Piotr Biernacki był w latach 60. XIX wieku nauczycielem „języków starożytnych” w męskim gimnazjum w Lipnie, potem w Płocku. Uczestnik powstania styczniowego, w którym – jak napisała jego córka, Stanisława Wroncka – „cudownym sposobem nie utracił życia, ani wolności”, w swoich uczniach starał się rozbudzać uczucia patriotyczne – pożyczał im polskie książki, opowiadał o historii zniewolonego teraz kraju. I marzył o założeniu własnej szkoły. Udało mu się to w 1875 roku - otrzymał koncesję na prowadzenie w Płocku sześcioklasowej placówki dla chłopców. Początkowo mieściła się w domu Biernackich, ale miała tylu uczniów, że Piotr kupił na jej potrzeby dwa domy. Urządzono w nich nie tylko szkołę, ale również internat.
Placówka funkcjonowała ze zmiennym szczęściem, a kiedy liczba uczniów zaczęła dramatycznie maleć, Piotr Biernacki zdecydował o jej zamknięciu. Przeprowadził się do Warszawy, a po kilku miesiącach do Radomia, gdzie mieszkała kuzynka Piotra. Czy to ona podsunęła mu pomysł otwarcia w naszym mieście szkoły? Być może.
Czteroklasowa szkoła dla chłopców została otwarta we wrześniu 1885 roku w należącym do Gisera domu przy ul. Rwańskiej. Miała też bursę dla uczniów zamiejscowych. Wkrótce władze carskie ograniczyły jej program nauczania do dwóch klas. Jednak nadal, nieoficjalnie, realizowała program szkoły czteroklasowej. Uczono w niej m.in. języka polskiego, rosyjskiego i niemieckiego, matematyki, historii Rosji, geografii. Placówka cieszyła się w mieście wielkim uznaniem, jako że Piotr Biernacki znany był nie tylko jako znakomity pedagog, ale też wielki patriota. W 1889 roku do jego szkoły uczęszczało blisko 200 chłopców. Jej uczniem był m.in. Stefan Sołtyk (1880–1945), późniejszy nauczyciel, poseł na sejm RP i senator.
W 1891 roku Biernacki przeniósł szkołę do własnego budynku przy ul. Warszawskiej 14 (obecnie ul. Malczewskiego). Funkcjonowała tu przez trzy lata - do sierpnia 1894. Piotr zamknął ją „z powodu wielostronnych trudności”.
Piotr Biernacki zmarł 15 stycznia 1897 roku. „Ubył nam człowiek charakteru prawego, zdolny pedagog, przełożony szkoły prywatnej w Radomiu i dobry obywatel. (…) Rozwijać umysł i charakter dziecka, bez gnębienia go nadmierną pracą poza szkolną – oto ideał wychowania młodzieży, jakiemu hołdował zmarły” – możemy przeczytać w nekrologu zamieszczonym przez „Gazetę Radomską”.
W kamienicy przy ul. Warszawskiej do połowy lat 30. XX wieku mieszkała wraz z rodziną jego córka – Stanisława Zofia Wroncka, założycielka i dyrektorka Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego, radomska radna dwóch kadencji, jedna z najbardziej aktywnych działaczek kobiecych i niepodległościowych w Radomiu.
Napisz komentarz
Komentarze