Jest pani prawie najważniejszą osobą w RCO , bo mówi się, że pielęgniarka jest ważniejsza od lekarza.
- Teoretycznie nie jest ważniejsza, ale praktycznie często jest nieodłącznym elementem zespołu terapeutycznego. Ponieważ jest na pierwszej linii kontaktu z pacjentem, przyjmuje go na oddział i praktycznie przez 24 godziny na dobę jest z nim, to wychodzi na to, że jest ważnym partnerem w leczeniu, zwłaszcza pacjentów onkologicznych.
Na oddziale onkologicznym praca z pacjentem jest szczególna; pacjent wymaga szczególnej troski. Czy praca pielęgniarki w RCO i pielęgniarki na innych oddziałach różnią się?
- Zdecydowanie. Praca w szpitalu onkologicznym jest pracą bardzo specyficzną. Pacjent onkologiczny jest pacjentem troszkę innej kategorii - jest pacjentem zupełnie czego innego oczekującym. Jest pacjentem spokojnym, ponieważ staje przed pewnym absolutem - diagnoza choroby nowotworowej zmusza do refleksji nad życiem, sensem cierpienia i sensem choroby jako takiej. Przede wszystkim jest prognozą długiego procesu walki. I ten pacjent onkologiczny jest pacjentem, który uczy nas pokory, uczy nas tego, co w życiu jest ważne, w życiu każdego człowieka.
Czy każda pielęgniarka może być pielęgniarką w szpitalu onkologicznym?
- Praktycznie tak. Jeśli chodzi o kryteria wyboru zawodu, to już są predyspozycje osobowe. Również kwestie kształcenia i zdobywania kolejnych etapów w rozwoju zawodowym, podnoszenie kwalifikacji powodują, że każda pielęgniarka może pracować w szpitalu onkologicznym.
Odpowiedziała pani z punktu widzenia zawodowego. A tak zwyczajnie, po ludzku – czy rzeczywiście każda?
- W Radomskim Centrum Onkologii nie każda. Prowadzimy pewnego rodzaju selekcję osobowościową. Jest to taka rozmowa, która pozwala na odkrycie pewnych cech charakteru, które w tym zawodzie, w pracy z pacjentem onkologicznym są nieodzowne. To zainteresowanie drugim człowiekiem, duża empatia, wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka, taka pewnego rodzaju wrażliwość wewnętrzna, która pozwala na wyczuwanie stanów emocjonalnych, ale również rozpoznawanie napięć w zespole, umiejętność rozładowywania stresu, prowadzenia rozmów terapeutycznych z pacjentami. Bycia takim buforem, który jest potrzebny, ponieważ praca z człowiekiem opiera się przede wszystkim na emocjach.
Wspomniała pani o stresie. Stres to taki element wpisany w życiorys pielęgniarki. Jak pani z nim sobie radzi?
- Myślę, że radzę sobie tak, jak większość koleżanek w zawodzie. Bardzo dużo rozmawiamy, ponieważ praca z człowiekiem to jest praca z emocjami. Dobrze, kiedy mamy rodzinę w niej zdrowe relacje. Dobrze jest też mieć taki azyl w postaci chociażby hobby, ale przede wszystkim trzeba wychodzić z pracy z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku i ze spokojem sumienia. I wydaje mi się, że jeżeli możemy w lustro spojrzeć z uśmiechem i bez wstydu, bo wszystko zrobiliśmy jak trzeba, to nawet jeżeli nie wszystko w życiu się uda i nie każdego pacjenta uda się uratować, ale jeżeli wiem, że towarzyszymy mu tak, jak tego oczekuje, to myślę, że każda z nas wychodzi z pracy z satysfakcją. Mamy wspaniały szpital, który daje nam ogromne możliwości zawodowe, wspaniały sprzęt, który wymaga - i bardzo dobrze, że wymaga - podnoszenia kwalifikacji, mamy materiały, mamy możliwości, mamy środki i mamy wspaniałych ludzi, dzięki którym możemy naprawdę pomagać pacjentom w powrocie do zdrowia.
Po zakończeniu każdej takiej rozmowy mówię wszystkim moim gościom, także i pani - obyśmy wszyscy zdrowi byli!
- Tak. Przede wszystkim zdrowia, zdrowia i jeszcze raz zdrowia, a wszystko inne się ułoży.
Najświeższe wiadomości z Radomia i regionu znajdziesz na profilu CoZaDzien.pl na Facebooku - TUTAJ.
