Kim są ci, który odchodzą i przychodzą?
Wśród osób migrujących dominowały kobiety, które w całym analizowanym okresie stanowiły 53,4 proc. napływu i 52,5 proc. odpływu. Ponadto najczęściej migrowały osoby młode. Zarówno w przypadku napływu, jak i odpływu, najliczniejszą zbiorowość stanowiły osoby w wieku 25–29 oraz 30–34 lata. W 2005 r. najczęściej migrowali kawalerowie i panny, natomiast w 2015 r. przeważały osoby żonate/zamężne.
W 2005 roku Radom liczył 227 tys. 18 mieszkańców; w 2015 liczba zmniejszyła się do 216 tys. 159.
Nowi mieszkańcy, którzy zameldowali się w Radomiu w latach 2005–2015, pochodzili z gmin powiatu radomskiego. Najwięcej osób przeprowadziło się z gmin: Jedlnia-Letnisko, Zakrzew oraz Kowala. Ponad 1/3 napływu stanowiły osoby z innych województw, najczęściej z województw sąsiadujących: świętokrzyskiego oraz lubelskiego. Mieszkańcy Radomia w badanym okresie również najczęściej przeprowadzali się do gmin powiatu radomskiego. Podobnie jak w przypadku napływu, najwięcej osób wybrało gminy: Jedlnia-Letnisko, Zakrzew oraz Kowala. Jednocześnie należy zaznaczyć, że odpływ z tych gmin był większy niż napływ. Więcej, niż co piąta osoba migrująca z Radomia (najwięcej wśród miast subregionalnych) przeprowadziła się do gminy zlokalizowanej w innym województwie, najczęściej w małopolskim i lubelskim.
Prawie 19 proc. migrujących w badanym okresie wybrała Warszawę. Osoby migrujące do stolicy osiedlały się najczęściej w dzielnicach: Mokotów, Białołęka oraz Ursynów.
Skutki demograficzne
Obserwowany w latach 2005–2015 proces suburbanizacji, a więc migracji mieszkańców Radomia do strefy podmiejskiej powoduje niekorzystne zmiany w strukturze ludności. W mieście pogłębia się proces starzenia demograficznego. W latach 2005–2015 odsetek osób w wieku poprodukcyjnym w Radomiu wzrósł o 5,8 p. proc. Jak wskazują wyniki prognozy proces będzie się nasilał. Udział osób starszych w ogólnej liczbie ludności miasta wzrośnie z 20,9 proc. w 2015 r. do 28,5 proc. w 2030 r.
Napisz komentarz
Komentarze