Śledzik rodzaju męskiego
Do przedświątecznych zwyczajów należał tzw. śledzik. Panowie spotykali się w lokalu i spożywali potrawy postne, głównie ryby, popijając je dobrze schłodzoną wódką. Takie spotkania przeciągały się nawet do Wigilii. Oficjalnie panowie nie chcieli przeszkadzać paniom w przygotowaniach do świąt. Jak pisał Stefan Wiechecki: „Odwieczny obrzęd »rybki« gromadzi przy biesiadnych stołach wszystkie stany. (…) Każdy pije ostro i zakąsza często przaśnym chlebem, śledziem w śmietanie, grzybkiem w cieście, karpiem na szaro czy smażonym karaskiem, byle z postem, byle godnie, byle tradycyjnie”.
Zastaw się, a postaw się
Jeszcze w czasach II RP na sklepowych półkach nie brakowało towarów, a świąteczne menu zależało jedynie od zasobności portfela. „(…) Szwagier mój Alojzy Pokrzywka z Jabłonny przyjechał do Warszawy za sprawunkamy. Siostra wypisała mu na kartce wszystko, co ma kupić. Było tego ze dwadzieścia gatonków. (…) Zaniem wszystko kupiliśmy, szwagier o mały figiel na kolejkę się nie spóźnił” – wspomina Stefan Wiechecki.
Po wojnie władze komunistyczne traktowały święta jako okazję do rzucenia na rynek towarów, które na co dzień były deficytowe. Jak zauważa Stefan Wiechecki, przedświąteczna gorączka zaczynała się już w listopadzie. „(…) rodzynki, migdały, suszone winogrona i pomarańcze ze wszystkich stron świata do nas zapychają i jeżeli nie zdążą na Wigilię, na Trzech Króli nadlecą do Gdyni, a potem już najdalej w miesiąc będą w sklepach”.
Karp prosto z wanny
Karp, choć modny, nie był za peerelu ogólnodostępny. Dochodziło nawet do tak kuriozalnych sytuacji, że w zakładach pracy odbywały się loterie, w których można było wygrać właśnie… tę rybę.
Pisarka Joanna Chmielewska tak wspomina ten czas: „Wszyscy wiedzą, jak wyglądała przez lata sytuacja z rybami przed świętami Bożego Narodzenia. Zdobywało się je różnie, podstępem, kumoterstwem, przemocą, stawem w Łazienkach, a przeważnie ogonami”. Mało kto miał wtedy lodówkę, dlatego po zakupie karp lądował w wannie z chlorowaną wodą, czasem nawet na kilka dni.
Ręcznie robione ozdoby
Nie było polskiego domu bez metrów łańcucha choinkowego zrobionego z kolorowego papieru przez dzieci na zajęciach ZPT. Anna Szydłowska opowiada, czym ozdabiano choinki w PRL-u: „Wiele sklepów (…) zaopatrywała w bombki działająca do dziś na warszawskim Grochowie manufaktura założona w 1948 roku przez Jana Fogla. (…) Bombkowych stylizacji choinek dopełniały włosy anielskie, rozłożona na gałązkach wata mająca imitować śnieg, podłużne cukierki, orzechy i sprzedawane w Cepelii dekoracje ze słomy”. Na pomoc przychodziły popularne w tym czasie poradniki typu „Zrób ro sam”.
O świętach opowiadają:
Święta kojarzą mi się przede wszystkim z ciepłem rodzinnego domu i licznymi rocznicami, które są dla mnie ważne. Ten czas wypełnia też zapach wigilijnych potraw i migocząca choinka. Życzę wszystkim Mazowszanom spokojnych Świąt Bożego Narodzenia, pełnych miłości i wzajemnego szacunku.
Mnie Boże Narodzenie kojarzy się z kolędowaniem w rodzinnym gronie i wspólnym ubieraniem choinki. Szanowni Państwo, w związku z nadchodzącymi świętami proszę przyjąć serdeczne życzenia spokojnych, radosnych świąt spędzonych wśród najbliższych. Niech ten czas będzie dla państwa czasem wypoczynku, a na nadchodzący nowy rok życzę państwu spełnienia wszelkich planów i marzeń. Wszystkiego dobrego!
Muzeum Wsi Radomskiej
Ciekawą propozycją jest drewniana „Radomska szopka”, którą możemy obejrzeć w Muzeum Wsi Radomskiej. Inauguracja odbyła się w piątek 15 grudnia w kościele pw. św. Doroty z Wolanowa. Szopkę w stylu ludowym wykonali twórcy i rzeźbiarze z terenu radomskiego: Jacek Pożyczka, Adam Sobień, Józef Kondeja. Znajdziemy w niej drewniane figury – świętej Rodziny, Trzech Królów, pasterzy i zwierząt.
Źródła:
Stefan Wiechecki – „Wszystko przez Heroda” (1937), PIW, Warszawa 1956
Stefan Wiechecki – „Czuć święta w powietrzu” (1962), Czytelnik, Warszawa 1965
Joanna Chmielewska – „Autobiografia. Tom I. Dzieciństwo”, Vers, Warszawa 1993
Anna Szydłowska – „Tak samo ładne jak prawdziwe. Święta w PRL-u”, culture.pl
Napisz komentarz
Komentarze