Wystawa pokonkursowa została otwarta o godz. 18 w Miejskiej Bibliotece Publicznej. Przypomnijmy, że żadna z koncepcji architektonicznych nie zdobyła pierwszego miejsca, więc nie będzie realizowana. Jednak podczas spotkania projekty stały się pretekstem do rozmów o przyszłości placu.
Zagospodarowanie tego miejsca zawsze wywoływało dyskusje. Nawet na przełomie XIX i XX wieku, kiedy zakątek zwany był rajszulą. Nie wszystkim mieszkańcom Radomia podobały się organizowane tam targowiska (największe odbywały się w czwartki).
W 1910 roku, dla uczczenia 500 rocznicy bitwy pod Grunwaldem, postanowiono nadać placowi nazwę Jagielloński. Targi odbywały się tam jednak nadal, także w czasie okupacji, gdy na kilka lat zmieniono nazwę na Reichplatz.
Po wojnie nastąpiła kolejna modyfikacja – pojawił się Plac Zwycięstwa. W jego centralnym punkcie, władze miasta postanowiły postawić pomnik ku czci żołnierzy Armii Czerwonej. W 1953 roku „Życie Radomskie” opisywało kulisy tej inwestycji: „Ostrym dźwiękiem rozlegały się uderzenia kilofów o kamienie. Dudniły „brukowce” ładowane na ciągniki i wozy. O godz. 19 zakończono pracę. Władysław Brzozowski rozprostował plecy. Wyróżnił się wytężoną, dobrze zorganizowaną pracą. Słońce skryło się za budynek szpitala miejskiego. Jego ostatnie blaski, lekko różowiły rusztowania okalające pomnik. Płynął z nich nieprzerwanie dźwięk uderzeń. Z góry spadały odłamki kamieni i unosił się pył”.
Na placu wciąż prowadzono także handel, co jednak wzbudzało kontrowersje. „Przed pięknym pomnikiem ustawiono stoiska z kapustą, burakami i jabłkami. W przyszłym roku warto pomyśleć o innym miejscu na tego typu imprezę” – sugerowała w 1970 r. jedna z radomskich gazet.
Przez kilka lat forsowano koncepcję utworzenia tutaj „nowego centrum Radomia”. W rogu placu zaplanowano okazały biurowiec, którego wysokość ograniczono później w miejscowym planie zagospodarowania do 11 kondygnacji. Na przełomie XX i XXI wieku władze miasta bardzo chciały zlokalizować u zbiegu ulic Kelles-Krauza i Struga nową siedzibę Sądu Rejonowego. Kierownictwo sądu wolało jednak działkę po drugiej stronie ulicy Struga, w miejscu, gdzie ostatecznie powstało Centrum Słoneczne.
Ostatnie lata to przede wszystkim dyskusje „pomnikowe”. Cztery lata temu Andrzej Kosztowniak i szef Stowarzyszenia Jagiellońskiego Wiesław Mizerski podpisali deklarację o zamiarze wzniesienia na placu rzeźby ku czci królewicza Kazimierza. Już w 2009 miał zostać ogłoszony przetarg na wykonanie pomnika i zagospodarowanie całego Placu Jagiellońskiego. Jednak do tego nie doszło, ponieważ okazało się, że koncepcja z królewiczem ma silną konkurencję. Jedną z nich była rzeźba poświęcona żołnierzom AK.
Najwięcej emocji wywołał jednak inny pomnik – „Powiew”, zaprojektowany przez wybitnego polskiego twórcę Macieja Szańkowskiego. Artysta stworzył projekt w 1981 roku. Wtedy radomska „Solidarność” ogłosiła konkurs na pomnik upamiętniający wydarzenia z Czerwca'76. „Powiew” był jednym z jego laureatów. Niestety, żadnej z koncepcji nie udało się zrealizować. Kilka miesięcy później wybuchł bowiem stan wojenny.
Najważniejszym elementem projektu Szańkowskiego jest brama i powiewająca nad nią kotara. Pomnik ma symbolizować przejście między światami, otwarte podmuchem wolności. Na froncie pomnika znajduje się data 1976. Po drugiej stronie daty innych ważnych wydarzeń z współczesnej, polskiej historii: 1956, 1970 i 1980.
Wielka brama miała stanąć na Placu Jagiellońskim. Realizacją projektu był bardzo zainteresowany także sam artysta. Zrzekł się nawet honorarium autorskiego. Skończyło się planach.
