W 1956 r. Miejska Rada Narodowa jednej z ulic na Kapturze nadała nazwę Radosława. Zachowała się uchwała w tej sprawie, ale bez uzasadnienia czy choćby jednego zdania wyjaśnienia, kim był ów Radosław.
Większości automatycznie niejako nasuwa się skojarzenie ze słynnym w powstaniu warszawskim Zgrupowaniem „Radosław”, w skład którego wchodziły oddziały: Broda 53, Zośka, Parasol, Miotła, Pięść i Czata 49. Zgrupowanie przyjęło nazwę od pseudonimu jego dowódcy – urodzonego 27 sierpnia 1896 roku we Lwowie Jana Mazurkiewicza. W czerwcu 1940 objął funkcję komendanta głównego Tajnej Organizacji Wojskowej – samodzielnej organizacji bojowo-dywersyjnej, działającej według wytycznych Związku Walki Zbrojnej. W marcu 1943, po scaleniu TOW z Kedywem – Kierownictwem Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej, został zastępcą szefa organizacji, płk. Augusta Emila Fieldorfa ps. „Nil”. 1 lutego 1944 objął po nim stanowisko dowódcy Kedywu AK. W powstaniu warszawskim przeszedł szlak bojowy od Woli, przez Stare Miasto, ewakuację kanałami, Czerniaków i ponownie przejście kanałami na Mokotów. W momencie zakończenia powstania został awansowany do stopnia pułkownika.
4 lutego 1949 Jan Mazurkiewicz został aresztowany. Wymyślnymi torturami zmuszano go do zeznań obciążających gen. Fieldorfa. Nie dał się złamać, więc ostatecznie zrezygnowano z próby wykorzystania go jako świadka oskarżenia w procesie przeciwko „Nilowi”. 16 listopada 1953 został skazany na dożywocie. Wyszedł na wolność w maju 1956. Zmarł w Warszawie 4 maja 1988 roku.
Możliwe, że ówcześni radni na fali odwilży postanowili w osobie Radosława uczcić powstańców warszawskich, ale... Jan Mazurkiewicz z Radomiem nie miał nic wspólnego. Bardziej prawdopodobne jest, że ulicą uhonorowali nieznanego bliżej nikomu komesa (zarządcę okręgu grodowego) – Radosława, który w jakiś sposób z ziemią radomską był związany. Piastował bowiem stanowisko wojewody sandomierskiego; nadał też Skaryszew klasztorowi bożogrobców w Miechowie.
Niewiele wiemy o jego życiu i działalności, nie znamy daty urodzin i śmierci. Pochodził z nieznanego rodu możnowładczego. Jego żoną była... Radosława.
Brał udział w wiecu w Milicy – 29 sierpnia między 1170 a 1175 rokiem – podczas którego Kazimierz Sprawiedliwy zatwierdził nadania swego brata Henryka – księcia sandomierskiego dla joannitów w Zagościu. Na wystawionym wówczas dokumencie Radosław wymieniony jest jako świadek w gronie osób z najbliższego otoczenia Kazimierza Sprawiedliwego. Według tradycji był komes, obok Kazimierza Sprawiedliwego, współfundatorem w 1177 roku klasztoru cystersów w oddalonym od Radomia o ok. 100 km Sulejowie.
Z dokumentu Monacha, patriarchy kościoła Zmartwychwstania Pańskiego w Jerozolimie, poświadczającego w 1198 roku założenie i uposażenie klasztoru bożogrobców w Miechowie, wynika, że Radosław nadał temu klasztorowi Skaryszew z kościołem, targiem i karczmą oraz wieś Rzepin (koło Starachowic). Według historyków miało to miejsce między 1170 a 1187 rokiem. Tak bogaty dar sprawił, że Radosław został przyjęty do bractwa kościoła Zmartwychwstania Pańskiego w Jerozolimie. Wojewoda sandomierski uczynił prawdopodobnie również jakieś, nie znane bliżej, nadanie na rzecz kościoła św. Andrzeja w Jeżowie na Mazowszu (dziś woj. łódzkie), został bowiem u schyłku XII wieku wpisany na pierwszym miejscu do księgi brackiej jeżowskiej.
Zapisy na rzecz klasztoru w Sulejowie i Miechowie czy nadania dla Jeżowa świadczą nie tylko o potędze majątkowej, ale też o znaczącym stanowisku społecznym Radosława.
Z dokumentów wynika, że Radosław zmarł 30 kwietnia niewiadomego roku. Dokument patriarchy Monacha z 1198 roku nie określa komesa jako nieżyjącego, prawdopodobnie zmarł on po roku 1198.
Korzystałam z informacji zawartych w Internetowym Polskim Słowniku Biograficznym.
Napisz komentarz
Komentarze