Zygmunt Wilczyński urodził się w 1912 roku w Radomiu. W 1930 roku zdał maturę w Liceum im. Jana Kochanowskiego, a osiem lat później otrzymał tytuł inżyniera na Politechnice warszawskiej; studiował inżynierię lądową. Po rocznym szkoleniu wojskowym wrócił do radomia i zaczął pracę w Wodociągach Miejskich.
Powołany do wojska jako kapral saper przed wybuchem II wojny światowej, brał udział w kampanii wrześniowej. Wzięty do niewoli przez bolszewików trafił do obozu w Szepietówce, skąd udało mu się uciec. Po raz drugi został aresztowany w Radomiu, ale i wtedy wyrwał się okupantom. W czasie okupacji pracował w prywatnych firmach budowlanych jako hydraulik i w stacji wodociągowej jako robotnik. Brał udział w ruchu oporu; m.in. dzięki staraniom jego i kolegów udało się uratować przez zniszczeniem przez Niemców urządzenia wodociągowe.
Po wojnie pracował w różnych radomskich zakładach komunalnych. W 1956 roku został dyrektorem Wodociągów Miejskich, gdzie pracował do przejścia na emeryturę. Cieszył się ogromnym szacunkiem współpracowników; nazywano go tam „tatą”. Z jego inicjatywy powstały stacje wodociągowe na Malczewie i Obozisku.
Choć był bezpartyjny, w 1958 roku powierzono mu funkcję wiceprzewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej, którą pełnił przez 11 lat. Zygmunt Wilczyński aktywnie działał społecznie. Był współzałożycielem i członkiem działaczem Radomskiego Towarzystwa Naukowego; opracował m.in. historię wodociągów, gazownictwa i kanalizacji w Radomiu, brał udział w przygotowaniu monografii Radomia w XIX i XX wieku. Wilczyński przyczynił się także do odtworzenia mauzoleum płk. Dionizego Czachowskiego i jego sarkofagu w kościele bernardynów. Był także prezesem radomskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego.
Zmarł w Radomiu w 2000 roku i pochowany został na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.
Rada Miejska Radomia nazwała ulicę na Godowie jego imieniem 1 lipca 2002 roku.
Napisz komentarz
Komentarze