Rafał Rajkowski: Mam duszę samorządowca

W jaki sposób trafił pan do polityki? Bo z tego, co wiem, z zawodu jest pan nauczycielem.

– Faktycznie jestem nauczycielem i jak daleko sięgam pamięcią, zawsze bardzo lubiłem ten zawód. Stąd moja ośmioletnia nauczycielska przygoda z gimnazjum, gdzie miałem wspaniały kontakt z młodzieżą i wiele mogłem się od niej nauczyć. Z tego okresu pozostało mi sporo znajomości; do dziś mam mnóstwo kolegów nauczycieli. Zawód ten darzę wielkim szacunkiem i przy tej okazji chciałbym pozdrowić wszystkich pracujących w oświacie.
A jak trafiłem do polityki? Od zawsze byłem energicznym i aktywnym człowiekiem. Angażowałem się w różnego rodzaju stowarzyszenia; chciałem coś tworzyć i działałem społecznie. I pewnego dnia dostałem propozycję, aby pomóc – wtedy radnej wojewódzkiej – pani Ewie Kopacz w kampanii wyborczej. To było moje pierwsze zetknięcie z polityką. A potem pojawiła się szansa jeszcze bliższego kontaktu z tym światem. W ten sposób trafiłem do Warszawy. Najpierw wygrałem konkurs na dyrektora jednej z instytucji, do której zadań należała promocja turystyki. A potem zostałem szefem radomskiej delegatury Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie i tam przez pięć lat miałem styczność z administracją rządową. Po ostatnich wyborach samorządowych Radosław Witkowski zaproponował mi, abym objął funkcję wiceprezydenta Radomia i byłem nim niespełna rok. Potem okazało się, że jestem osobą, która ma zająć miejsce w Sejmiku Województwa Mazowieckiego; zostałem wybrany do zarządu województwa, w którym jestem po dziś dzień. Tak wygląda moja historia polityczna. Wiem, że polityka daje dużo możliwości i pozwala realizować cele mieszkańców. I to właśnie jest w niej takie fascynujące. Ale w niektórych przypadkach również bardzo męczące.

Przez całą karierę polityczną był pan związany z samorządem. Nigdy nie ciągnęło pana do sejmu czy do senatu?

– Samorząd pochłania mnie w zupełności. Wydaje mi się, że dzięki niemu mam bezpośredni kontakt z potrzebami mieszkańców i mogę rozwiązywać ich rzeczywiste problemy. W samorządzie jest taki fajny klimat oraz możliwość współpracy z ciekawymi i aktywnymi osobami. Ja sobie taką współpracę bardzo cenię, bo osoby, które spotykam na swojej drodze, mają głowy pełne wspaniałych pomysłów. Słucham potrzeb mieszkańców Mazowsza i mając w rękach instrumenty, które daje mi moja funkcja, mogę pomagać innym. W wielu przypadkach udaje się rozwiązać proste problemy mieszkańców, jak chociażby załatać dziurę w drodze czy naprawić chodnik. Wydaje się, że to błahe sprawy, ale tak naprawdę to sprawy, który utrudniają nam codzienne życie, a my jako samorządowcy możemy te problemy rozwiązywać. Natomiast polityka ogólnopolska wydaje się być zupełnie czymś innym. Tam sprawy dotyczą raczej konstrukcji norm prawnych i tworzenia ustaw. Dodatkowo w wielkiej polityce są wielkie spory, które, niestety, coraz częściej przenoszą się do samorządów.

Mówi pan, że samorząd jest bliżej ludzi. A jak jest blisko ludzi, to są też konkretne działania. Pan na swoim koncie ma wiele takich akcji. Z której jest pan najbardziej dumny?

– Brałem udział w wielu inwestycjach w subregionie radomskim i z wielu jestem dumny, ale gdybym miał wskazać konkretne działania, to na pewno wspomnę rewitalizację Miasta Kazimierzowskiego, której doskonałym przykładem jest kamienica Deskurów. Teraz podpisujemy kolejną umowę, na rewitalizację dwóch kolejnych kamienic. Jestem również dumny z pracy przy trasie N-S czy przy innych inwestycjach w infrastrukturę drogową. Tutaj przykładem może być odwieczny problem komunikacyjny powiatu lipskiego z powiatem radomskim. Z tym związana jest najdroższa inwestycja – za ponad 100 mln zł, w budowę nowego śladu drogi 747. Już jest realizowany pierwszy etap tej inwestycji i mam nadzieję, że w kolejnych latach będę miał możliwość realizacji kolejnych etapów budowy.

Jest pan samorządowcem, ale wielka polityka pana nie omija. W końcu jest pan szefem radomskich struktur Platformy Obywatelskiej.

– To prawda. Natomiast ci, którzy mnie znają, wiedzą, że duszę mam samorządowca. Nie staram się przenosić standardów polityki krajowej na lokalne podwórko. Martwi mnie jednak, że te standardy przenoszone są do samorządu; tak być nie powinno.

Kandyduje pan do Sejmiku Województwa Mazowieckiego, czyli szczebla samorządu jakby mniej znanego mieszkańcom, ale takiego, który decyduje o rozdziale bardzo dużych pieniędzy.

– To prawda, że sejmik jest najmniej znany, choć właśnie mija 20 lat jego funkcjonowania. Ja sejmik nazywam mniejszym parlamentem, bo jest w nim 51 radnych. Choć w sumie do sejmiku jest się ciężej dostać, niż do sejmu, bo tutaj w okręgu mamy siedem mandatów, a do sejmu jest dziewięć. Sejmik to bardzo ważna instytucja, która ma budżet na poziomie 3 mld zł.
Utrzymuje mnóstwo instytucji, chociażby kultury czy edukacji, ale nie tylko. Sejmik dysponuje również możliwością dzielenia funduszy z Unii Europejskiej. To tu są olbrzymie pieniądze, które poprzez jednostkę wdrażania funduszy unijnych – po konkursach – są dzielone. Ostatnio miałem okazję podsumować obecną unijną perspektywę finansową. Moi oponenci polityczni mówili, że mało środków trafia do Radomia... Ja zawsze chcę, aby do mojego miasta trafiało jak najwięcej. I muszę powiedzieć, że do Radomia z ostatniej perspektywy trafiło ponad miliard złotych, a do Płocka 680 mln, więc nie ma przepaści między tymi dwoma miastami. W czasie 20 lat istnienia sejmiku zrealizowano 360 tys. inwestycji, jak chociażby dofinansowanie obwodnicy południowej.

A na najbliższą kadencję, jakie ma pan plany?

– Jest wiele rzeczy do zrobienia. Część działań trzeba kontynuować, ale są również nowe problemy do rozwiązania. Przede wszystkim jestem zwolennikiem dokończenia reformy samorządowej – tzn. przekazania wszystkich finansów z PIT-u i CIT-u do samorządu. To samorządy powinny decydować, na co będą kierowane te pieniądze. To byłoby uczciwe w stosunku do mieszkańców, bo tam, gdzie płacą podatki, mogą oczekiwać, że ich pieniądze zostaną wydane. Poza tym jest szereg inwestycji, które należy zrealizować w subregionie radomskim, i które są priorytetami w programie Koalicji Obywatelskiej, jak chociażby budowa kolei dojazdowej w układzie gwiaździstym: Radom – Orońsko, Radom – Kozienice i Radom – Zwoleń. W naszym programie jest również kontynuacja budowy drogi wojewódzkiej 740 Zakrzew – Przytyk, która w nowym śladzie będzie dochodzić do krajowej „siódemki”. Chcemy kontynuować również szereg innych inwestycji drogowych, np. drogi: 733, 744, 747, 754 czy 733. Ale to tylko niektóre z naszych celów. Ja odpowiadam za infrastrukturę drogową i powiem, że udało mi się zabezpieczyć środki w budżecie na przyszłe lata, aby te inwestycje mogły zostać zrealizowane.

Coś poza drogami?

– A jeżeli już jesteśmy przy inwestycjach, to z jedną jestem bardzo emocjonalnie związany. Staram się przekonać zarząd województwa do budowy ośrodka dla osób niepełnosprawnych powyżej 24. roku życia. To bardzo ważne, bo jako samorząd prowadzimy dwa takie ośrodki w Radomiu – przy ul. Struga i Wernera, ale mam świadomość, że niepełnosprawni kończąc 24. rok życia nie mają się gdzie podziać. Jest więc potrzeba i będę przekonywał zarząd, aby postawić dom dla tych osób, nawet w systemie pilotażowym. Trzeba to zrobić, bo jest to niezwykle ważne.

Widać, że jest wiele do zrobienia i zastanawiam się, jak pan potrafi w tym wszystkim znaleźć czas dla rodziny. Choć pamiętam takie nagranie, gdzie śpiewa pan razem ze swoim synem. Tworzycie zgrany duet.

– Zapewne chodzi panu o występ z moim starszym synem. Wtedy Alan uczęszczał jeszcze do szkoły integracyjnej, w której było coroczne „sercowe” śpiewanie. Cała akcja polegała na tym, że rodzice z dziećmi śpiewali karaoke. Przed wejściem na scenę losowało się piosenkę i nam przypadł utwór Boy'sów „Jesteś szalona”. Wspólnie zaśpiewaliśmy, bo generalnie jesteśmy bardzo umuzykalnioną rodziną. Młodszy z synów gra na akordeonie, a starszy na klawiszach, więc czasami sobie śpiewamy. Wtedy wyszło, jak wyszło, ale brawa były, więc chyba najgorzej nie było (śmiech).

Czyli dla pana relacje z rodziną są bardzo ważne?

– Najważniejsze. Oczywiście muszę przyznać szczerze, że moim największym problemem jest brak czasu. Nie da się tego oszukać, bo robiąc rocznie 160 tys. kilometrów, nie pozostaje zbyt wiele wolnego. Pokonywanie takich dystansów absorbuje czas, musiałem się więc nauczyć pracy w samochodzie. Mazowsze to duże województwo i wiele spraw do rozwiązania. Ale jak znajdę choć chwilę wolnego czasu, poświęcam go rodzinie. Staram się żyć aktywnie i wykorzystywać każdą nadarzającą się okazję, aby cieszyć się towarzystwem moich najbliższych.