Lata dwudzieste XIX wieku bowiem to szybki rozwój Radomia, w którym właśnie ulokowano siedzibę nowo utworzonego (1816) województwa sandomierskiego. Miasto musiało się do rangi stolicy dostosować, więc Józef Sadkowski opracował plan regulacyjny, według którego Radom miał się rozwijać przez najbliższe kilkadziesiąt lat. Jednym z udogodnień dla radomian, wyszczególnionym na planie, był park. Jego lokalizację za nieistniejącymi już wtedy murami miejskimi, na podmokłych łąkach należących do dawnego szpitala św. Ducha, wskazał osobiście gen. Zajączek.
Zrealizowany w latach 1822-1824 park – w stylu angielskim - stał się jedną z głównych ozdób miasta. Główne wejście zlokalizowano od strony Grobli Mlecznej (obecnie ul. Okulickiego) – z półokrągłego placu rozchodziły się w kierunku północnych cztery promieniste aleje, między którymi wytyczono swobodnie biegnące ścieżki. W centralnej części założenia zlokalizowano ozdobny staw z wysepką, zasilany wodą z Mlecznej, której koryto biegnie przez park. Ogród w jednej części obsadzono drzewami pochodzącymi m.in. z hodowli książąt Czartoryskich z Puław. Pierwotnie dominowały tu jesiony, klony lipy. W drugiej części założono sad. Dochód ze sprzedaży owoców był przeznaczany na utrzymanie parku.
Ogród Spacerowy, bo tak się nazywał, oddano do użytku w 1825 roku. Latem odbywały się tu koncerty, prezentacje strojów, festyny i potańcówki, a zimą na zamarzniętym stawie urządzano ślizgawkę. W 1899 roku w parku - dzięki staraniom gubernatora radomskiego Jana Podgorodnikowa, prezydenta Radomia Konstantego Zaremby oraz radomskiego przemysłowca i filantropa Teodora Karscha – zorganizowano wystawę rolno-przemysłową, gdzie prezentowane były wyroby przemysłu hutniczego i metalowego z terenu guberni radomskiej, a także najdorodniejsze okazy zwierząt i roślin. Wystawę odwiedziły tysiące mieszkańców Radomia i regionu.
Kiedy w 1867 roku oddano do użytku nowy park – naprzeciwko gmachu Komisji Województwa Sandomierskiego, Ogród Spacerowy zaczęto nazywać Starym Ogrodem.
Po 1918 roku park został zmniejszony od strony obecnej ul. Okulickiego – zbudowano tam boisko piłkarskie, bieżnię i tor kolarski dla Radomskiego Koła Sportowego. W czasie II wojny park został mocno zdewastowany – władze niemieckie urządziły w nim parking dla maszyn budowlanych. Powojenna rewitalizacja ogrodu polegała na posadzeniu mnóstwa topoli, które zagłuszyły szlachetne gatunki drzew już tam rosnące. W latach 60. XX wieku na części dawnego założenia parkowego wybudowano węzeł komunikacyjny u skrzyżowaniu ul. Mireckiego z ul. Reja, a sam ogród wydłużono w kierunku północnym. Powstał zupełnie nowy układ alejek, niemający już nic wspólnego z dawnym Starym Ogrodem.
Stary Ogród został wpisany do rejestru zabytków w 1983 roku.
Napisz komentarz
Komentarze