Ulica Alfonsa Wicherka
Planty
Wcześniej Hanki Sawickiej. Między ul. Planty a Prospera Jarzyńskiego
Alfons Wicherek urodził się w Bydgoszczy 14 września 1911 roku. Tu, w 1935 roku, zdał maturę w gimnazjum humanistycznym, a w podbydgoskim Komorowie ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty; uzyskał w niej stopień podporucznika. Wyjechał do Warszawy, by studiować w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego (obecna AWF).
Sport pasjonował go od najmłodszych lat. Był zawodnikiem bydgoskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, gdzie zajmował się lekką atletyką - głównie biegami na krótkim dystansie, sztafetą i biegami przez płotki. Uprawiał też wioślarstwo, tenis, pływanie, boks i pięciobój nowoczesny. W 1935 roku zdobył tytuł najwszechstronniejszego sportowca Pomorza; nagrodą był posąg siłacza dźwigającego kamień. Na talent Alfonsa zwrócili uwagę trenerzy reprezentacji Polski. Uczestniczył w przygotowaniach lekkoatletycznej kadry narodowej na olimpiadę w Berlinie w 1936 roku. Miał uprawnienia instruktora piłki ręcznej, narciarstwa i pływania.
Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojskowej w Grudziądzu został przydzielony do 35. Pułku Piechoty, stacjonującego w Brześciu. Tam poznał swoją przyszłą żonę Annę. 23 marca 1939 otrzymał awans na porucznika. Jednocześnie objął dowództwo 8. kompanii 35. pp.
W czasie kampanii wrześniowej por. Wicherek walczył w rejonie Chojnic i Tucholi. 8 września został ciężko ranny. Trafił do niewoli; przebywał w oflagach w Sandbostel, Dossel i Lubece. Dwukrotnie próbował ucieczki, ale został schwytany. W 1943 roku poślubił „na odległość” Annę.
1 kwietnia 1945 obóz w Lubece został wyzwolony przez armię amerykańską. Alfons Wicherek zorganizował Polską Szkołę Kierowców i Mechaników Samochodowych przy 3. Armii Amerykańskiej z siedzibą w Rockenberg. Został też jej dowódcą. Szkoła wyszkoliła kilka tysięcy polskich żołnierzy, którzy po zakończeniu wojny znaleźli się na Zachodzie.
27 października 1947 Alfons Wicherek wrócił do Polski, do Radomia, gdzie wcześniej zamieszkała jego żona. Znalazł pracę jako inspektor sportu w Wydziale Oświaty Urzędu Miejskiego. W 1948 został nauczycielem wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego w IV Liceum Ogólnokształcącym im. Tytusa Chałubińskiego, a od 1952 roku uczył także w Technikum Budowlanym i Mechanicznym. Odsunięto go w latach 50. od pracy pedagogicznej i wychowawczej, uznając, że nie ma odpowiednich kwalifikacji. Był to odwet ówczesnych władz za to, że otwarcie wyszydzał głupotę, niekompetencję i kłamstwo. Skupił się wtedy na wyławianiu talentów sportowych. Dla młodzieży był prawdziwym autorytetem, niezapomnianym pedagogiem i wychowawcą, barwną postacią radomskiego sportu. Nie tolerował łatwizny i lenistwa. Swoim specyficznym poczuciem humoru potrafił zjednać sobie sympatię uczniów i nauczycieli.
Prof. Wicherek najbardziej kojarzony jest z liceum Chałubińskiego. Szkoła za jego czasów chlubiła się opinią najbardziej usportowionej w woj. kieleckim. Zawdzięczała to przede wszystkim sukcesom w piłce koszykowej i siatkowej Szkolnego Koła Sportowego „Chałubińszczak”, prowadzonego przez profesora.
Alfons Wicherek był także trenerem Broni Radom i Zrywu Radom w pływaniu, lekkiej atletyce i tenisie. W 1958 stworzył MKS Orlęta Radom, gdzie dominowały gry zespołowe i lekka atletyka. W 1965 ukończył studia magisterskie na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.
Ale nie tylko sport był jego pasją – w wolnych chwilach pisał wiersze i malował.
Prof. Wicherek otrzymał wiele odznaczeń - Virtuti Militari za udział w kampanii wrześniowej, medal za udział w wojnie obronnej 1939 roku, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, dwukrotnie Medal Komisji Edukacji Narodowej, medal „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”.
Zmarł 16 listopada 1981 roku w Radomiu. Pochowany został na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.
Od 1987 roku rozgrywany jest w Radomiu Memoriał Profesora Alfonsa Wicherka w koszykówce juniorów. 21 września 1995 Rada Miejska Radomia nazwała imieniem prof. Wicherka ulicę obok „Chałubińskiego”.
Napisz komentarz
Komentarze