Z peryferyjnych Glinic do znajdującej się w centrum Radomia fary było wiernym w początkach XX wieku coraz dalej, a i pracę duszpasterską w środowisku podmiejskim prowadzić było ze śródmieścia trudniej, stąd plany utworzenia w Radomiu kolejnej parafii. Wydawało się to tym łatwiejsze, że był już kupiony plac pod kościół i plebanię. „Place pod budowę położone są na samem krańcu miasta i wzniesienie wspomnianych budynków [kaplicy i kościoła – przyp. autor] posłuży impulsem do stworzenia nowej dzielnicy – nowego architektonicznego momentu w mieście” – pisał architekt powiatowy Alfons Pinno.
Parafię utworzył ostatecznie w kwietniu 1921 roku bp Marian Ryx. Ks. Roman Maliszewski, który rozpoczął posługę w drewnianej kaplicy „wśród pastwisk, kałuż i błota”, od razu zaczął myśleć o budowie świątyni. Jednak parafianie, na barkach których spocząć miał ciężar przedsięwzięcia, nie kwapili się do tego dzieła. „Budowaliśmy kościół Mariacki nie po to, żeby natychmiast budować drugi na Glinicach” – argumentowali. Równie niechętni byli innym zamiarom ks. Maliszewskiego – wzniesieniu przy ul. Kościelnej domu parafialnego, który do czasu postawienia świątyni służyłby jako tymczasowa kaplica. Mimo to ks. Maliszewski zwrócił się do jednego z najwybitniejszych przedstawicieli historyzmu w Polsce, architekta Stefana Szyllera z prośbą o sporządzenie planów.
Projekt był gotowy 20 maja 1922 roku. Szyller zaproponował budynek neobarokowy, o uproszczonych formach, na planie wydłużonego prostokąta, orientowany. Oczywiście, murowany - z cegły i tynkowany. Korpus kaplicy jest jednonawowy, poprzedzony przęsłem chóru, z prostokątnym prezbiterium węższym od nawy, ujętym zakrystią i pomieszczeniem dla bractwa. Od wschodu znajdowała się kancelaria i niewielka dodatkowa kaplica z trójboczną niszą ołtarzową. Chór wsparty był na trzech półkoliście zamkniętych arkadach, półkolista była też arkada tęczy. Okna prostokątne, elewacje zwieńczone gzymsem. Fasada z trójosiowym ryzalitem środkowym, zwieńczonym szczytem z oknem ujętym spływami. Na osi znajduje się przedsionek zwieńczony trójkątnie. Od północy w pierwszej kondygnacji blendy. Dachy dwuspadowe, na kalenicy sygnaturka.
Kiedy tylko Szyller dostarczył projekt, niezwłocznie przystąpiono do budowy. Prace posuwały się bardzo szybko, bo już 2 grudnia 1923 roku odbyła się uroczystość poświęcenia przez bp. Pawła Kubickiego kaplicy pw. Serca Jezusowego. „Jest do dość duży gmach w stylu Renesansu. Długość gmachu wynosi blizko 40 mtr., szerokość zaś z górą 10 mtr. Przy wejściu rzuca się oczy wysoko zbudowany b. ładny wielki ołtarz z statuą 2 metrowego Serca Jezusowego” – opisywał kaplicę w kielecko-radomskim „Słowie” 5 grudnia 1923 roku Rep.
Nabożeństwa odprawiane były przy ul. Kościelnej aż do 1957 roku. Potem kaplica służyła jako dom parafialny. Dzisiaj mieści się tu magazyn sprzętu rehabilitacyjnego i świetlica Caritasu Diecezji Radomskiej.
