Równoległa do ul. Arkadego Fiedlera, prostopadła do ul. Haliny Hermanowicz. Rajec Poduchowny.
Lekarz, działacz kulturalny i społeczny, numizmatyk.
Teofil Aleksander Rewoliński urodził się 14 marca 1821 w Rawie Mazowieckiejw zubożałej rodzinie szlacheckiej. Był synem wachmistrza żandarmerii wojskowej Wojciecha i Magdaleny z Kotlińskich. Uczył się najpierw w Rawie, potem w Kielcach. Gimnazjum, mimo trudnych warunków materialnych, ukończył w Radomiu. Dzięki stypendium mógł, w latach 1842-47, studiować w Akademii Medyko-Chirurgicznej w Petersburgu. Od 1847 roku przez 12 lat odsługiwał stypendium w armii rosyjskiej. Początkowo był ordynatorem Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie, później w Łowiczu. W 1849 odbył kampanię węgierską jako lekarz przy sztabie głównym wojsk rosyjskich, po czym powrócił do Szpitala Ujazdowskiego. W roku 1852 Rada Lekarska Królestwa Polskiego przyznała mu stopień doktora medycyny po obronie pracy „De abscessu frigido seu lymphatico”.
Po zwolnieniu ze służby wojskowej Teofil Rewoliński przyjął posadę lekarza powiatu siedleckiego. Po złożeniu w 1862 roku w Radzie Lekarskiej egzaminu służbowego oraz napisaniu rozpraw „Topograficzna-lekarski opis Wołoszczyzny” i „O epidemii szkorbutu grasującej nad Dunajem w wojskach cesarsko-rosyjskich podczas kampanii r. 1855” uzyskał wymagane kwalifikacje, by rok później objąć posadę inspektora lekarskiego guberni augustowskiej w Suwałkach. Wystąpił wówczas z propozycją tworzenia komitetów sanitarnych we wszystkich miastach Królestwa. Komitet taki zorganizował w Suwałkach, a w 1877 z jego inicjatywy powstał komitet sanitarny w Radomiu.
W latach 1865-80 Rewoliński pracował jako lekarski inspektor gubernialny w Radomiu. Energicznie zabrał się za poprawę stanu zdrowotnego miasta i guberni. Na jego wniosek zarządzono inspekcje domów w miastach i gminach. Ukrócił też praktyki niedostatecznie wykształconych felczerów; zwalczał działalność różnego rodzaju znachorów i niewykwalifikowanych do porodów „babek”. W celu ograniczenia działalności tych ostatnich z jego inicjatywy rozpoczęto szkolenie akuszerek.
Należał do najbieglejszych urzędników służby zdrowia w Królestwie, co potwierdziła praca odnosząca się do rewizji ustawy o organizacji służby zdrowia w Królestwie, za którą uzyskał nagrodę „Tygodnika Lekarskiego”. 5 stycznia 1869 został wybrany na członka-korespondenta Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego za publikacje z zakresu medycyny sądowej i policji lekarskiej.
Teofil Rewoliński ożenił się z Adelą z Waryńskich. Mieli córkę Julię oraz synów Władysława i Bronisława.
Po przejściu na emeryturę poświęcił się Rewoliński pracy społecznej. W październiku 1884 założył, ukazującą się dwa razy w tygodniu, „Gazetę Radomską”, którą wydawał własnym kosztem i redagował do końca 1888. Pisał też do „Kłosów”, „Tygodnika Ilustrowanego” i „Wędrowca”.
Teofil Rewoliński zajmował się także archeologią, a przede wszystkim numizmatyką. Był jednym z pierwszych badaczy polskich XIX stulecia, który zainteresował się bliżej polskimi medalikami religijnymi i patriotyczno-religijnymi. Własnym wysiłkiem utworzył zbiór medali związanych z historią Polski, znakomitych Polaków i znaków pieniężnych; zebrał też unikatową kolekcję polskich medali i medalików o treści religijnej. Jego zbiór numizmatyczny był uważany za jeden z większych w kraju. W pewnym okresie składał się z 1324 medali historycznych polskich, w tym 135 dotychczas nieznanych, 117 medalionów portretowych królów polskich, 324 żetonów, marek, liczmanów i znaków pieniężnych oraz 1200 medalików religijnych. Podczas organizowanych w mieście wystaw starożytności, z których dochód zasilał konto Towarzystwa. Dobroczynności, najpoważniejsze były zbiory Rewolińskiego. Wystawiał zbiór autografów królów polskich, dokumentów historycznych, rzeźb, porcelanę, meble, pamiątki historyczne i oczywiście zbiory numizmatyczne. Od 1890 roku pragnął, by w Radomiu powstało Muzeum Starożytności, co udało się zrobić w 1923.
Teofil Rewoliński zmarł 19 maja 1899 roku w Radomiu i został pochowany na cmentarzu przy ul. Limanowskiego. Miejska Rada Narodowa uczyniła go patronem ulicy 29 marca 1985 roku.
