Kino Konesera zaprasza na "Od czwartku do niedzieli"

Od czwartku do niedzieli to chilijskie „kino drogi”, opowieść o rodzinie, która wyrusza na kilkudniową wakacyjną przejażdżkę, prawdopodobnie ostatnią w ich wspólnym życiu, zapowiadającą rozstanie. Na subtelną, osobistą historię, pięknie sfilmowaną przez Bárbarę Álvarez, składają się zwykłe czynności, rozmowy, codzienna bliskość, która jednak z minuty na minutę staje się coraz bardziej melancholijna, skazana na nieuchronny koniec. Odzwierciedleniem tego procesu jest przesuwający się za oknem, surowy chilijski krajobraz - wysuszony, prześwietlony słońcem, brunatno-piaskowy. Samochód sunie serpentynami szos, przecina szemrzące strumyki i kamienne dróżki między skałami, pokonuje pustynny płaskowyż. Otwarciu perspektywy nieustannie towarzyszy ciasnota wnętrza samochodu. Zderzają się w nim niewypowiedziane uczucia dwójki rodziców, oglądanych z tylnego siedzenia przez przeczuwające kryzys dzieci, pragnące zatrzymać czas.

 

Film został nakręcony podczas podróży z Santiago - stolicy Chile na północ, zakończonej w miejscowości Punta de Choros. Dystans ten można pokonać właśnie w ciągu czterech dni, stąd tytułowe od czwartku do niedzieli. W postać ojca rodziny wcielił się Francisco Péreza-Bannena, chilijski aktor, znany głównie z ról w serialach telewizyjnych. „Początkowo nie chciał zagrać w moim filmie, właśnie rozstał się z żoną i historia bohatera zbyt mocno przypominała jego własną – tłumaczyła reżyserka. Jednak po pięciu miesiącach udało mi się go namówić. Dzięki życiowemu doświadczeniu bardziej realistycznie i osobiście mógł przedstawić rozterki bohatera.” 11-letnia Santi Ahumada, grająca rolę córki, nie brała udziału w castingu, reżyserka znalazła ją przypadkiem na dziecięcym przyjęciu nad basenem. „Dzieci nie umieją grać, więc praca z nim to inne, nowe wyzwanie – opowiadała Sotomayor. Mówisz coś, stwarzasz jakąś sytuację, a one muszą odpowiednio zareagować. I w ten sposób grają.” Reżyserka od dawna myślała o nakręceniu filmu drogi, takiego, którego głównym tematem byłaby, ujawniająca się w stosunkowo krótkim czasie, zmiana. Zależało jej też na stworzeniu relacji między fabułą a przekształcającym się krajobrazem. „Startujemy w Santiago, gdzie jest więcej zieleni, wody, powoli to się zmienia, by finałowe sceny sprowadzić właściwie do pustynnego widoku. Odpowiada to historii wygasającego uczucia między bohaterami.”