Najlepsze wiadomości video z Radomia znajdziesz na naszym kanale na YouTube - TUTAJ.
Mieszkała w Radomiu ponad ćwierć wieku, a jedyny jej adres,
jaki udało się ustalić , to Warszawska 14 (obecnie Malczewskiego
14). Była radną dwóch kadencji Rady Miejskiej Radomia, stworzyła
od podstaw Seminarium Nauczycielskie Żeńskie i przez 15 lat nim
kierowała, uczyła również w Gimnazjum Państwowym Męskim im.
Jana Kochanowskiego, ale do naszych czasów nie przetrwał nawet
jeden jej życiorys. Zakładała stowarzyszenia, przewodziła
rozmaitym komitetom i instytucjom, brała udział w tajnym nauczaniu,
za którą to działalność została odznaczona orderem Polonia
Restituta (najwyższe odznaczenie państwowe po Orderze Orła
Białego), była jedną z najaktywniejszych działaczek radomskiej
endecji, a źródłem wiedzy o jej życiu są... kalendarze.
Stanisława Zofia Biernacka przyszła na świat 1 maja 1866 roku w Lipnie – maleńkim powiatowym miasteczku niedaleko Płocka, gdzie urodził się także wybitny aktor teatralny Wincenty Rapacki i gwiazda kina Pola Negri, urodzona Apolonia Chałupiec. Miała średnie wykształcenie i ukończone kursy pedagogiczne. Wyszła za mąż za starszego o 10 lat Bronisława Brunona Wron- -ckiego i prawdopodobnie w związku z jego pracą przeniosła się – na przełomie XIX i XX wieku – do Radomia. Wronccy mieli już wtedy kilkuletniego syna Jerzego.
W czasie zaborów angażowała się mocno zarówno w poprawę bytu kobiet, jak i w tajne nauczanie. W 1906 roku Stanisława Wroncka założyła Stowarzyszenie Kobiet Pracujących w celu „zorganizowania kobiet pracujących w różnych zawodach, wytworzenia łączności i wzajemnej pomocy”. Działała też w Polskiej Macierzy Szkolnej. Tuż po wybuchu I wojny światowej znalazła się w Komitecie Obywatelskim Miasta Radomia, który m.in. udzielał pożyczek oraz prowadził tanie kuchnie i ochronki, a Polskiemu Komitetowi Pomocy Sanitarnej przewodniczyła. Została też opiekunką pierwszego w mieście szpitala dla rannych żołnierzy. Po ustąpieniu Rosjan kierowała sekcją uniwersytetu ludowego Komisji Szkolnej Ziemi Radomskiej, zapisała się też do Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego.
We wrześniu 1917 roku „znana z niezmordowanej pracy narodowej i
spo- łecznej” Stanisława Wroncka została dyrektorką Seminarium
Nauczycielskiego Żeńskiego. Zorganizowała tę szkołę, pozyskała
znakomitych nauczycieli, zapewniła jej siedzibę i kierowała nią
przez 15 lat. Ucząc przy tym historii i ję- zyka polskiego w
„Kochanowskim”. Doprowadziła do powstania Uniwersytetu Ludowego,
który przez 10 lat prowadził pracę oświatową dla dorosłych –
organizował dla nich kursy i wykłady. Po odzyskaniu niepodległości,
uważana za „najwybitniejszą przedstawicielkę radomskich kobiet”,
obok Marii Kelles- -Krauz, Stanisława sięgnęła po mandat radnej.
Startowała z list Narodowego Komitetu Wyborczego w pierwszych
niepodległościowych wyborach 9 marca 1919 roku. Na liczącej 38
osób liście NKW miała wysoką – czwartą pozycję. Została
radną – jedyna kobieta spośród 14 przedstawicieli endecji.
Ponownie uzyskała mandat w 1923 roku. Więcej nie kandydowała. Pod
koniec 1918 roku założyła Zjednoczenie Polek, działa- ła w
Radzie Szkolnej Miasta Radomia i Komitecie Pomocy Miastu Wilno.
W 1932 roku Stanisławę Wroncką, pod pretekstem osiągnięcia przez nią wieku emerytalnego, usunięto z dyrektorskiego fotela w seminarium nauczycielskim. Prawdopodobnie niedługo potem wyjechała do syna do Warszawy. Tam też zmarła – 7 czerwca 1947 roku.
Najświeższe wiadomości z Radomia i regionu znajdziesz na profilu CoZaDzien.pl na Facebooku - TUTAJ.
