Ulica Barbary Borzym, Józefów. Prostopadła do ul. Juliana Aleksandrowicza i do ul. Konrada Vietha.
Barbara Borzym urodziła się 8 grudnia 1925 roku w Warszawie. Była córką Stanisława, śpiewaka operowego i Marii z Ziółkowskich. W stolicy chodziła do szkoły, tu zdała maturę. W czasie okupacji niemieckiej należała do Armii Krajowej. W sierpniu 1944 razem z siostrą Zofią (ur. w 1919 r.; pseudonim „Inka”) i bratem Stefanem (ur. 1917; pseudonimy: „Belina”, „Stefan”) wzięła udział w powstaniu warszawskim. Od 7 do 31 sierpnia walczyła w Grupie „Północ”, w zgrupowaniu „Sienkiewicz” na Starym Mieście. W nocy z 1 na 2 września wraz z ponad 4 tys. żołnierzy grupy przedarła się kanałami do Śródmieścia. Tu, w batalionie „Gozdawa”, walczyła do końca powstania. Dostała się do niewoli – wyzwolenia doczekała w obozie jenieckim w Łambinowicach koło Opola.
Po wojnie Barbara Borzym zdecydowała się na studia medyczne; ukończyła neurologię i psychiatrię na uniwersytecie w Bolonii i w Warszawie.
Do Radomia przyjechała po studiach, w 1952 roku. Nie był to jej wybór, dostała nakaz pracy na oddziale psychiatrycznym radomskiego szpitala. Rok później została kierownikiem, nowo otwartej, Przychodni Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Dorosłych.
Od 1931 roku funkcję szpitala psychiatrycznego w Radomiu pełnił dawny kościół św. Wacława. Nosił wtedy nazwę Miejskiego Przytułku dla Umysłowo Upośledzonych, a opiekę nad chorymi sprawowali: naczelny lekarz miejski dr Włodzimierz Parniewski i lekarz psychiatra dr Janina Pietrusiewicz. W czasie wojny ordynatorem był tu dr Jerzy Borysowicz. Dzięki jego staraniom w kwietniu 1945 roku przytułek zostaje przemianowany na oddział psychiatryczny Szpitala Miejskiego im. dr. Tytusa Chałubińskiego; był to pierwszy tego typu oddział na ziemi kielecko-radomskiej. Już wtedy dr Borysowicz zabiegał o budowę nowego szpitala psychiatrycznego. Po swoim przyjeździe do naszego miasta wsparła go dr Borzym. To dzięki jej staraniom w 1962 roku na terenie majątku Krychnowice koło Radomia rozpoczęto wreszcie budowę lecznicy. Trzy lata później, 29 maja, z udziałem władz, uroczyście otwarto pierwszy pawilon Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych. Otwierała go też nowo mianowana dyrektor placówki – dr Barbara Borzym. Szpital w pierwszym okresie miał 150 łóżek i był jednym z największych i najnowocześniejszych w Polsce. Osiem lat później dr Borzym powierzono także funkcję ordynatora oddziału psychosomatycznego lecznicy. Skrupulatnie prowadziła też kronikę radomskiej psychiatrii, w kilku księgach gromadząc unikatowe dokumenty i zdjęcia.
Dr Borzym przez długie lata pracowała jako biegła w radomskich sądach i sądzie kościelnym. Po utworzeniu woj. radomskiego była też radną Wojewódzkiej Rady Narodowej.
2 stycznia 1976, na podstawie zarządzenia wojewody radomskiego, utworzony został Wojewódzki Zespół Psychiatrycznej Opieki Zdrowotnej w Krychnowicach. Na stanowisko naczelnego dyrektora WZPOZ i konsultanta wojewódzkiego ds. psychiatrii władze powołały dr. Bogdana Kowala, na zastępcą dyrektora ds. lecznictwa wyznaczono dr Borzym.
Za swoje zasługi Barbra Borzym została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Warszawskim Krzyżem Powstańczym, a w Londynie otrzymała Krzyż Armii Krajowej i Krzyż Walecznych.
Dr Borzym zmarła 15 października 1990 roku. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
W pierwszą rocznicę śmierci została patronką szpitala w Krychnowicach. Rada Miejska Radomia nadała ulicy na Józefowie jej imię.
nika
Fot. Artur Sandomierski
Napisz komentarz
Komentarze