało w Radomiu po II wojnie światowej. Na Obozisku, na północ od Strumienia Północnego, w pobliżu otwartych terenów wybudowały je Zakłady Metalowe im. Gen. Waltera dla swoich pracowników.

Jeden z najwybitniejszych polskich malarzy urodził się 14 lipca 1854 roku w Radomiu, jako trzecie dziecko Juliana Malczewskiego (1820-1884) i Marii z Korwin-Szymanowskich (1822-1898). Ochrzczony został w radomskiej farze 10 września 1854.

Remiza i wspinalnia oddziału straży pożarnej przy ul. Mlecznej.

7 lipca 1944 roku pod murem cmentarza przy ul. Limanowskiego hitlerowcy rozstrzelali, w odwecie za zabicie dwóch Niemców, 30 radomskich strażaków i członków służby pomocniczej. Zamordowani Polacy zostali pochowani na Firleju. Po wojnie - 27 marca 1945 ich szczątki ekshumowano i pochowano dokładnie w miejscu egzekucji z 1944 roku. Dziś mogiła członków straży pożarnej i służby pomocniczej znajduje się w kwaterze 10a.

Od początku XVI wieku majątek Wośniki należał do Podlodowskich. Natomiast w drugiej połowie nowy, murowany, dwór wzniósł (lub rozbudował wcześniej istniejący) Jan Podlodowski – brat Doroty, której mężem był Jan Kochanowski.

Pociągi do Radomia zawitały w 1883 roku, a stało się to za sprawą Kolei Iwangorodzko-Dąbrowskiej. Jej budowę 18 tys. robotników rozpoczęło w czerwcu 1882.

Najwybitniejszy pod względem artystycznym nagrobek nekropolii przy ul. Limanowskiego, stojący na osi głównej alei cmentarnej.

Tuż po zakończeniu II wojny światowej, kiedy Państwowa Fabryka Wyrobów Tytoniowych wznowiła produkcję, jej kierownictwo zdecydowało o stworzeniu dla pracowników domu kultury, gdzie oni i ich rodziny mogliby odpocząć po pracy i realizować swoje pasje. Na placówkę przeznaczono jeden z fabrycznych budynków - na rogu ul. Tytoniowej i Limanowskiego.

W 1917 roku w kamienicy przy ul. Kilińskiego 13 rozpoczęło działalność prywatne żydowskie gimnazjum męskie. Rok później przy ul. Mariackiej 4 utworzono gimnazjum żeńskie.

Zakład przy ul. Garbarskiej 27 założył w 1894 roku Jan Borkowski – znany radomski przemysłowiec i społecznik. Była to jedna z najnowocześniejszych garbarni w Radomiu. Dzięki wykorzystaniu do garbowania skór nowej technologii z użyciem chromu, możliwe było znaczne zwiększenie produkcji.

Na początku XX wieku Józef Grodzicki – znany w Radomiu fotograf i drukarz, Jan Pazdon – przemysłowiec i społecznik, Franciszek Jakaczyński – rzemieślnik oraz małżeństwo Natalia i Józef Dreszerowie uznali, że radomscy rzemieślnicy powinni mieć swój klub towarzyski.

13 sierpnia 1869 roku minister spraw wewnętrznych w Petersburgu zatwierdził statut Stowarzyszenia Spożywczego „Oszczędność” w Radomiu. Była to jedna z trzech pierwszych – obok płockiej „Zgody” i warszawskiego „Merkurego” - spółdzielni w Polsce. Wszystkie powstały z inicjatywy redakcji warszawskiego miesięcznika „Ekonomista”. Oszczędność zakładał radca stanu Julian Statkowski, jeden z redaktorów „Ekonomisty” i radomianin Konstanty Luboński.

Powstał z inicjatywy inżyniera Aleksandra Sawickiego, późniejszego przewodniczącego Społecznego Komitetu Ratowania Zabytków Radomia. Na dom kultury przeznaczono parter nowo powstałego budynku przy ul. Słowackiego 15a. Adaptacją pomieszczeń i zaprojektowaniem wnętrz zajęli się znani radomscy architekci: Ryszard Rodak i Maciej Paterkowski. Powstała sala klubowa z profesjonalną sceną i sala bilardowa. Relaks prowadził też własną kawiarnię. Fundusze na działalność przekazywał Centralny Związek Spółdzielczości Pracy i radomskie spółdzielnie pracy.