Elektrownia miejska przy ul. Traugutta (obecnie ul. Kopernika 1), która została wybudowana na początku XIX w., była ważną inwestycją z punktu widzenia rozwoju Radomia. Nie wiadomo, kto zaprojektował obiekt. Budynek został wybudowany w stylu neogotyckim z dekoracyjnej cegły (styl tzw. rohbau). Hale produkcyjne powstały według jednolitych norm z zachowaniem ceglanego detalu ozdobnego. Umowa na jej budowę została zawarta w kwietniu 1900 r. między magistratem a Rosyjskim Towarzystwem Elektrycznym „Union”; w roku następnym inwestycja została wsparta przez belgijski kapitał.
Pierwszym dyrektorem został absolwent Politechniki w Rydze inż. mechanik Witold Idźkowski. Prąd na początku zasilił 58 miejskich lamp łukowych i mieszkania (16 marca 1901 r.), a dopiero potem był stosowany w przemyśle, czyli napędzie maszyn i urządzeń. W 1908 r., gdy „Union” upadł, elektrownią zaczęło zarządzać Towarzystwo Przedsiębiorstw Elektrycznych S.A. z Berlina, a od 1913 r. funkcjonowało pod nazwą Radomskie Towarzystwo Przedsiębiorstw Elektrycznych S.A; koncesja wygasła w 1946 r.. W okresie I wojny światowej duża część agregatów prądotwórczych została wywieziona do Rosji, co znacznie obniżyło moc produkcyjną elektrowni. W latach 20. XIX w. elektrownia została unowocześniona i rozbudowana, a od 1929 r. zostały podpisane pierwsze umowy na sprzedaż nadwyżek prądu. Niespełna dekadę później powstała pierwsza linia elektroenergetyczna, łączącą radomską elektrownię z elektrownią w Rożnowie.
Do skomunalizowania elektrowni doszło w 1946 r., a do jej zamknięcia dziesięć lat później; powodem było podłączenie Radomia do ogólnokrajowej sieci energetycznej. Od 1963 r. do końca lat 90. była tu ciepłownia, w której z ciepła i pary technologicznej korzystała zlokalizowana nieopodal miejska lecznica. Od 1966 r. budynkiem zarządzało miejskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej, zmienione w 1975 r. na wojewódzkie WPEC, a od stycznia 1999 na Radomskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej Radpec. Ciepłownia zakończyła swoją działalność w 1998 r. Radpec przeniósł swoje biura do frontowej części budynku i przybudówki. W 2003 r. mocno związany z Radomiem reżyser Andrzej Wajda zaproponował, by miasto wybudowało obiekt na potrzeby rozrastającej się kolekcji sztuki współczesnej, gromadzonej przez oddział miejscowego Muzeum im. Jacka Malczewskiego – Muzeum Sztuki Współczesnej. Władze miasta zadeklarowały przekazanie gruntów pod budowę.
Losy budynku po dawnej elektrowni zmienił pomysł radomianki Kai Koziarskiej, która zaproponowała, by zabytkowy obiekt zaadaptować na potrzeby muzeum; spotkało się to z dużą aprobatą, także samego Wajdy. W pierwszej połowie 2005 r. zapadła decyzja, a zarządcą obiektu został marszałek województwa mazowieckiego. 19 grudnia 2005 r. sejmik województwa mazowieckiego uchwalił powołanie nowej instytucji kultury – Mazowieckiego Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu.
Projekt powstał w 2006 r., a architekt Andrzej Kitkowski zaproponował, by do zabytkowego obiektu dobudować skrzydło w nowoczesnym wydaniu.
