spacerkiem po mieście

Najpierw był niewielki warsztat elektrotechniczny przy ul. Szerokiej 9 (obecnie ul. Piłsudskiego), który w 1899 roku uruchomił Juliusz Dreszer. Po 1908 roku Dreszer, zaangażowany w działalność niepodległościową, został przez władze carskie zmuszony do opuszczenia Radomia.

Już w pierwszych latach XX wieku władze Radomia dostrzegały tę wielką dolegliwość dla mieszkańców – brak sieci wodociągowej i kanalizacji. W 1909 roku prezydent Paweł Kłosowski zwrócił się do znanej angielskiej firmy Wiliama H. Lindleya, który wcześniej wykonał podobne plany dla Warszawy, z prośbą o opracowanie projektu sieci wodociągowej i kanalizacyjnej.

Obiekt, zwany czasami kapliczką Chrystusa Miłosiernego albo św. Jana, został postawiony w 1855 roku w miejscu, gdzie niegdyś znajdował się folwark plebański parafii farnej - św. Jana Chrzciciela, istniejący tu przynajmniej od drugiej połowy XVI wieku.

21 kwietnia 1947 roku przy Okręgowym Komitecie Żydowskim w Radomiu powstał Komitet Uczczenia Pamięci Żydów Męczenników Miasta Radomia. W piątą rocznicę likwidacji przez Niemców getta komitet zorganizował uroczyste akademie – w siedzibie OKŻ i w siedzibie Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych. Najważniejszą jednak dla członków KUPŻMMR sprawą było doprowadzenie do wzniesienia pomnika, który by upamiętniał tragiczny los radomskich Żydów. Monument miał powstać z datków ocalałych z Zagłady.

W czerwcu 1882 roku rozpoczęła się budowa Kolei Iwangorodzko-Dąbrowskiej, a już 30 lipca 1883 roku pierwszy pociąg z Iwangorodu (Dęblina) dotarł do Radomia. Cała, licząca ok. 462 km, nowa linia wraz z infrastrukturą została uroczyście oddana do użytku 25 stycznia 1885 roku. W Radomiu umieszczono Dyrekcję Zarządu Kolei, a w 1887 roku przy ul. Dmitrijewskiej (obecnie ul. Słowackiego) wybudowano warsztaty kolejowe, które dały początek jednemu z najstarszych zakładów przemysłowych w Radomiu.

Pod koniec drugiej dekady XIX wieku wzdłuż Grobli Mlecznej (obecnie ul. Okulickiego) – od numeru 8 do rzeki Mlecznej – ciągnęły się wąskim pasem drewniane zabudowania najstarszej w Radomiu garbarni Fryderyka Augusta Schniersteina, majstra garbarskiego, który do naszego miasta przybył z Poznania. Aż do połowy stulecia był to największy – ze względu na liczbę zatrudnionych i wartość produkcji – zakład przemysłowy w Radomiu. Jego wyroby – skóry podeszwowe i juchtowe, irchę i safian cieszyły się wielkim uznaniem w całym Królestwie Polskim.

Rozrastające się w szybkim tempie Zakłady Metalowe im. Gen. Waltera na początku lat 50. wybudowały w sąsiedztwie – po drugiej stronie torów, przy ul. Szkolnej 4 (obecnie al. Grzecznarowskiego) czterokondygnacyjny budynek w obowiązującym wówczas stylu socrealistycznym.

Ich historia zaczyna się w połowie XIX wieku, kiedy przy ul. Staromiejskiej 8/10 Leon Romanowski założył niewielki warsztat kowalsko-ślusarski.

Zapraszamy na nasz cykl "Spacerkiem po mieście", w którym prezentujemy zabytki Radomia wpisane do Gminnej Ewidencji Zabytków. Tym razem poznamy historię Zakładów Handlowo-Przemysłowych „Stemar”.

Zapraszamy na nasz cykl "Spacerkiem po mieście", w którym prezentujemy zabytki Radomia wpisane do Gminnej Ewidencji Zabytków. Tym razem zajrzymy do biura Techniczno-Budowlanego „Pion”.

1 listopada 1934 roku, uchwałą Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów, zostało powołane w Warszawie Towarzystwo Osiedli Robotniczych. Spółka miała budować mieszkania dla robotników i pracowników umysłowych, zarabiających do 250 zł miesięcznie.

Zapraszamy na nasz cykl "Spacerkiem po mieście", w którym prezentujemy zabytki Radomia wpisane do Gminnej Ewidencji Zabytków. Dziś poznamy historię koszarów wojskowych.

Zapraszamy na nasz cykl "Spacerkiem po mieście", w którym prezentujemy zabytki Radomia wpisane do Gminnej Ewidencji Zabytków. Dziś poznamy historię Stacji Pomp Wodociągu Miejskiego.