- Jak żyje się z kobietą?
- Jak na aukcji. Nigdy nie wiesz, czy ktoś nie przebije twojej oferty...
Czasem w kinie można znaleźć coś ambitnego, jak na przykład właśnie goszczącego na ekranach „Konesera” – włoski włoski melodramat Giuseppe Tornaotre'a z Geoffreyem Rushem w roli głównej.
Film opowiada o Virgilu Oldmanie, dyrektorze domu aukcyjnego, poważanym kolekcjonerze i znawcy sztuki. W dniu swoich 63. urodzin dostaje on przez telefon od tajemniczej młodej kobiety zlecenie wycenienia majątku po jej zmarłych przed rokiem rodzicach. Początkowo Virgil nie chce podjąć się tego zadania, z czasem jednak zleceniodawczyni zaczyna wzbudzać jego ciekawość, gdyż z niejasnego powodu, unika ona spotkania z nim i z kimkolwiek innym twarzą w twarz. A w samotnym Virgilu zaczynają odzywać się emocje, których dotąd nigdy nie doświadczył.
„Koneser” to bez wątpienia bardzo dobre rzemiosło filmowe. Świetne kreacje aktorskie, bardzo dobrze poprowadzony scenariusz, bajeczne zdjęcia i muzyka. Jest intryga, jest napięcie, są emocje. Przede wszystkim grany przez Geoffreya Rusha Virgil to postać z krwi i kości. Starszy pan, rozkochany w sztuce, kolekcjonujący portrety kobiet – jak sam przyznaje, jedynych w jego życiu. Prowadzi samotne życie, nie unika jednak spotkań z ludźmi – unika bardziej bezpośredniego kontaktu z nimi, dotyku, cierpiąc z powodu fobii, przez którą musi stale nosić rękawiczki. Telefon od tajemniczej Claire z lekka go intryguje, ale będąc przez większość czasu przez nią zbywanym i nie mogąc się z nią bezpośrednio spotkać, popada w frustrację, która ustępuje dopiero, gdy dowiaduje się od dozorcy, że nikt nie widział jej od 12 lat. Z czasem Virgil odnajduje ją ukrytą w pokoju za ścianą jednego z pomieszczeń w jej własnej posiadłości i zaczyna z nią przez dziurkę w drzwiach rozmawiać. A rozmowa z czasem przeradza się w fascynację, być może dlatego, iż dziewczyna również cierpi na przedziwną chorobę, bojąc się kontaktu z ludźmi i świata poza własnym domem. Virgil zakochuje się, zaznając tego uczucia po raz pierwszy w swoim życiu, i coraz bardziej angażuje się w nową znajomość, chociaż przyjaciel ostrzega go, iż wszystko, nawet uczucia, można sfałszować.
Drugi wątek stanowi próba odbudowania przez Virgila XVIII-wiecznego androida z części, które zaczął odnajdywać w domu Claire, przynajmniej na początku węsząc w tym zysk. Pomaga mu w tym jego przyjaciel Robert, który jest genialnym konstruktorem urządzeń mechanicznych i podobnych, co czyni z czystej ciekawości. W dodatku młodzieniec udziela bohaterowi wielu mądrych rad, jak radzić sobie z kobietami, gdyż ten kompletnie nie wie, jak ma postępować w nowej sytuacji. Roberta gra Jim Sturgess, jeden z lepiej zapowiadających się brytyjskich aktorów młodego pokolenia, który kreuje tutaj czarującą postać, wobec której kobiety nie potrafią przejść obojętnie, co stawia go w oczach Virgila na pozycji mentora i życiowego radcy. Z kolei wspomniany w poprzednim akapicie przyjaciel Billy, grany przez Donalda Sutherlanda, stanowi po godzinach doborowe towarzystwo dla postaci granej przez Rusha, dzieląc się z nim przemyśleniami i pomagając w gromadzeniu dzieł sztuki. No i jest jeszcze Claire, grana przez Sylvię Hoeks – urokliwa młoda osoba, której jednak odrobinę brakowało w filmie do jej kolegów po fachu. To znaczy, dopóki trwała intryga, świetnie się sprawdzała w swojej roli, ale kiedy już wyszła z ukrycia, straciła na tajemniczości, która dodawała jej blasku. Co wcale nie znaczy, że dalej w filmie już się nic nie dzieje, a scenariusz przestaje zaskakiwać. Wychodzi jednak chyba najpoważniejszy problem tego filmu: jest za długi. Dwie godziny i cztery minuty, które trwał, sprawiały wrażenie wieczności. Na szczęście bardzo miło spędzonej wieczność, bo napięcie i tempo wcale nie zwalniały nawet na chwilę, ale czuć jest, że gdyby „Koneser” trwał nawet pół godziny krócej, przy odpowiednim montażu niewiele by na tym stracił.
Muzykę do filmu skomponował Ennio Morricone, która rozbrzmiewając w odwiedzanych przez Virgila miejscach, nadaje obrazowi tej muzealnej dostojności zarezerwowanej wyłącznie dla sztuki. Pod koniec filmu, jakkolwiek cała historia kończy się dla bohatera, widać jest, że Virgil przeszedł wyraźną zmianę w swoim życiu, ewoluował, i że wyjdzie mu to tylko na dobre. Być może całość okazuje się odrobinę zbyt przewidywalna, ale sposób w jaki „Koneser” został podany z nawiązką rekompensuje tę niedogodność.
