Ponad 200 gatunków stewii pochodzi z Ameryki Południowej. Wykorzystywali ją Indianie Guarani i Mato Grosso. Słodzili nią napoje i potrawy, żuli liście, a także używali jako lekarstwa. Badania naukowe wykazały, że liście stewii zawierają również witaminę C, kwas foliowy, wapń, potas, magnez, żelazo, a także związki fenolowe. Mają też zero kalorii.
W przemyśle spożywczym stewia na szeroką skalę była wykorzystywana od lat 70. XX wieku w Japonii. Dodawano ją m.in. do lodów, pasztetów, konserw i marynat. Światową popularność zdobyła pod koniec ubiegłego wieku. Stany Zjednoczone w 1995 roku uznały stewię za suplement diety, ale dopiero w 2008 pozwoliły na sprzedaż ekstraktu jako dodatku do żywności. Z kolei Unia Europejska zezwoliła na stosowanie glikozydów stewiolowych w 31 kategoriach spożywczych w 2011 roku. Są to m.in. napoje, desery, słodycze i słodziki.
Stosowanie stewii zamiast cukru może przeciwdziałać chorobom cywilizacyjnym. Słodziki produkowane ze stewii nie podnoszą poziomu glukozy we krwi i mogą być z powodzeniem stosowane przez osoby z cukrzycą. Z racji tego, że stewia nie dostarcza kalorii, stosowanie jej zamiast cukru może zapobiegać rozwojowi otyłości oraz wspomagać odchudzanie. Oprócz tego stewia może przeciwdziałać próchnicy zębów, działać terapeutycznie w przypadku nadciśnienia, stanów zapalnych oraz niektórych dolegliwości trawiennych.
Najprościej używać stewii w postaci świeżych lub suszonych listków. W takiej formie doskonale nadaje się np. do słodzenia herbaty. Bardziej praktyczne jest jednak stosowanie stewii w formie płynnego ekstraktu. Tego typu słodzik można przyrządzić samodzielnie w domu, gotując liście stewii przed parę minut w niewielkiej ilości wody, a potem cedząc. Uzyskany skoncentrowany, słodki wywar można przechowywać w lodówce nawet do dwóch tygodni.
Stewię zaleca się głównie do słodzenia napojów, ale można ją też wykorzystywać do słodzenia potraw i deserów, także kwaśnych i wymagających obróbki termicznej. Trzeba jednak mieć na względzie to, że stewia oprócz intensywnej słodyczy wnosi do potraw również specyficzny, ziołowy posmak, co ogranicza jej zastosowanie kulinarne.
