adresy kultury

To jedyna biblioteka publiczna na terenie gminy Pionki. Powstała w 1947 roku. Jej siedzibą jest budynek Ochotniczej Straży Pożarnej w Jedlni.

Są w wielu miastach w Polsce, a także w Wilnie, Brukseli i Nowym Jorku. Przystanki Historii to inicjatywa Instytutu Pamięci Narodowej. Celem ich działalności jest popularyzacja najnowszej historii Polski.

Książnica powstała w 1947 roku, a jej pierwszym kierownikiem został Józef Banaszkiewicza. Rok później bibliotekę przejęła Feliksa Baryłko; utworzona została także filia w Bardzicach. W 1951 roku placówką zaczął kierować Jan Tarnasiewicz, a trzy lata później zorganizowano filię w Parznicach.

Pierwsze wzmianki o działalności kulturalnej w Jedlińsku pochodzą z 1917 roku, kiedy to przy straży pożarnej utworzono kółko dramatyczne, prowadzone przez Mariana Zanela i Wacławę Ziembicką. Po wybudowaniu remizy, w której było więcej miejsca i znalazła się sala widowiskowa kółka rozwinęło skrzydła. Urządzano tu wieczory recytatorskie, wystawiano sztuki.

Biblioteka w Jedlińsku została założona w 1948 roku. Na jej siedzibę przeznaczono świetlicę. Niewielkim wówczas księgozbiorem opiekowała się H. Jarzyńska. Sześć lat później placówka przeniosła się do lokalu przy Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej. Kolejne siedziby biblioteki to: Dom Strażaka przy ul. Warszawskiej (1971 rok), i stara Szkoła Podstawowa przy ul. Świętego Wojciecha (1986).

„Działo się to 21 grudnia 1947 roku…” - tak rozpoczyna się dokument inaugurujący otwarcie biblioteki publicznej w Jedlni-Letnisku. Wcześniej, w międzywojniu, działała biblioteka przy szkole powszechnej z działem dla dorosłych i niewielka biblioteka parafialna prowadzona społecznie przez siostry Annę i Amelię Krumm.

Gromadzka Biblioteka Publiczna w Wojciechowie, bo od niej się zaczyna ta historia, zaczęła działać 1 marca 1957 r. Mieściła się w prywatnym lokalu i początkowo dysponowała 200 książkami, przekazanymi przez bibliotekę powiatową.

Historia Centrum zaczyna się w latach 50. ubiegłego wieku, kiedy to mieszkańcom coraz bardziej doskwierał fakt, że nie  ma w mieście żadnego ośrodka kultury, dobrej kawiarni czy większej świetlicy. Jedynym miejscem spotkań była sala w dawnym Domu Strażaka.

Jedyny w Radomiu teatr zawodowy jest teatrem repertuarowym. Praca tak zdefiniowanej placówki zakłada różnorodność form, treści i adresatów. Na czterech scenach daje w sezonie artystycznym od ośmiu do 13 premier. Każdego roku Powszechny odwiedza ok. 70 tys. widzów.