Jest taka ulica: Tadeusza Kotarbińskiego

 Ulica Tadeusza Kotarbińskiego, Gołębiów I. Między ul. Stanisława Zbrowskiego a 11 Listopada.

Jeden z najwybitniejszych polskich filozofów, specjalizujący się w logice, teorii poznania i metodologii. Twórca reizmu, współtwórca ogólnej teorii sprawnego działania, zwanej prakseologią, autor etycznej koncepcji „opiekuna spolegliwego”, czyli takiego, na którym można polegać.
Tadeusz Marian Kotarbiński urodził się 31 marca 1886 roku w Warszawie. Jego ojciec – Miłosz był artystą malarzem, dyrektorem Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych, matka – Ewa z Koskowskich była pianistką, a przez kilka lat prowadziła pensjonat.
Kotarbiński przez prawie całe swoje życie związany był z Warszawą – tu ukończył szkołę powszechną i chodził do
V Gimnazjum Rządowego (filologicznego rosyjskojęzycznego). Nie ukończył go jednak, ponieważ w klasie ósmej, tuż
przed maturą, został ze szkoły relegowany za udział w strajku w 1905 roku. Maturę uzyskał w 1906 w prywatnym polskim
gimnazjum gen. P. Chrzanowskiego, maturę państwową zaś, wymaganą przez władze – rok później, eksternistycznie, w rosyjskim rządowym gimnazjum filologicznym w Parnawie (Estonia).

Studiował, początkowo jako wolny słuchacz, na Uniwersytecie Jagiellońskim – głównie matematykę i fizykę,
a potem na politechnikach: we Lwowie i Darmsztadzie architekturę (1906-07). Ostatecznie wrócił do Lwowa i rozpoczął studia z zakresu filozofii i filologii klasycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Słuchał też wykładów z logiki i psychologii. Studia ukończył w 1912 roku uzyskując doktorat. W tym samym roku ożenił się z Wandą Magdaleną Baum. Kotarbińscy mieli dwóch synów: Adama, urodzonego w 1914 i Kazimierza, urodzonego w 1919 (zmarł w 1939).
Po studiach Kotarbiński wrócił do Warszawy i rozpoczął pracę jako nauczyciel języków klasycznych w Gimnazjum Mikołaja Reja. W 1918 został zastępcą wykładowcy na Uniwersytecie Warszawskim, a w rok później profesorem nadzwyczajnym filozofii; profesurę zwyczajną uzyskał w 1929. W roku akademickim 1929/30 był dziekanem Wydziału Humanistycznego. W międzywojniu angażował się w sprawy społeczne, występując m.in. przeciwko antysemityzmowi i klerykalizmowi. Pisywał do miesięcznika „Racjonalista”, jednego z organów Polskiego Związku Myśli Wolnej. W czasie okupacji Tadeusz Kotarbiński brał udział w tajnym nauczaniu uniwersyteckim, uczył także prywatnie. W 1943 wyjechał z Warszawy do jednej z miejscowości
w okolicach Lublina i tam zaczął pisać „Traktat o dobrej robocie”. Do stolicy wrócił w 1944 roku, ale po kilku miesiącach, w związku z upadkiem powstania warszawskiego (w czasie powstania przebywał na Starym Mieście) został z niej
wysiedlony. Kotarbińscy przenieśli się najpierw do Gorzkowic, a w październiku 1944 roku do Radomia. W naszym mieście prof. Kotarbiński uczył filozofii na konspiracyjnym kursie akademickim. Po wyzwoleniu prowadził też wykłady w nowo utworzonym Instytucie Naukowo-Społecznym; mocno wpierał działania zmierzające do utworzenia w Radomiu wyższej uczelni. Po kilku miesiącach przeniósł się do Łodzi. Współorganizował tam uniwersytet, którego został pierwszym rekorem – od 3 lipca 1945 do 31 sierpnia1949. Jednocześnie prowadził wykłady i kierował katedrą filozofii na Uniwersytecie Warszawskim. 4 października 1946 zmarła żona profesora. Rok później Kotarbiński wstąpił w związek małżeński z Janiną Sztejnberg-Kamińską, dr filozofii, profesor Uniwersytetu Łódzkiego.

Po kilku latach spędzonych w Łodzi wrócił do stolicy na stałe; z UW był związany aż do emerytury w 1961 roku. Od 1948 do 1978 roku był Tadeusz Kotarbiński przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. Członek korespondent (1946), a potem członek rzeczywisty (1951) Polskiej Akademii Umiejętności, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, w latach 1957- 1962 pełnił funkcję jej prezesa, a w latach 1961-67 przewodniczącego Rady Naukowej. Był również członkiem Akademii Nauk Brytyjskiej, Bułgarskiej, Serbskiej, Mongolskiej, ZSRR oraz Fińskiego Towarzystwa Naukowego. Doktor honoris causa Universite Libre w Brukseli (1947), uniwersytetu we Florencji (1965), Oxfordzie (1968) i w Bratysławie (1969).
Był autorem około 700 publikacji. Uprawiał też twórczość publicystyczną, m.in. „Medytacje o życiu godziwym”, „Myśli o ludziach i ludzkich sprawach”, „Drogi dociekań własnych”. Sam Kotarbiński za swoje najwybitniejsze dzieło uznawał jednak „Traktat o dobrej robocie” z 1955 roku, który dotyczył studiów z prakseologii, czyli ogólnej teorii skuteczności. Pisał też poezje; wydał trzy tomiki wierszy.
Zmarł 3 października 1981 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. 10 listopada 1989 roku Rada Miejska Radomia zmieniła nazwę ul. Bolesława Bieruta na Tadeusza Kotarbińskiego.