„Najważniejszą artystyczną wizytówką radomskiego Teatru jest organizowany od 1993 roku Międzynarodowy Festiwal Gombrowiczowski – jedyny w Polsce festiwal poświęcony twórczości jednego autora i jedyny promujący polską literaturę za granicą” - czytamy na stronie Powszechnego. Od 2008 roku festiwal ma formę konkursu. Imprezie od początku patronuje Rita Gombrwoicz, wdowa po wybitnym pisarzu. „Artystyczna oferta Teatru Powszechnego obejmuje bardzo szeroki wachlarz – są w niej sztuki prapremierowe i spektakle autorskie, utwory klasyczne realizowane tradycyjnie i w formie bardziej nowoczesnej, efektowne musicale, kameralne sztuki współczesne, tytuły adresowane do młodego widza oraz pozycje dedykowane widzom poszukującym w teatrze rozrywki” - napisano na stronie radomskiego teatru.
Za dyrekcji Zbigniewa Rybki, w maju 2010 roku, uruchomiona została trzecia scena. Lalkowa Fraszka przeznaczona jest dla najmłodszych teatromanów. Trzy lata później powstała undergroundowa scena Kotłownia, poświęcona dramaturgii współczesnej, a także propozycjom autorskim i eksperymentalnym.
Jak pisze Anna Kulpa, wieloletni kierownik literacki Powszechnego w swojej książce „Marzyć znaczy tworzyć...”, tradycje teatralne Radomia sięgają XVIII wieku. W latach 1718-1726 przy kolegium pijarów działał teatr amatorski. W XIX stuleciu nasze miasto znalazło się na trasie wędrówek towarzystw teatralnych poruszających się z Krakowa do Lublina, Kalisza, Płocka, Łodzi, z Warszawy i Łodzi do Kielc. Dzięki temu radomianie mogli oglądać bardzo dobre przedstawienia.
Próby utworzenia w Radomiu stałego teatru zawodowego pojawiły się dopiero w dwudziestoleciu międzywojennym. W 1931 roku Bronisław Skąpski założył Teatr Województwa Kieleckiego z siedzibą w Radomiu. Miał dawać przedstawienia w naszym mieście, w Kielcach i innych miastach województwa. Funkcjonował zaledwie kilka miesięcy. Podobnie krótki żywot miał utworzony w listopadzie 1933 Teatr im. Stefana Żeromskiego; przestał istnieć już w lutym następnego roku. We wrześniu 1948 utworzona została radomska scena Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. Instytucja znalazła siedzibę w przedwojennym Domu Robotniczym przy pl. Zwycięstwa (obecnie pl. Jagielloński). Przez trzy miesiące kierował nią znany aktor Mieczysław Pawlikowski. W 1959 roku, za dyrekcji Haliny Gryglaszewskiej, powołano małą scenę. Mieściła się w Domu Esterki przy rynku i działała do 1961. Cztery lata później Dom Robotniczy, wymagający kapitalnego remontu, został zamknięty, co skazało radomską scenę kieleckiego teatru na kilkuletnią tułaczkę po rozmaitych salach w mieście.
22 grudnia 1976 roku powołany został Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego. Jego siedzibą stała się część parteru gmachu Komisji Województwa Sandomierskiego z obecna salą koncertową ROK-u. Na początku była to instytucja impresaryjna, prezentująca spektakle z innych ośrodków. W grudniu 1977 wystawiono pierwszą własną premierę - „Zemstę” Fredry w reżyserii Aleksandra Berlina, w której grali aktorzy warszawscy. Działalność teatru z własnym, stałym, zespołem artystycznym zainaugurowała 10 listopada 1978 „Droga do Czarnolasu” Aleksandra Maliszewskiego. Dyrektorem TP został Zygmunt Wojdan, który radomską sceną kierował przez kolejne 13 lat.
Choć trwało to bardzo długo Powszechny doczekał się własnej siedziby. 14 grudnia 1991 roku premierą „Tanga” Sławomira Mrożka w reżyserii Zygmunta Wojdana zainaugurowano działalność w nowym – starym miejscu. Tym samym zakończył się wreszcie, trwający 20 lat, remont i przebudowa niegdysiejszego Domu Robotniczego. Dyrekcję objął Wojciech Kępczyński.
W styczniu 1994 teatr, będący wcześniej instytucją państwową, przeszedł na utrzymanie miasta.
Napisz komentarz
Komentarze