To jest niezwykła misja

Jak to jest - być kapelanem służby zdrowia? Czy trzeba być wyjątkowym psychologiem, żeby to wszystko unieść?

- Duszpasterstwo służby zdrowia nie jest łatwe. Dlatego, że mamy do czynienia z niezwykłymi ludźmi, którzy są niezwykłymi humanistami, wrażliwymi na cierpienie drugiego człowieka i którzy stoją przy jego cierpieniu. Z jednej strony więc musimy ich tak uwrażliwiać na to, z kim pracują, a z drugiej pomagać, żeby sami ciągle odkrywali to niezwykle powołanie do tej pracy. Czasami jest może taka chęć, przy dzisiejszych problemach służby zdrowia, żeby pacjenta traktować jak kolejny „numer” czy kolejny problem, który muszę rozwiązać. Więc w duszpasterstwie służby zdrowia skupiamy się na pokazaniu, że to nie jest tylko usługa. To jest niezwykła misja, gdzie stoimy przy człowieku chorym i staramy mu się pomóc, tak całościowo.

To ksiądz ma wpływ na leczenie pacjenta?

- Nie, nie mam wpływu. Tylko przy spotkaniach z lekarzami i pielęgniarkami ciągle przypominamy, że człowiek, który przychodzi do pracownika służby zdrowia, oczekuje, że w jego oczach zobaczy miłość, troskę i szacunek.

To czemu ksiądz mówi, że nie ma wpływu? To jest przecież wielki wpływ na leczenie.

- Mam nadzieję. Tym bardziej, że sami lekarze mówią, że potrzebne jest ciągłe przypominanie, jak wielką godność stanowi ich praca.

Czy bycie kapelanem w szpitalu onkologicznym – szpitalu, w którym spotykamy bardzo dużo cierpienia - jest trudniejsze? Czy to jest inna posługa niż w zwykłym szpitalu?

- Na pewno posługa w szpitalu onkologicznym wymaga dużo więcej czasu i zatrzymania. W takim szpitalu nie można wejść na pięć minut do sali. Trzeba usiąść, dużo więcej słuchać niż mówić. Jest to niezwykłe miejsce. Świadczy o tym to, ilu młodych ludzi - wolontariuszy chce przyjeżdżać, żeby pomagać, rozmawiać z ludźmi chorymi. To jest takie miejsce, gdzie zadaje się najważniejsze pytania w życiu. I wiele razy to życie się tam po prostu zupełnie przekierunkowuje.

Czy ksiądz nie sądzi, że pacjenci szpitala onkologicznego są trochę bliżej Boga?

- Myślę, że tak. Nie spotkałem się dotychczas z kimś, kto by np. nie chciał ze mną porozmawiać. A przecież mamy różnych ludzi - bardziej wierzących, mniej wierzących, czasami poszukujących. Każdy potrzebuje rozmowy.

Czy to, co ksiądz robi, jest dla księdza łatwe?

- Zawsze staram się, żeby nie zmarnować żadnej okazji do tego, żeby człowiekowi pomóc. Zawsze wymaga to ode mnie wielkiego skupienia i zastanowienia się, jak się wsłuchać w tego człowieka. Żeby z jednej strony nie zbagatelizować - bo czasami można wejść, pożartować z chorym... Ale chodzi o coś więcej. Chodzi o to, żeby wejść w jego świat, w jego problem i odkryć ten problem czy lęk, który się pojawia w tym człowieku. Jest czasami taka obawa, czy mi się udaje, czy robię to dobrze? Ale daje mi to wielką satysfakcję, bo widzę, jak ludzie potrzebują Pana Boga. A ci, którzy nie wierzą, jak potrzebuję takiego duchowego spojrzenia na własne życie - że jest jakiś sens w tym wszystkim.

Czy wiara czyni cuda?

- Oczywiście! Takich przykładów możemy podać wiele - ludzie przychodzą i opowiadają. Mamy Fundację Pocancerowani, gdzie ludzie zostali uzdrowieni. Sam mam taki przykład - modliłem się przy grobie świętego Jana Pawła II za Kasię. Mała 10 lat i guza mózgu. Lekarze dawali jej miesiąc życia. Już nie chodziła, nie było szans zrobienia kolejnej operacji, bo guz się odnowił. I ostatnim marzeniem tej 10-letniej dziewczynki było, żeby pojechać na grób Ojca Świętego Jana Pawła II. No i modliliśmy się, odprawiłem mszę świętą... Po tygodniu tata przesyła mi wiadomość: „ proszę księdza, guz zniknął”. Z Kasią kontaktujemy się na Facebooku - żyje do tej pory. I takich przypadków jest więcej. Ostatnio byłem w Ziemi Świętej z lekarzami i jeden pan mówi: „proszę księdza, ja też jestem uzdrowiony; lekarze nie dawali mi żadnych szans”. I to jest też taki czas, że Pan Bóg czyni cuda. I moim zadaniem w takim szpitalu jest pokazanie: „zaufaj, Pan Bóg z tego wyprowadzi dobro; nie ma się co bać”.

Czego ksiądz życzy pacjentom, kiedy wychodzi z sali?

- Przede wszystkim, żeby się trzymali - „trzymajcie się i walczcie”. Bo Pan Jezus uwielbia, kiedy walczymy, kiedy toczymy walkę z życiem, kiedy staramy się, zmagamy... Kiedy jesteśmy takimi wojownikami. Ale też zawsze modlę się za nich. Modlę się o to, żeby uwierzyli, że Pan Bóg przy tej chorobie objawi swoją moc, swoją wielkość. Że będą mogli doświadczyć dłoni Pana Boga.