Jest taka ulica: Jerzego Radomskiego

Równoległa do ul. Jacka Kuronia, prostopadła do ul. Starachowickiej.

Działacz socjalistyczny, dyrektor naczelny radomskich przedsiębiorstw miejskich, radny Rady Miejskiej Radomia, wiceprezydent Radomia.

Jerzy Włodzimierz Radomski urodził się 22 października 1892 roku w Warszawie. Był synem Wojciecha Jana i Stanisławy Genowefy z Kahtzów. Ojciec Jerzego, technik kolejowy, działał w II Proletariacie, Polskiej Partii Socjalistycznej i PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Do PPS należała też Stanisława. Kiedy Jerzy miał pięć lat, rodzina Radomskich przeniosła się ze stolicy do Pruszkowa.

Od 1902 roku Jerzy Włodzimierz uczył się w Warszawskiej Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców. Brał udział w strajku szkolnym 1905, a od 1907 należał do koła młodzieży PPS-FR w Pruszkowie. Szkołę handlową skończył w 1910 i wyjechał do Szwajcarii, gdzie studiował chemię na uniwersytecie we Fryburgu. Za bojkot absolwentów szkół rosyjskich w Polsce był sądzony przez senat akademicki i otrzymał naganę rektora. Nie został usunięty z uczelni, ale musiał opuścić Fryburg. Przeniósł się na uniwersytet w Lozannie. Po ukończeniu studiów na wydziale przyrodniczym przygotował pracę doktorską, ale nie zdążył jej obronić przed wybuchem wojny w 1914 roku. W lipcu zachorował na szkarlatynę, więc z Lozanny przewieziono go do Warszawy. Stąd został wysłany na kurację na Krym. Potem wyjechał do Moskwy, gdzie pracował jako urzędnik w warsztatach wagonowych i pomocnik kierownika laboratorium towaroznawczego.

Po rewolucji lutowej 1917 Jerzy Włodzimierz Radomski należał do głównych organizatorów i kierowników Sekcji Moskiewskiej PPS. Po rozbiciu przez Niemców 2. Brygady Legionów pomagał w wysyłce legionistów do Murmańska, fabrykując dla nich paszporty. Uczestniczył w organizowaniu pułku im. Montwiłła-Mireckiego, interweniował nawet u Rosjan w sprawie broni dla niego, ale bezskutecznie. W 1918 ukończył studia w Wyższej Szkole Technicznej w Moskwie i uzyskał dyplom inżyniera chemika.

Jerzy Radomski wrócił do Polski w sierpniu 1919 i zgłosił się do polskiego wojska. Został przyjęty w charakterze urzędnika wojskowego w randze kapitana. Jego podanie o udział w walkach na froncie w 1920 roku nie zostało uwzględnione.
Zdemobilizowany w 1923, jeszcze przez rok pracował w Szefostwie Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu I. Po zakończeniu służby wojskowej zajmował się handlem.

W lutym 1928 roku - dzięki Józefowi Grzecznarowskiemu, którego znał z PPS i pracy w Moskwie – Jerzy Radomski przeszedł do pracy w Zarządzie Miejskim w Radomiu. Początkowo szefował przedsiębiorstwu Surofosfat, a w 1929 roku został dyrektorem naczelnym przedsiębiorstw miejskich. Wznowił też działalność w PPS. Zwolniony z pracy w lutym 1931, pozostawał bez zajęcia do września 1932. Został wówczas sekretarzem Zarządu Okręgowego Związku Zawodowego Pracowników Kolejowych w Radomiu. Był też redaktorem tygodnika PPS - „Życie Robotnicze”. 2 lutego 1934 wybrano go do Rady Naczelnej PPS.

W 1934 roku Jerzy Radomski został oskarżony o popełnienie przestępstwa z chęci zysku. Sąd Okręgowy w Radomiu skazał go w marcu na cztery miesiące aresztu z zawieszeniem na dwa lata. Nie zaważyło to jednak na jego aktywności publicznej. W listopadzie wybrany został do Rady Miejskiej Radomia, a od 20 grudnia pełnił funkcję wiceprezydenta miasta.
Jerzy Radomski był dwukrotnie żonaty - z Marią z Świątkiewiczów i od 1937 roku z Marią z Jastrzębskich, po drugim mężu Kossowską. Z pierwszego małżeństwa miał córkę Alinę.

W czasie II wojny światowej został po raz pierwszy aresztowany przez Niemców 10 listopada 1939 roku. Zwolniono go po kilku dniach. Wkrótce został przewodniczącym konspiracyjnego komitetu PPS w Radomiu. Aresztowany ponownie w końcu grudnia 1939, był więziony do końca stycznia 1940. Po raz trzeci aresztowano go w czerwcu 1940, a w lipcu wywieziono do Sachsenhausen. W końcu 1942 roku gestapo sprowadziło Radomskiego na przesłuchanie do Radomia, a 7 lutego 1943 przewieziono go do obozu na Majdanku. Tam zginął 24 lutego (inna data - 27 lutego) 1943.

Symboliczny grób Jerzego Radomskiego znajduje się na cmentarzu przy ul. Limanowskiego, gdzie pochowani są jego rodzice.