Przemysław Bosek – aktor w Teatrze Powszechnym im. Jana Kochanowskiego w Radomiu. W 2010 r. ukończył Akademię Teatralną im. A. Zelwerowicza w Warszawie - Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. Można go zobaczyć w przedstawieniach: „Kopciuszek” w reż. P. Nosalka, „Tygrys Pietrek” w reż. K. Kobyłki, „Nieznośka i Kmieć” w reż. P. Nosalka, „Skrzypek na dachu” w reż. M. Korwina, „Piaf” w reż. T. Dutkiewicza, „Carmen Latina” w reż. T. Dutkiewicza.
1.Decyzję o aktorstwie podjąłem …
-Dość naturalnie. Na początku chodziłem do teatru jako widz, następnie byłem szatniarzem, później chciałem zobaczyć, jak to jest być na scenie, aż na końcu zdałem egzamin wstępny do Szkoły Teatralnej.
2.Teatr jest dla mnie …
-Magicznym miejscem walki rzeczywistości z marzeniem, w którym mogę się w pełni realizować i spełniać.
3.Największym wyzwaniem było …
-Wyzwania w życiu ludzkim, zarówno zawodowym, jak i osobistym, są czymś, co uszlachetnia, a przede wszystkim pozwala się rozwijać, nabierać siły i doświadczenia. A każde minione wyzwanie z biegiem czasu staje się czymś normalnym, dlatego też ciężko powiedzieć mi, które z nich było tym największym. Mam tylko nadzieję, że kiedy wyzwanie mnie spotka, będę umiał mądrze sobie z nim poradzić.
4.Debiut wspominam …
- Wielką klapą. Mój debiut był w przedszkolu, kiedy musiałem recytować wierszyk o słoneczku z okazji Dnia Matki. Po wyjściu przed widownię zapomniałem, co miałem mówić i tylko się rozpłakałem.
5.Przed wyjściem na scenę …
-Staram się wyciszyć, sprawdzam rekwizyty i kostium, ale najważniejsze jest skoncentrowanie się i rozgrzewka, aby dobrze się przygotować do- spektaklu.
6.Z tremą radzę sobie …
-Bywają różne rodzaje tremy. Z tą „negatywną” można sobie radzić ćwiczeniami oddechowymi i relaksacyjnymi, a przede wszystkim koncentracją nad zadaniem, które trzeba zrealizować. Natomiast trema „pozytywna” pozwala bardziej się zmobilizować i daje tak zwanego „kopa”, który bywa pomocny na scenie zwłaszcza, gdy ma się gorszy dzień.
7.Wymarzona rola to …
-Każda, przez którą można coś istotnego powiedzieć, zaprezentować się lub wnieść coś ważnego w przebieg akcji w spektaklu.
8.Warsztat aktorski szlifuję …
-Poprzez ćwiczenia zarówno dykcyjne, jak i fizyczne, ale wydaje mi się, że najważniejsza jest świadomość, którą można rozwijać w pracy z dobrymi reżyserami, choreografami, a przede wszystkim ze starszymi kolegami, od których można się wiele nauczyć, a ich mądre uwagi mogą pomóc w rozbudowie i poszerzaniu tego warsztatu.
9.Postać, z którą się utożsamiam …
-Tworząc prawdziwą postać wkłada się w nią cząstkę siebie starając się ją zrozumieć, dlaczego tak a nie inaczej postępuje. W konsekwencji, z każdą się można w jakiś sposób utożsamić.
10.Publiczność podczas spektaklu …
-Jest czymś najważniejszym, to właśnie poprzez kontakt z widzem praca aktora nabiera największego sensu i znaczenia, a spotkanie z najmłodszym widzem, jakim jest dziecko, które bywa czasami bezwzględne w swoich reakcjach, daje dużo satysfakcji.
11.Wzorem warsztatu aktorskiego jest dla mnie …
-Każdy starszy kolega, od którego można się czegoś nauczyć, dowiedzieć, podpatrzeć, w jaki sposób tworzy postać czy też jak używa elementów swojego warsztatu.
12.Chciałbym jeszcze osiągnąć …
-Wydaje mi się, że najważniejsza jest droga i proces, który pozwala nam osiągnąć wyznaczony cel, oraz to, aby zawsze mieć do czego dążyć. Stawianie sobie nowych zadań prowadzi do osobistego rozwoju i szczęścia w życiu.
13.Nie wyobrażam sobie życia bez …
-Przyjaciół.
Foto: A. Konowalski
Zapraszamy również do przeczytania wcześniejszych wywiadów z cyklu "Teatralna 13":
Rozmawiała: Dorota Trojanowska
