TAKTYCZNE POŻEGNANIE SŁUPA
niejeden powie: Widzę słup!
Którego – tak zwykle się zdarza –
na co dzień nikt nie zauważa.
Powodem tego objawienia
– że słup wychodzi czasem z cienia,
niczym borsuczek ze swej nory –
są oczywiście... Tak! Wybory!
Dlatego dziś z każdego słupa
wygląda gęba niczym... pupa
gładka i słodka niemowlęcia
Wiem, że cytowanie samego siebie nie wróży najlepiej, ale nie mogę się oprzeć wspomnieniu starych, dobrych czasów, kiedy w niniejszej rubryczce zamieszczałem poezje inspirowane pobytem w Częstochowie. A dziś okazja ku temu najlepsza, bo właśnie – głosami miejskich radnych - pożegnaliśmy gęby na słupie. Nie będę więc miał okazji do pisania takich rymów. Co jest dowodem na jakiś tam progres.
Niestety, wielu tak dobrych informacji wredna rzeczywistość nie serwuje. W sobotę po północy na rondzie u zbiegu ulic Prażmowskiego i 25 Czerwca jakiś pan wyjmował z metalowego stelaża donice z kwiatami i ciskał je przed siebie. Nim dorwali go strażnicy miejscy, cisnął tych donic 19, co dowodzi tyleż jego krzepy, co frustracji (istnieje jeszcze jedna opcja – mężczyzna po prostu chciał mieć w domu nierdzewną myśl techniczna radnego Pacholca). Jak donosi rzecznik strażników, mężczyzna „przez cały czas używał słów nieprzyzwoitych”. Wiem, że to niewychowawcze, ale ja się z nieszczęśnikiem nader często, coraz częściej utożsamiam. Też bym sobie czasami ze nierdzewnego stelaża donicami pociskał, też bym sobie publicznie poklął.
Obecnie moja frustracja spowodowana jest próbą rozwikłania sensu słów i w ogóle wystąpienia Wojciecha Bernata, który ogłosił swój start w wyborach prezydenckich.
„Należy przerwać przejawy bezprawia, trzeba zastopować marnowanie publicznych pieniędzy, trzeba powstrzymać padające co rusz wskaźniki notowań gospodarczych. Wspólnie musimy pracować nad budowaniem pozytywnego wizerunku naszego miasta. Tyle się mówi o bezrobociu, o ucieczce młodych ludzi z Radomia i... tylko się mówi. Trzeba skończyć z mówieniem i zająć się pracą”.
Od prawie tygodnia przyglądam się tej wypowiedzi z prawej i z lewej, z góry do dołu i z dołu do góry... I nic. I ciągle pustka z tego wyziera wręcz metafizyczna.
Nie znam pana Bernata osobiście, wydaje się z pierwszego wrażenia porządnym facetem i naprawdę nie chciałbym się nad nim pastwić. Ale kto mu doradził, że wypowiadanie bezbarwnym głosem takich komunałów może się do czegoś przydać?
I jak teraz jeszcze takie medialne gwiazdy zostaną bez możliwości obklejenia się w całym mieście, to co zostanie?
– dla intelektu to jest trwoga:
hasło za hasłem, każde głupsze...
Da się interes na tym utrzeć?
No, przepraszam, ale znowu mi ten wierszyk tu pasuje. A pisane parę ładnych lat temu...
Przykro mi też to mówić, ale siły słów Wojciech Bernat musi się uczyć od swojego głównego antagonisty. Kiedy ostatnio spytaliśmy Ryszarda Fałka, dlaczego tak szybko ogłosił konkurs na dyrektora „samochodówki”, odpowiedział krótko i zwięźle: - Muszę to rozegrać taktycznie.
Naprawdę, jak słyszy się coś takiego, to jest się czego bać...
