Spacerek po Radomiu. Pogotowie ratunkowe

Lekarze pełnili dyżury przez całą dobę. Jeśli musieli udać się do chorego, wiozła ich dorożka. Rozwiązanie nie było idealne, więc zdecydowano się, wzorem Warszawy, na kupno karetki w jednej z wiedeńskich firm. W 1919 roku miasto utrzymywało już jednokonny ambulans wraz z woźnicą.

Próbę zorganizowania w mieście nowoczesnego pogotowia ratunkowego podjął w 1934 roku, specjalnie w tym celu utworzony, komitet. W kwietniu 1936 roku, na spotkaniu z przedstawicielami Ubezpieczalni Społecznej, ustalono, że US zapewni transport, czyli samochód, a szpital św. Kazimierza - obsługę lekarską. Wcześniej jednak pogotowie, dysponujące dwoma samochodami – karetkami, uruchomił Polski Czerwony Krzyż.

Także po zakończeniu II wojny światowej najszybciej zorganizowało się PCK, uruchamiając w Radomiu, przy ul. Żeromskiego 29, pierwszy punkt doraźnej pomocy. W maju 1949 roku punkt otrzymał do swojej dyspozycji pomieszczenie w ambulatorium Ubezpieczalni Społecznej przy ul. Kelles-Krauza 3. Natomiast w lipcu powołana została do życia Miejska Stacja Pogotowia Ratunkowego. Jej pierwszym etatowym kierownikiem został dr Franciszek Waga. Na siedzibę wybrano lokal przy ul. Żeromskiego 51, po dawnej stołówce starostwa. Lekarze, którzy dyżury pełnili bezpłatnie, mieli do dyspozycji jedną karetkę.

W 1952 roku pogotowie zostało przeniesione do dawnego szpitala garnizonowego przy ul. Narutowicza, a w połowie 1955 – do budynku przy ul. 1 Maja 19 (obecnie ul. 25 Czerwca), który państwo zabrało Zgromadzeniu Córek Maryi Niepokalanej. Stało się wówczas Powiatową Stacją Pogotowia Ratunkowego, z czterema karetkami dla potrzeb zespołów ogólnych oraz nowo utworzonego zespołu położniczo-ginekologicznego i pediatrycznego. W 1971 roku uruchomiono pierwszy zespół reanimacyjny, a trzy lata później - zespół noworodkowy.

W 1975, w związku z nowym podziałem administracyjnym kraju, Powiatowa Stacja Pogotowia Ratunkowego przekształciła się w dział pomocy doraźnej Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Radomiu. Dwa lata później dział został przeniesiony do budynku WSzZ przy ul. Tochtermana 1. W 1991 nastąpiła kolejna przeprowadzka pogotowia – do zaadaptowanego budynku działu technicznego WSzZ.

Z końcem 1992 roku dział pomocy doraźnej przestał istnieć. 1 stycznia 1993 w jego miejsce została powołana samodzielna jednostka - Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego. Sześć lat później po raz kolejny zmieniła nazwę - na Radomska Stacja Pogotowia Ratunkowego i jako taka funkcjonuje do dziś.