spacerkiem po mieście

Jest najstarszym parkiem w Radomiu i jednym z pierwszych publicznych parków miejskich w Królestwie Polskim.

W 1897 roku Józef Samsonowski uruchomił przy ul. Warszawskiej 23 garbarnię. Produkowała przede wszystkim skóry chromowe i podeszwowe, które eksportowała m.in. do Francji, Syrii i Palestyny.

Czterokondygnacyjny budynek przy ul. Mickiewicza 27 to kolejna praca Kazimierza Prokulskiego (1880-1952), znakomitego radomskiego architekta, absolwenta Politechniki Warszawskiej. Działka należała do Wandy i Aleksandra małżonków Kijewskich i to oni, w połowie lat 30 XX wieku, zlecili projekt. Budowę rozpoczęto w 1936 roku, a ukończono rok później; data zakończenia inwestycji widnieje zresztą na elewacji frontowej kamienicy.

W 1938 roku zakończyła się budowa czterokondygnacyjnej kamienicy przy ul. Mickiewicza 11. Właścicielką posesji była Franciszka Grobelska, a mieszkania w budynku przeznaczyła na wynajem. Autorem modernistycznego projektu był znakomity radomski architekt Kazimierz Prokulski (1880-1952).

Pod koniec XIX wieku istniało w Radomiu wiele wytwórni gilz papierosowych (zwijek do napełniania tytoniem), m.in. Joska Rozenbluma, Szai Landaua, Stefana Rymkiewicza, Stefana Rymarkiewicza, Stefana Jagniątkowskiego czy Jana Dancygiera.

Pod koniec 1923 roku, w ramach planu unowocześniania polskiej armii i wzmacniania obronności kraju, powstała w Radomiu Fabryka Masek Przeciwgazowych „Protekta” - jedyna w przedwojennej Polsce wytwórnia takiego sprzętu. Uruchomiła ją, po podpisaniu odpowiedniej umowy z Ministerstwem Spraw Wojskowych, polsko-francuska grupa kapitałowa. Grupa przejęła i zaadaptowała dla swoich potrzeb budynki po zamkniętej rok wcześniej Fabryce Mechanicznego Wyrobu Obuwia „But” SA przy ul. Słowackiego 53/55 (według innych źródeł – ul. Słowackiego 57).

Był nie tylko najstarszym w branży w Polsce, ale też na swoim koncie notował największe sukcesy.

Helena Stadnicka (1903-1986) taniec kochała od dziecka. Podstawowe studia baletowe odbyła w szkole przy Teatrze Wielkim w Moskwie. A uczyli ją najlepsi: Tichamirow, Smolcow, Gelcer, Mosłowa, Żukow, Gorskij i Mordlin. Po wojnie przez kilka lat pracowała w Operze Warszawskiej, ale „poziom baletu był o wiele niższy niż w Rosji, toteż... po paru latach wyjechałam za granicę”.

W okresie międzywojennym w Radomiu działało kilka dużych odlewni żeliwa. W czasie okupacji Niemcy połączyli je w dwa przedsiębiorstwa: Radomer Eisen- und Tempergisserei oraz Deutsche Maschinenfabrik in Radom.

W 1928 roku Eliasz Gottlieb (w innych źródłach: Gotlib lub Gotlieb) wraz z synami otworzył przy ul. Dolnej 20 (obecnie ul. Tadeusza Mazowieckiego) odlewnię. Jednak już po czterech latach, ze względu na zły stan techniczny budynków, produkcję trzeba było zawiesić.

Zakład przy ul. Średniej 15 na Glinicach został zbudowany w latach 1880-1885, a jego właścicielami byli Abraham Sztelman (Stellman) i Hersz Ela Goldblum. Pod koniec XIX wieku nosiła nazwę Fabryka Odlewów i Warsztaty Mechaniczne. Produkowała odlewy żelazne i wyroby emaliowane.

Budowa największej w międzywojniu radomskiej odlewni – przy ul. Gieryczewskiej 15 (obecnie ul. Dąbrowskiego 15) na Glinicach rozpoczęła się w 1905 roku. Kapitał zakładowy wynosił 500 tys. marek polskich. Trzy lata później firma Moszka Rubinsteina pracowała już pełną parą. Zatrudniała od 175 do 200 pracowników w najlepszych latach.

To jedna z pierwszych, większych spółdzielczych firm wytwórczych w powojennym Radomiu. Wywodzi się z zarejestrowanej 10 lutego 1948 roku Robotniczej Spółdzielni Pracy „Sport”, która w lokalach swoich członków m.in. przy ul. Malczewskiego 17 i Struga 27 uruchomiła produkcję obuwia oraz artykułów sportowych i galanteryjnych ze skóry.

Dom przy pl. Konstytucji 3 Maja 6 to jeden ze znakomitszych przykładów architektury modernizmu w Radomiu. Projekt pięciokondygnacyjnej kamienicy na zlecenie właścicielki posesji dr Bolesławy Wrońskiej przygotował znakomity radomski architekt Kazimierz Prokulski. Budowę domu ukończono w 1938 roku.

Dwukondygnacyjna, siedmioosiowa kamienica z ryzalitami w porządku jońskim została na parceli przy ul. Lubelskiej 5 (obecnie ul. Żeromskiego 5) wybudowana ok. 1835 dla Stanisława Kwiatkowskiego (według innych źródeł - Kwaśniewskiego).