Spacerkiem po Radomiu

Wiosną 1926 roku powstała w Warszawie – z inicjatywy posłów i działaczy PPS - Spółdzielnia Budowlano-Mieszkaniowa „Zdobycz Robotnicza”. Początkowo liczyła niewiele ponad stu członków i nie byli to wyłącznie pracownicy fizyczni, ale także pracownicy umysłowi oraz przedstawiciele wolnych zawodów.

Linas Hacedek (z herb. Pomoc Lekarska albo Dobroczynny Nocleg) była żydowską organizacją dobroczynną zapewniająca pomoc chorym, słabym i starym, a także nocleg tym, którzy go potrzebowali. Pierwsze jej oddziały na ziemiach polskich powstawały jeszcze w drugiej połowie XIX wieku. W dwudziestoleciu międzywojennym Linas Hacedek funkcjonowała w większości miast Rzeczpospolitej.

Zawiązało się w sierpniu 1928 roku, z inicjatywy m.in. Tadeusza Mariana Wicherta. Urodzony 21 marca 1888 roku w Częstochowie uczęszczał do Gimnazjum Filologicznego im. Wojciecha Górskiego w Warszawie. Po jego ukończeniu, w 1909 roku, wstąpił na Wydział Mechaniczny Politechniki Czeskiej w Pradze. Jego absolwentem został pięć lat później uzyskując tytuł inżyniera mechanika. W 1917 Wichert wrócił do Polski. Zamieszkał w Radomiu i przez cztery następne lata pracował w firmie Elibor Ł.J. Borkowskiego. W 1921 rozpoczął pracę w Państwowej Średniej Szkole Technicznej Kolejowej, gdzie bardzo szybko zorganizował warsztaty szkolne i został ich kierownikiem.

W okresie międzywojennym Biblioteka im. Izaaka Grünbauma była największą w Radomiu biblioteką żydowską. Oficjalnie została założona w 1925 roku, choć w spisie z 1930 roku jako data założenia widnieje rok 1918. Może to być związane z faktem, że książnica przejęła księgozbiór zlikwidowanej w 1920 roku Bibliotece Żydowskiego Stowarzyszenia „Kultura” (Żydowskiego Stowarzyszenia Kulturalno-Oświatowego „Tarbut”).

Fabryka Wyrobów Smolarskich i Rymarskich M. Kromołowski i Synowie powstała na początku lat trzydziestych w Katowicach.

Jest najstarszym parkiem w Radomiu i jednym z pierwszych publicznych parków miejskich w Królestwie Polskim.

Był nie tylko najstarszym w branży w Polsce, ale też na swoim koncie notował największe sukcesy.

W okresie międzywojennym w Radomiu działało kilka dużych odlewni żeliwa. W czasie okupacji Niemcy połączyli je w dwa przedsiębiorstwa: Radomer Eisen- und Tempergisserei oraz Deutsche Maschinenfabrik in Radom.

W latach 60. XIX wieku we wszystkich guberniach Królestwa Polskiego, na podstawie carskiego ukazu i na wzór rosyjski, powoływano izby skarbowe. Izba Skarbowa Radomska, w miejsce zlikwidowanej Warszawskiej Komisji Skarbowej, powstała 13 lipca 1869 roku. Jej siedzibą od początku była dwukondygnacyjna kamienica o bogatym wystroju elewacji, z ornamentem okuciowym, przy ul. Lubelskiej 41 (obecnie ul. Żeromskiego 41).

Jeszcze w latach 90. część radomian pytana o pozostałości królewskiego zamku bez wahania wskazywała charakterystyczny, zwieńczony attyką, trzykondygnacyjny budynek z czerwonej cegły przy ul. Grodzkiej 3. Wydawał się wystarczająco okazały, by w przeszłości pełnić funkcję siedziby polskich królów. Tymczasem jego rodowód sięga lat 30. XX wieku. A z zamkiem ma tyle wspólnego, że w okolicy zachodniego naroża budynku mogą znajdować się pozostałości baszty zamykającej od strony fary dziedziniec zamkowy.

W lipcu 1895 roku Feliks Jan Łagodziński senior, absolwent Wydziału Farmacji Uniwersytetu w Dorpacie kupił aptekę Hoppenów, mieszczącą się w domu Karschów przy ówczesnym pl. Sobornym.

Pierwsza w Radomiu lecznica dla zakaźnie chorych została otwarta na przełomie 1918 i 1919 roku w niewielkim budynku przy ul. Starokrakowskiej 32 (ob. ul. Limanowskiego). Wcześniej (przynajmniej od 1905 roku) tacy pacjenci przyjmowani byli na wydzielonym oddziale szpitala św. Kazimierza, który znajdował się w tzw. czerwonych koszarach. Oddziałem kierował dr Stanisław Kelles-Krauz.

Kościół i klasztor dla benedyktynek został ufundowany w 1616 roku przez Barbarę z Dulskich Tarłową, starościnę sochaczewską. Drewniane budynki przy obecnym pl. Kazimierza Wielkiego wzniesiono w latach 1619-1627 staraniem jej syna Jana Karola Tarły, kasztelana wiślickiego i starosty zwoleńskiego.

Pod koniec lat. 40. Zarząd Główny Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa”, która wydawała blisko połowę wszystkich polskich czasopism, zdecydował o powołaniu Klubów Międzynarodowej Prasy i Książki. KMPiK-i były swoistym połączeniem domu kultury, czytelni i księgarni. Pierwszy otwarto 7 października 1948 przy pl. Unii Lubelskiej w Warszawie. W 1974 roku w Polsce działało już – we wszystkich większych miastach - 60 klubów MPiK, w tym 11 w Warszawie.

Na początku grudnia 1915 roku Komitet Obywatelski Ziemi Radomskiej, z inicjatywy ks. Józefa Rokosznego, utworzył koedukacyjne, pięcioletnie Seminarium Nauczycielskie. Miało kształcić nauczycieli dla szkół elementarnych. Zaledwie dwa lata później placówka została podzielona na dwie samodzielne, niezależne szkoły: Seminarium Nauczycielskie Męskie i Seminarium Nauczycielskie Żeńskie. Miało to związek z planami przekazania seminarium Ministerstwu Oświaty i Wyznań Religijnych.