PZPR... Wydawało mi się, że ten koszmar mamy już za sobą i ludzie nigdy w życiu nie będą chcieli kolejnej bolszewickiej rewolucji. No i różnice między obecnymi a byłymi czasami są, na pierwszy rzut oka, spore. Kiedyś była jedna - jedynie słuszna - partia, teraz mamy ich mnóstwo. (Ale faktycznie trzeba przyznać, że chyba jedna jest bardziej słuszna od innych...) Niedoszli politycy, którzy chcą do jakiejś partii przynależeć, mają nie lada problem, do której (bo przecież wiadomo, że w partiach o poglądy nie chodzi). Ktoś może powiedzieć, że kiedyś było łatwiej. Można się było zapisać do tej jednej partii i czerpać z tego korzyści. Teraz nie bardzo wiadomo, do której trzeba się zapisać, żeby można było liczyć na spore profity.
Kiedyś członkowie partii, oprócz pracy na wysokim stanowisku i szybkiego awansu, mogli uzyskać, na przykład, przydział na mieszkanie lub talon na samochód. Tak mi przynajmniej powiedział jeden znajomy, którego przekornie nazywałem „lewakiem”. Za przynależność do partii jego ojciec podobno dostał szybszy przydział na wymarzonego „malucha”. Teraz, na szczęście, nikt nie musi czekać, żeby móc sobie kupić samochód. Teraz wystarczy kasa, a tę chyba najłatwiej zdobyć, zasiadając w nagrodę za wierność w jakiś spółkach skarbu państwa czy w innym tworze biznesowo-narodowym. Ze stanowiskami też jakby trudniej. Co prawda jedna partia może obsadzać te spółki swoimi członkami (za przeproszeniem) lub też sympatykami, za to inna – ta, o której nie napisano na radomskim banerze - swoimi obsadza spółki miejskie.
Co zatem jedynie słuszna dzisiaj partia robi, co może być podobne do byłego, obrzydliwego, bolszewickiego systemu? Pewnie wiele osób pamięta słynne powiedzenie: „czy się stoi, czy się leży...”. I tu może jest pi(e)s pogrzebany. Bo teraz dzięki rządowi niektórzy mogą śmiało powiedzieć: „czy się stoi, czy się leży, 500 zł się należy”. Poszkodowani są tylko ci, którzy dzieci się nie dorobili. A przecież pieniądze na ten program nie biorą się znikąd. Prawa i sprawiedliwa partia uruchomiła kilka socjalnych programów takich, jak „Mieszkanie +” „500 +”.
Jednak różnice w obecnym i byłym systemie politycznym są znaczące. Nie kojarzę, by na sklepowych półkach stał głównie ocet. Nie widzę też dzieci zostawionych w kolejkach, aby rodzic mógł skoczyć do domu po pieniądze, bo niespodziewanie do sklepu przywieźli rowery. Ech, sam tak stałem za białymi „Wigrami 3”.
Kartek na żywność też jakby już nikt nie drukuje. No i jedna piosenka stanowczo straciła aktualność. Jaka? „Za 10 minut trzynasta”. Bo dawniej – czego może już nikt nie pamięta - przed godz. 13 alkoholu się nie kupiło. No chyba, że wodę brzozową w kiosku Ruchu. Teraz w sklepach o wiele łatwiej można dostać alkohol niż kupić chleb, czy coś do jedzenia po godz. 22. Jaki zatem PRL? Jaki PZPR? Sam już nie wiem. Formalnie zgłupiałem.
Obie główne siły polityczne działają w zasadzie podobnie. Z tą różnicą, że jedną ktoś na banerze porównał do PZPR, a o członkach partii sprzeciwiającej się tej obecnie rządzącej ktoś inny (wzrostu niewielkiego, acz wyniosłego) powiedział, że stoją tam, gdzie stało ZOMO. Skąd te porównania do minionej epoki? Może z sentymentu? Może z tępoty umysłowej? Sam nie wiem, ale chyba jest tak w ludzkiej naturze, że często przypominamy sobie młodość. A że politycy za młodu żyli w PRL-u to i sporo z nich dobrze pamięta tamte czasy.
Dziwią mnie jednak te porównania, gdy dwie główne siły polityczne zarzucają sobie działania podobne do tych z poprzedniego systemu. Jakie zatem jest rozwiązanie? Może bezpartyjność? Ech, przecież ci nasi bezpartyjni w znacznej większości kiedyś partyjni byli. Cieszmy się z pewnej oczywistej oczywistości – komuna już dawno minęła. Chyba, że się mylę...
Zachęcamy również do lektury poprzedniego felietonu Adama Hildebrandta "NieObiektywnym Okiem".
http://www.cozadzien.pl/radom/nieobiektywnym-okiem-gdyz-poniewaz-nie-ma/49500
