Józefów. Prostopadła do ul. Juliana Aleksandrowicza, równoległa do ul. Zacheusza Pawlaka
Urodziła się w 1898 roku w majątku Tołłoczki w powiecie sokólskim w rodzinie rolniczej. W 1919 ukończyła gimnazjum w Białymstoku, a siedem lat później Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. W czasie I wojny światowej pracowała w wojskowym szpitalu polowym w stolicy.
W 1922 roku poślubiła majora Wojska Polskiego, Wiktora Oleszczuka. Miała z nim córkę Irenę (studentka tajnego wydziału medycznego; zginęła w powstaniu warszawskim). W 1926 dr Jadwiga Oleszczuk przeniosła się do Radomia. Pracowała jako lekarz szkolny w liceach i gimnazjach, a także jako lekarz szkół powszechnych w ambulatorium szkolnym. Trzy lata później ukończyła kursy dokształcające w zakresie szkolnej opieki medycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Państwowej Szkole Higieny w Warszawie. W latach 1926-1935 pracowała jako wolontariuszka w szpitalu św. Kazimierza w Radomiu.
W czasie okupacji Niemcy aresztowali ją jako zakładniczkę.
W 1945 roku Jadwiga Oleszczuk ponownie wyszła za mąż - za leśnika Mieczysława Aksamitowskiego. Po jego śmierci dziewięć lat później poślubiła Franciszka Ożarskiego, również leśnika.
Do przejścia na emeryturę w 1977 pracowała na pełnym etacie, a potem na pół etatu w radomskich przychodniach. Była konsultantem medycznym, pracownikiem Wydziału Zdrowia, członkiem Prezydium Miejskiej Rady Narodowej i przewodniczącą komisji zdrowia. Jako wolontariuszka sprawowała opiekę medyczną nad chorymi kombatantami.
Zmarła w 1985 roku. Została pochowana na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.
Rada Miejska Radomia nadała ulicy na Józefowie imię Jadwigi Oleszczuk-Ożarskiej 24 listopada 1994 roku.
Napisz komentarz
Komentarze