Państwowa Średnia Szkoła Techniczna Kolejowa miała pod koniec lat dwudziestych siedzibę w kamienicy i oficynie przy ul. Słowackiego 8; to właśnie tam znalazło się miejsce i dla Radomskiego Towarzystwa Kursów Technicznych. Dwukondygnacyjny budynek został wzniesiony na przełomie XIX i XX wieku ze składek kolejarzy. Celem RTKT było dokształcanie zawodowe pracujących w przemyśle majstrów i rzemieślników bez odrywania ich od pracy zawodowej, a także szerzenie wiedzy technicznej. Towarzystwo organizowało kursy dotyczące budowy maszyn, obróbki mechanicznej czy elektromechaniki. Można się było także nauczyć prowadzić i naprawiać samochód. Dla chętnych kursantów prowadzona była również nauka pisania i czytania. Ukończenie kursu nie dawało uprawnień państwowych; absolwent otrzymywał jedynie zaświadczenie, że jest przygotowany do wykonywania pracy technika w przemyśle fabrycznym.
Swoją działalnością RTKT obejmowało całe woj. kieleckie. Kiedy na początku lat 30. Państwowa Fabryka Broni przekazała działkę u zbiegu ul. Kościuszki i Narutowicza na budowę nowej siedziby szkoły technicznej, to właśnie Towarzystwo Kursów zajęło się inwestycją. Po wybudowaniu i oddaniu do użytku gmachu, w 1932 roku, przeniosło się z ul. Słowackiego na Kościuszki.
Prezesem RTKT od początku istnienia do wybuchu II wojny światowej był inż. Wichert. W okresie okupacji niemieckiej towarzystwo zostało zmuszone do zaprzestania działalności. Wznowiło ją już w kwietniu 1945 roku, ponownie z inicjatywy Tadeusza Wicherta. Organizowało – podobnie jak przed wojną – kursy budowlane, mechaniczne, drogowe, wodno-melioracyjne i elektrotechniczne.
Radomskie Towarzystwo Kursów Technicznych zostało zlikwidowane w 1952 roku, decyzją Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Kielcach. Inż. Wichert był prezesem RTKT do 1950. Rok później został dziekanem Wydziału Mechanicznego Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Radomiu, a w 1952 – jej rektorem.
Zmarł 25 lutego 1955 roku. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.
Na podstawie informacji zawartych w „Encyklopedii Radomia” Jerzego Sekulskiego, Radom 2012
Napisz komentarz
Komentarze