W środę minął rok od odsłonięcia przed II LO pomnika pary prezydenckiej, a w najbliższy poniedziałek dowiemy się, jak może wyglądać radomski pomnik Polaków pomordowanych na Wołyniu; to z kolei inicjatywa Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich.
Jeśli monumenty mają być wyrazem szacunku, wizualizacją wzorców, to trzeba przyznać, że w naszych głowach panuje różnorodność, żeby nie powiedzieć – chaos.
Ileż to pomników miało - czy ma stanąć - tylko na placu Jagiellońskim? Inspirowany wolnościowymi zrywami „Powiew”, samotny królewicz Jagiellończyk, żołnierze Armii Krajowej, popiersie Witolda Gombrowicza, dosłownie i w przenośni monumentalny pomnik Jagiellonów, upamiętnienie rzezi wołyńskiej... Niektórzy mówią nawet o przywróceniu na dawne miejsce dziękczynnego monumentu radzieckich żołnierzy. A jeszcze przecież w kolejce czeka Józef Grzecznarowski, choć ten pewnie na placu Jagiellońskim by nie stanął.
Robi się tego sporo i na dobrą sprawę, żeby zadowolić wszystkich, należałoby na placu przed teatrem zrobić jedyną w Polsce aleję pomników. Byłaby atrakcja turystyczna. Ostatnio poseł Marek Suski rzucił, że osoby przyjeżdżające do Radomia często od razu proszą taksówkarzy przed dworcem o podwózkę pod pomnik pary prezydenckiej. A co dopiero, jeśli będziemy mieć pomników cały szpaler...
Inna sprawa, że monumenty różnie mogą być wykonane i różnie traktowane, czego przykładami rozkraczony Kochanowski czy Chopin, który po renowacji parku trafił pod parkowy szalet (na szczęście wrócił na dawne miejsce). Przypomina mi się też, że kiedy rzeczony Kochanowski lśnił nowością, służby surowo (50 zł!) karały za próby wejścia na poetę. Dziś nikt na to nie zwraca uwagi. Dziś pilnowany jest pomnik pary prezydenckiej. A potem? Takie zmiany trendów...
Ja, przyznam, nie mam jakiś wielkich problemów z pomnikami – niech sobie rosną, byleby pod okiem konserwatora zabytków i urbanistów. Moja nonszalancja jest w tym względzie spowodowana pewnością, że już niedługo pomników stawiać nie będzie komu. Dziś bowiem bohaterowie, nawet jeśli rozmawiają o sprawach ważnych i rozmawiają z troską, używają języka, który na piedestał wejść im nie pozwoli.
Niestety, kiedy ktoś kiedyś zaproponuje postawienie pomnika np. Sienkiewiczowi (jak wiadomo najlepszemu z ministrów) albo Belce (najwspanialszemu z prezesów NBP, co oczywiste), zaraz jakiś polonista, jakiś purysta doczepi się, że oni używali brzydkich słów i nie nadają się na wzór dla młodzieży.
„Ch...”, „k...” i „d...” to najwyraźniej jedyny problem afery nagraniowo- podsłuchowej. Poza tym wszystko jest w porządku. No, oczywiście problemem jest to, że ktoś podsłuchał dwóch dżentelmenów.
„To fantastyczna rozmowa. W warunkach pełnej konfidencji rozmawia dwóch ludzi i żaden nie chce niczego dla siebie. To niesamowite! To naprawdę, jak na rozmowę w zamkniętej sali, rozmowa bardzo wysokich standardów” - mówi o nagraniu konwersacji Sienkiewicza i Belki publicysta Jacek Żakowski i nie wiem, czy robi sobie jaja (pardon za język) czy on tak na poważnie.
Media podają, że lista nagrań z restauracji Roberta Sowy na warszawskim Czerniakowie jest bardzo długa. Ponoć zarejestrowano... 900 godzin spotkań polityków i biznesmenów. Co jeszcze i kiedy wypłynie? Czeka nas najwyraźniej telenowela.
W tej sytuacji wypadałoby w każdym polskim mieście postawić pomnik mikrofonu – to - obawiam się - jedyne, co w tej chwili dobrze funkcjonuje w państwie polskim.
