Jest taka ulica: Jerzego Borysowicza

Równoległa do ul. Stefana Fundowicza, prostopadła do ul. Stalowej.

Psychiatra i neurolog, uczestnik walk o niepodległość Polski, odznaczony medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata.

Jerzy Borysowicz urodził się 28 kwietnia 1904 w majątku ziemskim Antopol na ziemi witebskiej (dziś na Białorusi). Był synem Franciszka i Rozalii z Jermołowiczów. Miał dwóch starszych braci – Piotra, porucznika Wojska Polskiego, zamordowanego w Katyniu i Antoniego, księdza katolickiego. Rozalia zmarła, gdy Jerzy miał trzy lata.

Uczył się w szkole powszechnej w Leplu, a po jej ukończeniu, w 1914 roku, wstąpił do gimnazjum w Połocku. Naukę przerwała I wojna światowa. Kiedy czternastoletni Jerzy przeczytał w gazecie, że generał Dowbór-Muśnicki, organizujący armię z Polaków wcielonych do wojska rosyjskiego, w razie potrzeby gotów jest powołać do służby wojskowej nawet szesnastolatków, uciekł z domu. Po latach wspominał: „Napisałem list do Ojca z przeprosinami, że oddaliłem się z domu bez pożegnania, o zamiarze wstąpienia do wojska nie wspomniałem. Razem z listem zostawiłem tzw. paszport – odpowiednik obecnego dowodu osobistego, by Ojciec w razie potrzeby mógł wytłumaczyć się, że jako urodzony w 1904 r. nie oddaliłem się z domu w celu uniknięcia poboru do armii radzieckiej. Sobie zostawiłem jako dokument świadectwo harcerskie z przerobioną przeze mnie datą urodzenia z 28 kwietnia 1904 na 28 kwietnia 1903”.

Brodząc w głębokim śniegu, po dwóch dniach napotkał polskich żołnierzy, którzy odprowadzili go do dowódcy 6. kompanii II batalionu 30. Pułku Strzelców Kaniowskich. „Okazałem swoje sfałszowane świadectwo harcerskie i starałem się jak mogłem uzasadnić swoją polskość i uczucia potrzeby obrony Ojczyzny”. W ten sposób Jerzy został żołnierzem 30. Pułku Strzelców Kaniowskich, w którym służył do grudnia 1920 roku. Został mianowany starszym strzelcem i uhonorowany medalem Polska Swemu Obrońcy.

Po zdemobilizowaniu Jerzy Borysowicz zamieszkał w klasztorze kapucynów w Krakowie, gdzie przebywał także jego brat, ks. Antoni. Jerzy przygotowywał się tam do egzaminów. W 1923 roku uzyskał świadectwo dojrzałości w gimnazjum w Ostrogu nad Horyniem.

Po wojnie polsko-radzieckiej, rodzina Borysowiczów osiedliła się w Wilnie. Tu Jerzy rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Stefana Batorego. 20 czerwca 1929 roku otrzymał tytuł doktora wszechnauk lekarskich.

Jego uzdolnienia, pracowitość i naukowe zainteresowania docenił Stanisław Karol Władyczko, kierownik Kliniki Neurologicznej w Wilnie, powierzając mu funkcję asystenta, a w roku 1931 delegując na uniwersytet w Tartu, aby pogłębił wiedzę medyczną. Po powrocie z Tartu, w latach 1934-1939, Jerzy Borysowicz pracował w Klinice Chorób Nerwowych i Umysłowych Uniwersytetu im. Stefana Batorego jako asystent i adiunkt prof. dr. Maksymiliana Rosego. Wyróżniony został powołaniem do komisji, która podjęła naukowe badania nad mózgiem Józefa Piłsudskiego. W sierpniu 1934 Jerzy kupił w Wilnie dom przy ul. Bobrujskiej 17, a w 1935 Jerzy Borysowicz poślubił, poznaną w tym mieście, Augustynę Bielaczyc.

Po wybuchu II wojny światowej, w 1939 roku, dr Borysowicz wraz z żoną i dwoma małymi synkami przyjechał do Radomia. Tu, na pl. Stare Miasto 13, w budynku dawnego kościoła św. Wacława, mieścił się od 1930 roku Przytułek dla Umysłowo Upośledzonych i Dom Opieki dla Starców. Podczas okupacji niemieckiej, na skutek likwidacji większości szpitali psychiatrycznych, zaszła potrzeba przekształcenia przytułku na szpital psychiatryczny. Ordynatorem placówki został dr Jerzy Borysowicz. Tylko dlatego, że budynek nie nadawał się do żadnych innych celów, okupant oszczędził pacjentów i personel. Dr Borysowicz leczył, a jednocześnie wśród chorych ukrywał ludzi zdrowych psychicznie, lecz zagrożonych śmiercią z rąk hitlerowców. Znalazło się tam wielu Żydów, a wśród nich Mordechaj Anielewicz — komendant Żydowskiej Organizacji Bojowej. Oprócz tego dr Borysowicz opiekował się chorymi w żydowskim szpitalu zakaźnym w getcie.

W 1945 roku, staraniem dr. Borysowicza władze zajętego przez Armię Czerwoną Radomia wyraziły zgodę na przekształcenie przytułku w oddział psychiatryczny Szpitala Miejskiego św. Kazimierza. Był to pierwszy tego typu oddział na ziemi kielecko-radomskiej. Stosowano w nim wszystkie nowoczesne metody leczenia i osiągano wyjątkowo dobre wyniki. Jednocześnie dr Borysowicz występował z memoriałami do władz miejskich i centralnych o budowę nowego szpitala psychiatrycznego w Radomiu i stworzenie chorym psychicznie warunków równych istniejącym w innych dziedzinach medycyny. W 1955 dr Borysowicz zorganizował w szpitalu miejskim pierwszy w woj. kieleckim oddział neurologiczny, którym kierował do 1967 roku.

Dr Jerzy Borysowicz lecznictwo psychiatryczne w Radomiu postawił na wysokim, cieszącym się uznaniem w kraju poziomie. Napisał 20 prac naukowych, publikowanych w fachowych czasopismach lekarskich. W 1967 przeszedł do pracy w poradni neurologicznej, gdzie leczył chorych do końca życia.

Za swoje zasługi dr Jerzy Borysowicz został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, odznaką „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”. W 1985 roku przyznano mu, pośmiertnie, medal Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata.

Jerzy Borysowicz zmarł 3 czerwca 1980 roku w Radomiu. Został pochowany, zgodnie ze swoją wolą, na cmentarzu w Małęczynie.