Poczta w Radomiu własną siedzibą mogła się pochwalić już w końcu XVIII w. Więcej – należący do niej zespół drewnianych budynków wyróżniał się ciekawą architekturą wśród zabudowy ówczesnego przedmieścia warszawskiego (dziś ul. Malczewskiego 5).
Były tam pomieszczenia dla dyrekcji i pocztmistrza, stajnie dla koni, a także wozownia i stacja dyliżansów, które zatrzymywały się tu w drodze do i z Warszawy, Kielc czy Krakowa. Po utworzeniu guberni radomskiej powstał Gubernialny Kantor Pocztowy. Instytucja znalazła siedzibę w trzykondygnacyjnej, siedmioosiowej neoklasycystycznej kamienicy, wzniesionej ok. 1825 r. w pobliżu starych drewnianych zabudowań poczty.
Postawił ją dla siebie Ignacy Podymowicz, a zaprojektował Alfred Dickenstein. Po 1866 roku obok wzniesiono drugi budynek – dwukondygnacyjny, trzyosiowy, w stylu neorenesansu. Wkrótce oba połączono, a za nimi postawiono stajnie, wozownię i pomieszczenia dla dyliżansów. Kolejna przebudowa miała miejsce w 1881 r. Gdy w 1884 r. w cesarstwie rosyjskim połączono, dotychczas oddzielne, zarządy poczt i telegrafów, w Radomiu Gubernialny Kantor Pocztowy przekształcono w Kantor Pocztowo-Telegrafi czny II klasy.
Polski Urząd Pocztowy przy ul. Warszawskiej rozpoczął działalność 4 stycznia 1918 r. Pierwszym polskim dyrektorem został w listopadzie 1918 r. Stanisław Maciąg. 10 marca 1919 w pomieszczeniach poczty ulokował się zakład Techniczny Telegrafów i Telefonów. Przed wybuchem II wojny światowej oprócz Obwodowego Urzędu Pocztowego przy ul. Malczewskiego 5 działały Urzędy Pocztowo-Telekomunikacyjne przy ul. Słowackiego 49 i na dworcu PKP oraz Agencja Telekomunikacyjna przy ul. Mlecznej 26.
Po wyzwoleniu Radomia spod okupacji niemieckiej pierwszy urząd pocztowy uruchomiono 22 stycznia 1945 r. Zaczął od sprzedaży znaczków pocztowych oraz od przyjmowania i wydawania listów poleconych. W 1970 r. wnętrze połączonych kamienic zostało przebudowane. Budynki zostały wpisane do rejestru zabytków w grudniu 1987 r.
Korzystałam z informacji zawartych w „Encyklopedii Radomia” Jerzego Sekulskiego, Radom 2012.
Napisz komentarz
Komentarze