Murowana, dość wygodna kaplica z pewnością jest lepsza niż drewniany barak, ale Glinice powinny mieć kościół – uważali kolejni proboszczowie. Konkretne kroki w tym kierunku wykonał ks. Jan Węglicki – zamówił u wybitnego architekta Stefana Szyllera plany świątyni. Architekt ukończył projekt w czerwcu 1930 roku, a wiosną następnego rozpoczęło się wylewanie fundamentów. W trakcie budowy skorygowano zamysł projektanta, o czym ks. Henryk Kaszewski tak pisze w kronice parafialnej: „Nie mogę zrozumieć przyczyny, która spowodowała skrócenie kościoła [o jedno przęsło został skrócony korpus – przyp. autor], dlaczego ks. St. Głąbiński taki esteta, taki mądry kapłan, posunął się do tego, aby poprawić, a właściwie zmienić i tym samym zeszpecić plany architekta Stefana Szyllera. Fama niesie, że obniżenie wieży kościelnej, to również sprawa ks. Głąbińskiego”. Znacznie też zostały zredukowane detale fasady.
Budowę przerwał wybuch II wojny światowej. W czasie okupacji Niemcy skonfiskowali wszystkie materiały zgromadzone na budowę, a pod koniec wojny – chcąc pozyskać drewno – rozebrali nawet rusztowania. W styczniu 1945 roku w wyniku ostrzału rosyjskiej artylerii od strony Skaryszewa jedna ze ścian kościoła została uszkodzona, na szczęście nieznacznie. Żaden z tych wypadków nie powstrzymał gospodarzy parafii przed kontynuowaniem budowy – prace wznowiono jeszcze w 1945. Najpierw nadzorował je znany radomski architekt Kazimierz Prokulski, ale szybko zrezygnował, nie mogąc się porozumieć z ówczesnym proboszczem. Po nim nadzór nad budową objął Alfons Pinno. Całkowicie świątynia została ukończona w 1957 roku. Bp Jan Kanty Lorek poświęcił ją 10 grudnia 1950, a konsekracji kościoła dokonał 25 listopada 1966 bp Piotr Gołębiowski.
Szyller zaprojektował w stylu zmodernizowanego renesansu włoskiego z elementami neobarokowymi. Korpus jest trójnawowy, trzyprzęsłowy, bazylikowy, z transeptem; poprzedzony płytkim przęsłem chóru i wtopioną czworoboczną wieżą na osi, ujętą po bokach aneksami. Fasada dwukondygnacyjna, pięcioosiowa. Wieża jest pięciokondygnacyjna, poprzedzona dwukondygnacyjnym ryzalitem ujętym parą jońskich kolumn w wielkim porządku, które dźwigają wydatne belkowanie zwieńczone balustradą tarasu, dekorowaną rzeźbami aniołów. W ryzalicie znajduje się zamknięta półkoliście dwukondygnacyjna wnęka, w której na dole mamy prostokątny portal zwieńczony trójkątnym przyczółkiem i ujęty parą korynckich kolumn dźwigających belkowanie. Wieżę wieńczy neobarokowy hełm, wzorowany na zwieńczeniu północnej wieży katedry wawelskiej. W skrajnych osiach fasady znajdują się dwukondygnacjowe dzwonnice, zwieńczone są neobarokowymi hełmami. Elewacje boczne i tylna opięte pilastrami toskańskimi dźwigającymi belkowanie.
W nawie głównej mamy sklepienie kolebkowe z lunetami, w kruchcie sklepienie gwiaździste. Ściany nawy głównej przeprute półkolistymi arkadami, opięte kolumnami jońskimi na wysokich cokołach, dźwigającymi wyłamujące się belkowanie. Chór wsparty na szerokiej arkadzie koszowej, otwarty do nawy arkadą półkolistą.
****
Na podstawie książki Małgorzaty Omilanowskiej „Architekt Stefan Szyller 1857–1933” oraz przewodnika „Szlak architektoniczny Stefana Szyllera. Prace na ziemi radomskiej”
