Od 27 do 29 czerwca 1932 r. w Radomiu trwał kongres eucharystyczny diecezji sandomierskiej. Jego celem było m.in. podniesienie poziomu życia duchowego wiernych. Inauguracja kongresu odbyła się w specjalnie w tym celu wybudowanej hali. Drewniany budynek o półkolistym sklepieniu i powierzchni ok. 1100 metrów wzniesiony został przy ul. Żelaznej (obecnie ul. Waryńskiego 4) na tyłach kościoła Opieki Najświętszej Marii Panny. Halę wybudowano w ciągu 49 dni. Potem budynek służył do celów duszpasterskich.
We wrześniu 1939 r. Niemcy zamienili halę w tymczasowy obóz jeńców wojennych. Potem służyła im jako magazyn.
Po II wojnie światowej miasto wydzierżawiło obiekt od parafii mariackiej i przekazało Polskiej Spółce Obuwia „Bata”, poprzedniczce Radoskóru. Wcześniej budynek przeszedł generalny remont. PSO postanowiła halę kongresową przekształcić w świetlicę i salę widowiskowo-sportową. Potem gospodarzem nieruchomości był Zakładowy Dom Kultury Radomskich Zakładów Przemysłu Skórzanego „Radoskór”. W latach 70. państwo odebrało nieruchomość parafii. Charakterystyczne, łukowate sklepienie (w Polsce były wówczas dwa budynki o takiej konstrukcji) było powodem wpisania hali do rejestru zabytków.
W hali RZO (Radomskich Zakładów Obuwniczych) albo hali kongresowej – bo tak się na budynek przy ul. Waryńskiego mówiło; zamiennie organizowano zabawy sylwestrowe i kiermasze obuwia produkowanego przez Radoskór, ale w pamięci radomian zachowała się jako miejsce wystawiania przedstawień teatralnych i - a właściwie przede wszystkim – koncertów. Bo sala widowiskowa mogła pomieścić tysiąc osób; była największą w Radomiu. Grali tu i śpiewali m.in. Krzysztof Klenczon, Czesław Niemen czy Perfect.
Z hali korzystali także pięściarze Radomiaka i Broni, rozgrywając przy ul. Waryńskiego swoje pojedynki. Z inicjatywy Władysława Miazio obiekt stał się też główną bazą zapaśniczą Radomiaka. Od tego miejsca wzięła także swoją nazwę Radomska Kapela Podwórkowa „Halniacy”.
W 1988 r. halę – przez lata nieremontowaną - zamknięto ze względu na zły stan techniczny. Eksperci uznali, że konstrukcji nie da się już uratować, więc obiekt wykreślono z rejestru zabytków. W 1996 r. spróchniały, zrujnowany obiekt został zwrócony parafii mariackiej. W nocy z 20 na 21 lutego 1999, pod naporem topniejącego śniegu, zawalił się dach i jedna ze ścian bocznych budynku. Pozostałość w ciągu kilku miesięcy rozebrano. Pozostała tylko murowana dobudówka od strony ul. Waryńskiego, pełniąca funkcje administracyjne. Po remoncie, przez kilka lat, mieścił się tu Centralny Ośrodek Duszpasterstwa Akademickiego w Radomiu. W 2001 r. nieruchomość kupiła spółka Ceramika Paradyż. To właśnie ostatni fragment hali czyli dobudówka jest teraz wyburzana.
Napisz komentarz
Komentarze