Ulica Jacka Kuronia. Kuronia. Ustronie, Prędocinek, Idalin, Malczew, Młodzianów, Godów, Południe. Od al. Grzecznarowskiego do ul. Sycyńskiej.
Jacek Kuroń urodził się 3 marca 1934 r. we Lwowie w inteligenckiej rodzinie o tradycjach niepodległościowych i socjalistycznych. Rodzina Kuroniów przeżyła w tym mieście najpierw okupację sowiecką, potem niemiecką. Wiosną 1945 Kuroniowie zamieszkali w Krakowie, a po roku przenieśli się do Warszawy.
W 1949 Jacek Kuroń wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej, a trzy lata później, po zdaniu matury, rozpoczął pracę jako instruktor w wydziale harcerskim stołecznego ZMP. W tym czasie wstąpił do PZPR. W 1953 r. rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej. Dwa lata później, w związku z rozwiązaniem PWSP, przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, na Wydział Historyczny. Ukończył go w 1957.
W listopadzie 1953 usunięto go – za krytykę działalności kół zetempowskich w Warszawie – z ZMP, a w połowie 1954 został wykluczony z PZPR. Do partii przyjęto go ponownie w 1956.
Wspólnie z Karolem Modzelewskim opracował „List otwarty do członków PZPR”, który wskazywał na konflikt między klasą robotniczą centralną biurokracją partyjną. 19 marca 1965 dwa egzemplarze listu przekazali do Komitetów Uczelnianych PZPR i ZMS Uniwersytetu Warszawskiego. Pozostałych kilkanaście rozkolportowano wśród studentów. Następnego dnia Kuroń i Modzelewski zostali aresztowani. Sąd skazał Kuronia na trzy lata więzienia. Zwolniono go warunkowo w maju 1967.
Był m.in. współautorem protestu wobec decyzji władz zakazującej wystawiania w Teatrze Narodowym „Dziadów” Kazimierza Dejmka. Należał również do inicjatorów wiecu studenckiego na Uniwersytecie Warszawskim w obronie bezprawnie relegowanych z uczelni Adama Michnika i Henryka Szlajfera. 8 marca 1968, w dniu wiecu na UW, został aresztowany. Przed sądem stanął w styczniu 1969, oskarżony o inspirowanie tzw. wydarzeń marcowych. Otrzymał wyrok 3,5 roku pozbawienia wolności, ale wyszedł już we wrześniu 1971.
W 1975 r. był jednym z pomysłodawców i sygnatariuszy „Listu 59”, w którym zawarty był m.in. postulat wprowadzenia swobód obywatelskich i protest przeciwko zapisowi w konstytucji o kierowniczej roli PZPR. W czerwcu 1976 podpisał „Apel do społeczeństwa i władz PRL" – oświadczenie 14 intelektualistów deklarujących solidarność z protestującymi robotnikami. Wraz z grupą przyjaciół organizował pomoc dla represjonowanych robotników z Radomia i Ursusa oraz ich rodzin. Był też jednym z założycieli, powstałego we wrześniu 1976, Komitetu Obrony Robotników i współinicjatorem przekształcenia go w Komitet Samoobrony Społecznej KOR.
W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 Jacek Kuroń został zatrzymany w gdańskim hotelu „Novotel” i przewieziony do Warszawy. Następnie internowano go w Strzebielinku, a później w Białołęce. W grudniu 1988 wszedł w skład Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „S” Lechu Wałęsie. 4 czerwca 1989 został wybrany do sejmu z listy Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Posłem był nieprzerwanie do 2001 r. Najpierw jako członek Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, później klubów Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Przez trzy kadencje przewodniczył Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych. W rządach Tadeusza Mazowieckiego (1989-90) i Hanny Suchockiej (1992- 93) był ministrem pracy i polityki socjalnej. Pod jego kierownictwem opracowano pierwszą w powojennej Polsce ustawę o bezrobociu, utworzono też Fundusz Pracy.
Rozgłos przyniosły Jackowi Kuroniowi organizowane przez niego akcje społeczne (m.in. fundacja Pomoc Społeczna SOS), mające łagodzić skutki transformacji gospodarczej. Sympatię zyskał dzięki akcji „Podarujmy dzieciom lato, podarujmy zdrowie”. Jedną z jego ostatnich inicjatyw społecznych było założenie Uniwersytetu Ludowego im. Jana Józefa Lipskiego w Teremiskach na Podlasiu.
Zmarł 17 czerwca 2004 r. w Warszawie. Został pochowany na wojskowych Powązkach. Jednemu z trzech fragmentów południowej obwodnicy Radomia radni nadali imię Jacka Kuronia 3 czerwca 2016 r.
