Okazało się, że takich Czadomanów jest aż 12. Nie było natomiast ani jednego, który nie otrzymał żadnego głosu. Jak można uzyskać tak marny wynik?! No, bo przecież w klatce w bloku mamy średnio 10-15 mieszkań, w których są przynajmniej po dwie osoby uprawnione do głosowania. Tak więc namówienie najbliższych sąsiadów do oddania głosu na własnego sąsiada spowodowałoby osiągnięcie lepszego wyniku. Do tego dołóżmy rodzinę, przyjaciół, kolegów ze szkoły czy też ze studiów oraz znajomych z pracy, taksówkarzy, bliższych weterynarzy i rzeźników, listonosza i akwizytora i ze 30 głosów można ogarnąć! Patrząc jednak na wyniki, miałem wrażenie, że niektórzy kandydaci byli i są zupełnie nieznani, a o tym, że startowali, nie wiedział zupełnie nikt. Co najdziwniejsze - niektórzy nie wykazali się żadną wolą walki o głosy wyborców. A przecież chyba dlatego znaleźli się na jakiejś liście, aby o te głosy zabiegać. Rekordziści z pewnością nie mogli być nazwani lokomotywami list, z których startowali. Byli bardziej hamulcowymi. Niechlubnymi rekordzistkami z najniższym poparciem okazały się kobiety. Dwie z nich - Dorota Bączek i Anna Anduła otrzymały po… pięć głosów. Ich wynik jednak nie był najgorszy. Cztery głosy otrzymała Anna Cieżuch, dwa głosy natomiast Ewelina Gawryjołek. Rekordzistka może być tylko jedna. Ciężko sobie wyobrazić gorszy wynik, zwłaszcza że każdy z kandydatów z pewnością oddał głos na siebie. W Radomiu znalazła się osoba, która zdobyła.. cały jeden głos! To Karolina Gregorczyk. Rekordzistkom oczywiście gratuluję serdecznie, ale radzę zablokować wszystkich przyjaciół na fejsie i smartfonie, a także ograniczyć kontakty z rodziną wyłącznie do świąt kościelnych lub/i państwowych.
Zastanówmy się zatem, czy wyborcy już na starcie postanowili dać zupełnie nieznanym kandydatom czerwoną kartkę? Nic bardziej mylnego – po prostu nic o nich nie wiedzieli. Kandydaci, którzy otrzymali najmniejszą liczbę głosów zapewne zostali dopisani do listy, tylko dlatego, aby zebrać dodatkowe głosy (nieważne, że czasem pojedyncze). Jeśli chodzi o kampanię, to nie przypominam sobie, aby rekordziści jakąkolwiek prowadzili.
Czy to oznacza, że owi kandydaci nie mają czego szukać w polityce? Myślę, że po prostu nie mieli ani funduszy na reklamy wyborcze, ani doświadczenia w prowadzeniu kampanii. A może i wewnętrznego przekonania, że warto. Jednak już to, że zdecydowali się wystartować, mówi o nich jedno – niezależnie od reprezentowanych poglądów miasto nie jest im obojętne.
Na zakończenie wrócę do owej czerwonej kartki od wyborców. Chyba wszyscy widzimy, że niektórym politykom (czy działkowcom – to nowa nazwa w radomskim słowniku politycznym) – po ich zachowaniu i braku elementarnej kultury sądząc - przydałoby się taką kartkę wręczyć. Niektórym radnym wyborcy już podziękowali, niektórzy ze startu zrezygnowali sami, inni natomiast na tę czerwoną kartkę muszą jeszcze poczekać pięć lat. Miejmy nadzieję, że w kolejnych wyborach głosujący przejrzą na oczy i nie wybiorą tych, którzy nie potrafią ich godnie reprezentować, a działalność polityczna, jaką uprawiają, przypomina bardziej błazenadę i prywatny biznes, niż pracę dla dobra naszego miasta i nas - jego mieszkańców
