Zmęczony wyborami, które zabrały wielu osobom dużo nerwów i cennego czasu, a które de facto tak wiele znowu nie zmieniły, o drugiej turze już dzisiaj pisać bardzo nie chciałem. Ale sprowokował mnie sam Marcin Mastalerek, rzecznik Prawa i Sprawiedliwości, który raczył wytłumaczyć bolesną porażkę swojej partii – a właściwie swojego prezydenta - w Radomiu.
Co według rzecznika sprawiło, że PiS po ośmiu latach musi oddać radomski magistrat Platformie? - Niestety, wielokrotnie kandydatom partii zaszkodziły błędy prawicy. Przykładowo: gdyby nie start Marzeny Wróbel, prezydent Andrzej Kosztowniak wygrałby w pierwszej turze. Niestety, w drugiej poniósł porażkę – ogłosił Mastelarek, a tezę tę zaczęli powtarzać też radomscy działacze partii.
Zwalanie winy na posłankę Marzenę Wróbel mogę tłumaczyć tylko ciężkim szokiem po porażce.
Bo też szok był, nie oszukujmy się. Kiedy w niedzielny wieczór wyborczy w komitetach PiS i PO trwało przeliczane głosów z poszczególnych komisji, obserwujący to dziennikarze powtarzali co kilka minut: - Ale jaja!
Mało kto przewidywał zwycięstwo kandydata PO, bo też elektorat PiS w Radomiu wydawał się niezwykle mocny. Do tego jeszcze doszły takie kwiatki, jak minister Andrzej Biernat, który z rękami w kieszeniach arogancko zaczął szantażować radomian halą sportową. Według mnie takie zachowanie mogło Radosławowi Witkowskiemu tylko zaszkodzić.
Ale cóż, okazało się, że ani prawicowy elektorat taki zmobilizowany, ani facet z rękami w kieszeniach taki straszny.
Radomianie najwyraźniej chcieli zmiany, co potwierdzałby bardzo dobry wynik politycznych debiutantów w pierwszej turze - Wojciecha Bernata i Roberta Dębickiego.
- Zaraz, zaraz! – powiedziałby ktoś. – Jak to - radomianie chcieli zmiany? Przecież w nowej radzie miejskiej PiS znowu ma większość głosów!
No, widzą Państwo? Wygląda na to, że tłumaczenie zachowań wyborców jest równie karkołomne, jak próba przewidywania ich ruchów.
Tym niemniej będę się upierał - zwalanie winy na posłankę Wróbel jest jednak wyjątkowo durne, nawet, jeśli ktoś jest w szoku i ma mętlik w głowie.
Ciekawe, czy w radomskim PiS ktoś pomyślał, że po prostu zawalona została kampania wyborcza?
Bo też na czym ona polegała? Wydrukowanie i rozdanie kolorowego folderu, przedstawiającego wspaniałe osiągnięcia magistratu? Strzał w dziesiątkę, ale dla politycznych przeciwników, którzy na konferencjach prasowych mogli naigrawać się z drukowanej propagandy. Wizyty w Radomiu Ziobry, Gowina, Kaczyńskiego? Może była to jakaś atrakcja, ale głównie dla fotoreporterów. Bo radomian te wspaniałe wydarzenia jakoś obeszły. A może miały ich przekonać konferencje prasowe, na których przedstawiciele organizacji społecznych kolejno zachwalali prezydenta Kosztowniaka? Problem w tym, że przestali na nie chodzić zażenowani dziennikarze.
Najwyraźniej PiS uznał, że już nie trzeba chodzić od domu do domu, że już nie trzeba ściskać dłoni przechodniów na deptaku. Przyszła pani Pycha i wzięła wszystko w diabły.
Uparcie nasuwa mi się skojarzenie z sytuacją z 2002 roku. Z prezydentem Adamem Włodarczykiem walczył wtedy Zdzisław Marcinkowski. Włodarczyk był świetnie przygotowany merytorycznie, w przeciwieństwie do emerytowanego nadinspektora policji. Pamiętam telewizyjną debatę, podczas której urzędujący prezydent traktował Marcinkowskiego jak kogoś, z kim w ogóle nie warto gadać. I... Marcinkowski wygrał.
Zbytnia pewność siebie bywa najwyraźniej zabójcza. A czasami zabawna. Bo ja, na przykład, ubawiłem się na pierwszej sesji Rady Powiatu Radomskiego w miniony poniedziałek. Zdecydowaną większość głosów ma tu PSL i jego działacze tak się tą większością ucieszyli, że zapomnieli o istnieniu opozycji. No i cudownym zrządzeniem losu przewodniczącym rady został Zbigniew Dziubasik z PiS. Dziubasik zresztą się rozkręcił i natychmiast próbował jeszcze wybrać z kolegami opozycyjnego starostę. Co się nie udało.
Obecny starosta Mirosław Ślifirczyk już zapowiedział, że niebawem i tak rada wybierze sobie nowego, jedynie słusznego przewodniczącego. Pewnie tak... Ale czy można być czegoś pewnym, gdy wśród nas kręci się pani Pycha?
