Dobrych thrillerów w kinie jak na lekarstwo. A kinomani są spragnieni filmów z cięższym klimatem, z działającą na wyobraźnię intrygą, którą rozwiązują razem z bohaterami i razem z nimi lękając się niebezpieczeństwa czającego się ciemności. Bezsprzecznie filmy Davida Finchera typu „Siedem” i „Zodiak” są arcydziełami tego gatunku, przydałoby się jednak dołączyć do tego grona coś nowego. Czy wyświetlany właśnie w polskich kinach "Labirynt", o którym zewsząd słyszy się wiele dobrego, ma szansę stania się takim klasykiem?
Mała pensylwańska miejscowość. Jesień. Za oknem panuje półmrok, ciągle pada deszcz. Pewnego dnia znikają dwie małe dziewczynki, a trop prowadzi do Alexa - upośledzonego umysłowo mężczyzny, który twierdzi, że nic nie wie. Gdy policja rozkłada ręce, ojciec jednej z zaginionych, Keller Dover (Hugh Jackman), postanawia sam wyciągnąć informacje z podejrzanego, podczas gdy prowadzący śledztwo detektyw Loki (Jake Gyllenhaal) zagłębia się skomplikowane śledztwo, odkrywając tylko nie związane ze sobą tropy...
Aby thriller były udany, musi się spełnić w dwóch kluczowych miejscach: w kwestii scenariusza i budowanej atmosfery. Scenariusz Aarona Guzikowskiego jest nad wyraz udany. Umiejętnie kreuje postacie oraz intrygę. Fakty wydają się porozrzucane bez ładu, w końcu jednak i widz, i bohaterowie układają wszystko w całość, docierając do finału. Atmosfera stale się zagęszcza. Podkreślana nastrojową muzyką, idealnie odzwierciedla klimat małej północnoamerykańskiej miejscowości, w której doszło do zbrodni. Dwu i półgodzinny film przez cały czas zachowuje w miarę szybkie tempo. A kiedy akcja zwalania, pojawia się napięcie, a kiedy ono znika – następuje akcja.
Konieczne jest osobne omówienie bohaterów "Labiryntu". Wszyscy drugoplanowi sprawdzają się w swoich rolach, para głównych wybija się jednak ponad nich o głowę. Hugh Jackman gra postać bardzo religijną, na co dzień zajmującą się remontowaniem domów, w wolnym czasie jeżdżącą na polowania. Popchnięty przez bieg wydarzeń, sam zaczyna na własną rękę poszukiwać prawdy. Więzi upośledzonego Alexa i go torturuje, chcąc wydobyć z niego informacje, których zdaje się, że ten nie posiada. Nic nie liczy się bardziej, niż odnalezienie jego córki. Kunszt aktorski Jackmana w paru scenach wręcz przytłacza widza, który, tak jak jego więzień, zaczyna się go po prostu bać. Naprawdę stał się postacią, którą grał. Drugi z bohaterów, grany przez Jake'a Gyllenhaala, jest utalentowanym detektywem-samotnikiem, który po raz pierwszy trafił na sprawę, z którą przynajmniej na początku niewiele może zrobić. Ograniczają go procedury, a kolejne kroki zdają się prowadzić nie tam, gdzie powinny. Detektywa dręczy niesprecyzowane poczucie winy, przestaje spać, zaczyna popełniać błędy. Przyznam, iż zawsze mam wobec Gyllenhaala pewne obawy, a jednak, tak jak w "Zodiaku", tak i tutaj świetnie sprawdził się w roli śledczego.
Oryginalny tytuł filmu to "Prisoners", czyli "Więźniowie",
co podobnie jak nasz "Labirynt" idealnie odzwierciedla
wydarzenia z filmu. Bohaterowie błądzą i szukają rozwiązania, uwięzieni wśród
niewiadomych, nie mogąc nigdzie dotrzeć, ale zmuszeni, by iść dalej.
"Labirynt" to porządny obraz z dobrym aktorstwem. A skoro jeszcze zmusza do myślenia, jak można go nie lubić? Myślę, że szybko stanie się klasyką, chętnie oglądaną w zaciszu naszych domów, gdzie mamy zapewnioną upragnioną ciszę i możemy się skupić. Niestety, w kinie zawsze znajdzie się jakiś kretyn, który musi głośno gadać...
