Jest taka ulica: Czesława Gołaszewskieg

Ulica Czesława Gołaszewskiego, Janiszpol, równoległa do ul. Wiertniczej, prostopadła do ul. Władysława Mikosa

Urodził się w 1902 roku w Radomiu w rodzinie rzemieślniczej. Tu chodził do szkoły powszechnej, potem do gimnazjum. Zawód księgowego zdobył w szkole handlowej.

Do harcerstwa wstąpił już jako trzynastolatek. A kiedy wybuchła wojna polsko-bolszewicka jako ochotnik zgłosił się do wojska. Pod Hrubieszowem został ciężko ranny.

Wrócił do Radomia i do harcerstwa. Założył spółdzielnię i składnicę harcerską, a także Harcerską Kolekturę Loterii Państwowej. Jako instruktor harcerski, prowadził drużynę w Studium Nauczycielskim.

W 1928 roku Czesław Gołaszewski ożenił się z Felicją Chruścicką.

Brał udział w kampanii wrześniowej, a po klęsce zaczął w Radomiu organizować konspiracyjne harcerstwo, czyli Szare Szeregi. Młodzież radomska już na początku wojny zaczęła się organizować w grupy z zamiarem stawienia czoła okupantom, a druh Gołaszewski scalił te wszystkie ruchy w zwarty organizm. Był podporucznikiem Armii Krajowej; przyjął pseudonim „Bratek”. Gołaszewskiemu, jako zastępcy komendanta chorągwi Szarych Szeregów w Radomiu, podlegało 13 hufców i dziesiątki drużyn. Pod koniec wojny niemal wszystkie drużyny znalazły się w oddziałach partyzanckich AK.

Radomscy harcerze włączali się w działalność wywiadowczą, prowadzili akcję „N” (dział walki psychologicznej z okupantem, prowadzony poprzez konspiracyjne pisma i ulotki w języku niemieckim; miały wywołać wrażenie, że są dziełem niemieckich grup antyhitlerowskich), wydawali podziemne czasopismo „Zew”, drukowali kenkarty ratujące życie wielu osobom, pomagali zamkniętym w getcie Żydom. Produkowali także broń dla partyzantów.

W 1940 roku hitlerowcy aresztowali wielu radomskich harcerzy, paraliżując prace Szarych Szeregów. Gołaszewski zdołał uniknąć tego losu i mógł na nowo zorganizować radomskie konspiracyjne harcerstwo.

Po wojnie ponownie zajął się organizowaniem harcerstwa w Radomiu. Organizował też obozy i kursy, uczył i wychowywał młodzież i instruktorów. Nie trwało to jednak długo – w 1948 roku Czesław Gołaszewski został przez Urząd Bezpieczeństwa zmuszony do rezygnacji z funkcji komendanta radomskiego hufca. Rok później z harcerstwa usunięto też ostatnich instruktorów i drużynowych - jego wychowanków.

Po październiku 1956 harcerstwo zostało reaktywowane i Gołaszewski ponownie został komendantem hufca. Ale tylko na cztery lata - zarzucono mu, że nie realizuje socjalistycznego modelu wychowania młodzieży i zmuszono do odejścia. Wtedy zdecydował się na pracę księgowego w Zespole Szkół Przemysłu Skórzanego.

Zmarł 29 września 1984 roku i został pochowany na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.

Miejska Rada Narodowa nazwała ulicę w dzielnicy Janiszpol jego imieniem 29 marca 1985 roku.