PRZEGLĄD PRASY, CZYLI MYŚLI LUŹNE
NA 25 LAT WOLNOŚCI (?)
Radom odwiedził niedawno jeden z moich ulubionych pisarzy - Eustachy Rylski. Kiedy spytałem go, jak patrzy na Polskę po przemianach 89 roku, odpowiedział, że dużo jeździ po kraju i widzi nowoczesne stacje benzynowe, odnowione budynki, trasy szybkiego ruchu... Ale – jak stwierdził – to tylko politura. Ładna otoczka, pod którą kryją się brzydkie i często straszne rzeczy. - Żyjemy w opresyjnym państwie, które biednych, słabych, potrzebujących pomocy wdeptuje w ziemię, a silnych i bogatych wspiera i usprawiedliwia. To bardzo nieeleganckie, bardzo nierycerskie – powiedział.
Zazwyczaj kiedy ktoś publicznie wypowiada takie słowa, natychmiast naznaczony zostaje jako prawicowy oszołom. Rylskiego – który opowiada, że głosował na PO i który wyraźnie dystansuje się od kościoła i wiary w ogóle – trudno jednak jako prawicowego oszołoma sklasyfikować. Więc?
Mianem prawicowego oszołoma jest od miesięcy owijana - jak kokonem – Joanna Szczepkowska. Miota się jak motyl w pajęczej sieci; im bardziej tłumaczy, że ona właśnie nie, że walczy tylko o zdrowy rozsądek, tym bardziej medialne nici ją oplatają - prawicowa oszołomka, prawicowa oszołomka... I jeszcze homofobka! To się już raczej nie odklei.
W ostatnim numerze „Do Rzeczy” wywiad ze Szczepkowską. Aktorka cierpliwie tłumaczy - jeśli spotykam się z ks. Oko, to po to, żeby poznać jego poglądy i z nimi dyskutować, a nie po to, żeby zostać jego wyznawczynią; jeśli mówię, że niektórzy homoseksualiści żonglują słowem „tolerancja” dla własnych korzyści, to nie znaczy, że nie lubię homoseksualistów, tylko, że nie zgadzam się na manipulację; jeśli spędziłam pół życia w ustroju, który mi nakazywał wewnętrzną cenzurę, to teraz nie chcę, żeby zamiast cenzury broniła mi wolności polityczna poprawność...
I tak może sobie długo wyliczać. Ale efekt ten sam: oszołomka, homofobka...
To bardzo ważny wywiad, więc szybciutko zostanie zapomniany. Za to medialną sensację wzbudziło ostatnio (pewnie dlatego, że w przekazie dominują trzy ogólnie znane słowa: „k...”, „ch...” i „zaj...li”) internetowe nagranie popularnego aktora Jacka Braciaka. Braciak wyraża w nim pretensje do rządzących, że „zaj...li z OFE 150 mld zł”.
No, ale w tym przypadku political correctness zadziałała. Po kilku dniach aktor zaczął się tłumaczyć, że „to był nieszczęśliwy zbieg okoliczności, który polegał na tym, że kolega sobie robił wprawki na kamerze (...) Niestety, zamieścił to wbrew mojej woli. Jego też to przerosło. Teraz mam wrażenie, że jest nawet bardziej przerażony niż ja”.
Czym jest przerażony Braciak? Że zostanie nazwany kolegą Szczepkowskiej?
Co z tą wolnością po 25 latach?
4 czerwca na radomskim deptaku młodzież obchodzi Święto Wolności. – Mamy wolność! – zapewniają licealiści dziennikarzy. Bardzo niebezpieczna radość. PRL (oficjalnie) się zakończył, ale to nie oznacza, że raz na zawsze dostaliśmy wolność. Ona jest ograniczana permanentnie - przez nowoczesne rządy, media, korporacje, globalizm, sekty, lobbystów, banki, morderczy kapitalizm, ciągle żywy komunizm i co tam jeszcze.
4 czerwca słuchaczka w radiowej Trójce mówi, że jej syn kojarzy „okrągły stół” tylko z jakimiś angielskimi rycerzami i to chyba dobrze, że dziecko nie musi przejmować się skomplikowaną historią Polki. Straszna myśl. I to dziecko będzie potem brać udział w wyborach, nie mając pojęcia, kto to Kiszczak czy Urban?
W „Polityce” Daniel Passent zrozpaczony brutalizacją życia politycznego, faktem, że „wszelkie granice zostają przekroczone, a jedną z nich jest majestat śmierci”. No cóż, muszę się z Passentem zgodzić - też na to, co działo się na pogrzebie generała Jaruzelskiego patrzyłem z niesmakiem. Majestat śmierci... Chciałbym tylko Passenta i jemu podobnych spytać, dlaczego o majestacie nie wspominali w kwietniu 2010 roku. Gdzie im wtedy, że sobie pozwolę przytoczyć Tuwima, pies mordę lizał? A może po prostu krzyż z puszek po zimnym Lechu, okrzyki „jeszcze jeden!” i szczanie na znicze na Krakowskim Przedmieściu uznali za majestatyczne?
Walka o pamięć i wolność trwa ciągle. Ja dziś boję się jednego – że za kolejne 25 lat nasze dzieci będą twierdziły, że generał Jaruzelski był lewicującym arystokratą, który ratował Polskę przed wprowadzeniem inkwizycji przez faszystów pokroju Joanny Szczepkowskiej i niejakiego Zimnego Lecha.
