Jeszcze niedawno wybierał prace na przygotowywaną w Orońsku przez Stefana Szydłowskiego wystawę. Jednak „Trzy przestrzenie” Wojciecha Fangora muszą się obyć już bez niego – artysta zmarł 25 października.Otwarcie ekspozycji w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku zaplanowano na sobotę, 7 listopada na godz. 14. To retrospektywa, na którą składają się rzeźby, instalacje i obiekty przestrzenne Wojciecha Fangora, tworzone od 1948 roku do dziś. Są wśród nich m.in. projekty graficzne stworzone dla warszawskiego metra, które doczekały się realizacji mimo licznych perturbacji oraz cykl „Sygnatury”, których jeden przykład znajduje się w parku rzeźby w Orońsku.
Urodzony w 1922 roku w Warszawie, w 1946 roku otrzymał Wojciech Fangor zaocznie dyplom warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych; wcześniej uczył się prywatnie u malarza i rzeźbiarza Felicjana Kowarskiego i malarza Tadeusza Pruszkowskiego. Jego pierwsza wystawa odbyła się w 1949 roku w Klubie Młodych Artystów i Naukowców. Współtwórca polskiej szkoły plakatu i prekursor sztuki w przestrzeni publicznej. Kapitalne znaczenie dla jego twórczości miała instalacja „Studium przestrzeni” stworzona razem ze Stanisławem Zamecznikiem i pokazana w Salonie Nowej Kultury w Warszawie w 1958 roku. Uważa się ją za pierwszy w sztuce światowej environment (sztucznie tworzona sytuacja przestrzenna przeznaczona dla osób pasywnie w niej uczestniczących; może to być np. wnętrze, w którym ściany i sprzęty najeżone są ostrymi odłamkami szkła), pokazany przed realizacjami artystów amerykańskich. Był on konsekwencją wcześniejszej współpracy artysty z architektami – Stanisławem Zamecznikiem właśnie, Oskarem Hansenem, Zbigniewem Ichnatowiczem i Jerzym Sołtanem. „Kilka obrazów odpowiednio usytuowanych - pisał autor - powoduje kilka wzajemnie przenikających się stref przestrzennych, wytwarzając nastrój odmienny od nastroju każdego obrazu z osobna”.
W roku 1961 wyjechał z kraju; najpierw przebywał w Berlinie Zachodnim, potem w Anglii, od 1966 mieszkał w Stanach Zjednoczonych. W 1970 roku - jako jedyny dotychczas polski artysta - miał indywidualną wystawę w Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku.
Do Polski wrócił w roku 1999 – zamieszkał w podgrójeckim Błędowie. W maju 2013 roku hucznie – zdarzeniem nazwanym Fangoriadą - obchodzono tutaj 90 urodziny artysty.
W 2015 roku otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa i tytuł doctora honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.
Wojciech Fangor tworzył w różnych mediach – od malarstwa i grafiki, przez architekturę i rzeźbę, po scenografie i instalacje. Należał do wielkich kontynuatorów tradycji modernizmu i awangardy. W CRP jego prace było prezentowane na wystawie przed dziesięcioma laty. W rozmowie z kuratorem ekspozycji Stefanem Szydłowskim mówił tak: „Niepewność wydaje mi się bliższa istoty niż pewność. Musi być zdziwienie, musi być ciekawość, musi być niepewność i musi być otwartość na przyszłość”.
Urodzony w 1922 roku w Warszawie, w 1946 roku otrzymał Wojciech Fangor zaocznie dyplom warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych; wcześniej uczył się prywatnie u malarza i rzeźbiarza Felicjana Kowarskiego i malarza Tadeusza Pruszkowskiego. Jego pierwsza wystawa odbyła się w 1949 roku w Klubie Młodych Artystów i Naukowców. Współtwórca polskiej szkoły plakatu i prekursor sztuki w przestrzeni publicznej. Kapitalne znaczenie dla jego twórczości miała instalacja „Studium przestrzeni” stworzona razem ze Stanisławem Zamecznikiem i pokazana w Salonie Nowej Kultury w Warszawie w 1958 roku. Uważa się ją za pierwszy w sztuce światowej environment (sztucznie tworzona sytuacja przestrzenna przeznaczona dla osób pasywnie w niej uczestniczących; może to być np. wnętrze, w którym ściany i sprzęty najeżone są ostrymi odłamkami szkła), pokazany przed realizacjami artystów amerykańskich. Był on konsekwencją wcześniejszej współpracy artysty z architektami – Stanisławem Zamecznikiem właśnie, Oskarem Hansenem, Zbigniewem Ichnatowiczem i Jerzym Sołtanem. „Kilka obrazów odpowiednio usytuowanych - pisał autor - powoduje kilka wzajemnie przenikających się stref przestrzennych, wytwarzając nastrój odmienny od nastroju każdego obrazu z osobna”.
W roku 1961 wyjechał z kraju; najpierw przebywał w Berlinie Zachodnim, potem w Anglii, od 1966 mieszkał w Stanach Zjednoczonych. W 1970 roku - jako jedyny dotychczas polski artysta - miał indywidualną wystawę w Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku.
Do Polski wrócił w roku 1999 – zamieszkał w podgrójeckim Błędowie. W maju 2013 roku hucznie – zdarzeniem nazwanym Fangoriadą - obchodzono tutaj 90 urodziny artysty.
W 2015 roku otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa i tytuł doctora honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.
Wojciech Fangor tworzył w różnych mediach – od malarstwa i grafiki, przez architekturę i rzeźbę, po scenografie i instalacje. Należał do wielkich kontynuatorów tradycji modernizmu i awangardy. W CRP jego prace było prezentowane na wystawie przed dziesięcioma laty. W rozmowie z kuratorem ekspozycji Stefanem Szydłowskim mówił tak: „Niepewność wydaje mi się bliższa istoty niż pewność. Musi być zdziwienie, musi być ciekawość, musi być niepewność i musi być otwartość na przyszłość”.
Wystawę „Trzy przestrzenie” będzie można oglądać do 6 stycznia 2016 roku.
