Ekspozycja harmonii to zbiór niezwykły, nie tylko z powodu swej liczebności (prawie dwie i pół setki instrumentów), ale przede wszystkim z powodu różnorodności typów harmonii i reprezentacji warsztatów, w których powstały.
Znajdują się w niej instrumenty polskie nie tylko z okresu apogeum jego produkcji w kraju (lata 1930-1950), znaczna część to harmonie z XIX w. oraz z I poł. ubiegłego stulecia wyprodukowane przez najsłynniejszych w Polsce warszawskich wytwórców: P. Stamirowskiego, W. Leonardta, W. Sawiejki, F. Mejera, także harmonie ze znanych warsztatów w Żyrardowie, Gniewoszowie, Ostrołęce, Toruniu, czy Pułtusku oraz unikalne egzemplarze wytwórców nie uwzględnianych w publikacjach naukowych traktujących o tym instrumencie.
Część kolekcji MLIM to również ciekawe przykłady z Rosji, Czech, Niemiec, Austrii i Włoch.
Harmonie jedno, dwu, trzy i pięciorzędowe, harmonie pedałowe; należące także do rodziny harmonii: heligonki, bandonie, fisharmonie, akordeony. Kilkadziesiąt instrumentów w topografii obrazów, rzeźb i fotogramów, przedstawiających instrument ten w kontekście obyczajowym (kapele weselne z harmonistami, harmoniści w kapelach polsko-żydowskich, soliści–harmoniści) – to niepowtarzalna okazja obcowania z instrumentarium, które przechodzi już do przeszłości.
