Krychnowice, między ul. Krychnowicką a ul. Jana Józefa Lipskiego
Urodził się 19 sierpnia 1906 roku w Lipsku nad Wisłą. Jako ośmiolatek znalazł się wraz z całą rodziną w Rosji - w Połtawie (dziś środkowo-wschodnia część Ukrainy). Tu uczył się początkowo w szkole rosyjskiej, a potem w polskiej. Po zakończeniu I wojny światowej, w 1918 roku rodzina Fundowiczów postanowiła wrócić do Polski. Niestety, matka Stefana zmarła w drodze. Do Radomia dotarł tylko ojciec z dziećmi.
W 1926 roku Stefan Fundowicz ukończył Państwowe Gimnazjum im. Jana Kochanowskiego. Na studia wyjechał do Wilna. 10 maja 1933 roku otrzymał dyplom na na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Stefana Batorego. Od razu dostał pracę w jednym z największych w Polsce szpitali psychiatrycznych w Choroszczy koło Białegostoku. Początkowo był asystentem, a od 1 stycznia 1939 roku do wybuchu wojny ordynatorem jednego z oddziałów. W 1936 roku odbył specjalizację w klinice neurologicznej w Wilnie.
W Choroszczy, 26 czerwca 1939 roku, przyszedł na świat syn państwa Fundowiczów – także Stefan. W późniejszych latach Stefan junior został lekarzem, pediatrą. Był znanym w Radomiu społecznikiem, radnym I, II i IV kadencji.
11 września 1939 roku Stefan Fundowicz dostał się do niemieckiej niewoli. Do 10 stycznia 1942 roku przebywał w obozie w Angerburgu (Węgorzewo); leczył jeńców polskich, belgijskich, francuskich i radzieckich. Uratowanie tonącego niemieckiego dziecka przyniosło mu wolność. Wyjechał wtedy do Wilna, gdzie przebywała jego rodzina. Tam podjął pracę w niemieckim lazarecie wojskowym, na stanowisku młodszego ordynatora oddziału wewnętrznego. W 1944 roku kierował oddziałem neuropatologii w poliklinice Uniwersytetu Wileńskiego.
Do Radomia rodzina Fundowiczów wróciła 18 marca 1945 roku. Stefan był jednym z pierwszych organizatorów służby zdrowia na terenie miasta.
Od 1 kwietnia 1945 do 31 stycznia 1954 roku dr Fundowicz był zastępcą kierownika Wydziału Zdrowia, a potem – do końca stycznia 1954 - kierownikiem. Przez trzy lata kierował też Stacją Sanitarno-Epidemiologiczną. Długoletni członek Miejskiej Rady Narodowej w Radomiu, przewodniczący jej komisji zdrowia. Uczył w Państwowym Liceum Felczerskim.
Za swą działalność Stefan Fundowicz został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
Zmarł 8 maja 1967 roku w Radomiu. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.
Miejska Rada Narodowa ulicy w dzielnicy Krychnowice imię Stefana Fundowicza nadała 29 marca 1985 roku.
Napisz komentarz
Komentarze