Technik elektronik, absolwent Policealnego Studium Zawodowego (specjalność elektronika i miernictwo elektroniczne i elektryczne), a następnie podyplomowych specjalistycznych kursów ELWRO Wrocław. Pracował m.in. w Ośrodku Elektronicznym radomskiego oddziału Głównego Urzędu Statystycznego. Potem był kierownikiem sekcji technicznej maszyn liczących Odra Ośrodka Obliczeniowego Zakładów Elektronicznej Techniki Obliczeniowej (ZETO) przy Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu.
W sierpniu 1980 był twórcą i przewodniczącym komitetu strajkowego i komisji zakładowej w ZETO Radom, a w październiku 1980 założycielem radomskiej „Solidarności”. Członek prezydium zarządu regionu i wiceprzewodniczący MKZ NSZZ „S” Ziemia Radomska. W 1980 Jacek Jerz był twórcą radomskich struktur Konfederacji Polski Niepodległej oraz Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania, przywódcą radomskiej KPN oraz działaczem jej władz ogólnopolskich, członkiem władz krajowych KOWzP. W listopadzie 1981 utworzył Młodzieżowy Ruch Niepodległościowy – organizację patriotyczną dla młodzieży szkolnej pod patronatem KPN, w stanie wojennym prowadzącą druk i kolportaż ulotek oraz literatury na terenie Radomia.
Jeden z inicjatorów utworzenia na Ziemi Radomskiej NSZZ „Solidarność” Rolników Indywidualnych. Delegat na I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „S” w Gdańsku Oliwie, gdzie w imieniu władz KPN przedstawił Plan Stabilizacji Gospodarczej – pierwszy w PRL wolnorynkowy program gospodarczy i plan szybkiego wyjścia z kryzysu. Uczestniczył w ostatnich obradach Komisji Krajowej w Gdańsku (przerwanych wprowadzeniem stanu wojennego), w trakcie których Komitety Obrony Więzionych za Przekonania miały zostać przekształcone w jednolity Komitet Obrony Praworządności działający przy NSZZ „S”.
Inicjator m.in. strajku studentów i kadry naukowej w radomskiej Wyższej Szkole Inżynierskiej. Inicjator i współautor tzw. postulatów radomskich, w tym m.in. usunięcia ze stanowisk winnych organizowania ścieżek zdrowia w trakcie radomskich wydarzeń Czerwca '76, rehabilitacji ofiar radomskiego protestu oraz budowy pomnika Czerwca. Był inicjat
orem i jednym z redaktorów czasopisma radomskiej KPN i Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania „Rota”.
W momencie wprowadzenia stanu wojennego Jacek Jerz został aresztowany jako pierwszy w Radomiu - w nocy z 12 na 13 grudnia 1981. Był jednym z najdłużej internowanych w kraju – ponad 12 miesięcy – w sześciu miejscach odosobnienia. Ostatnim był Kwidzyn, gdzie 14 sierpnia 1982, jako jeden z najaktywniejszych uczestników protestu internowanych krwawo spacyfikowanego przez ZOMO, został skatowany i przeszedł ścieżki zdrowia. Po zwolnieniu z internowania bezskutecznie poszukiwał nowej pracy. Zmarł nagle kilka tygodni później, 31 stycznia 1983 roku, w wieku 38 lat. Instytut Pamięci Narodowej twierdzi, że Jacek Jerz najprawdopodobniej padł ofiarą otrucia przez SB.
Radomscy radni – na wniosek grupy 74 radomian - zdecydowali, że imię Antoniego Jacka Jerza nosić będzie rondo u zbiegu ulic Wierzbickiej i Anny Walentynowicz.
Jacek Jerz był już patronem. 17 grudnia 1992 roku radni na Jacka Jerza przemianowali ul. Gwardii Ludowej. Decyzja okazała się kontrowersyjna i dziewięć lat później – 19 lutego 2001 kolejna rada postanowiła wrócić do poprzedniej nazwy. Po zmianie władzy w mieście pojawiły się głosy, by Jacka Jerza przywrócić na tabliczki. Rada stwierdziła jednak, że ani Gwardia Ludowa, ani Jacek Jerz nie będą dobrym wyjściem. 24 marca 2003 ulica została nazwana Rodziny Winczewskich.
Napisz komentarz
Komentarze