ulica płk. Jana Zientarskiego
Gołębiów I
Prostopadła do ul. Stanisława Zbrowskiego
Jan Zientarski urodził się 24 października 1894 roku we wsi Niegardów koło podkrakowskich Słomnik. Jeszcze jako dziecko przeprowadził się z rodziną do Sosnowca. Tu ukończył szkołę podstawową i średnią handlową. Już w 1910 związał się z Organizacją Niepodległościową, a potem wstąpił do Związku Strzeleckiego, przyjmując nazwisko Liziński, pod którym od 1914 działał w Legionach Polskich. Ukończył kurs kadry strzeleckiej pod kierunkiem Józefa Piłsudskiego. Jako oficer II Brygady Polskiego Korpusu Posiłkowego stanął na czele 80-osobowego oddziału, z którym wyruszył z Sosnowca i przeszedł chrzest bojowy na Węgrzech, walcząc z oddziałami kozackimi. Prowadził także szkolenia dla kadry w 2 Pułku Piechoty.
Od 1918 roku był w Wojsku Polskim. Awansowany do stopnia kapitana, w czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył w rejonie Wilna i na Wołyniu. Dwa lata później awansował na stopień majora i otrzymał dowództwo I Batalionu. Za zasługi na polu walki Jan Liziński odznaczony został Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
W 1923 ukończył Wyższą Szkołę Piechoty w Rembertowie i otrzymał przydział do 11 Pułku Piechoty Ziemi Będzińskiej z awansem na stopień podpułkownika. Za męstwo i umiejętności dowódcze został wielokrotnie odznaczony i mianowany generałem brygady.
W 1939 roku został dowódcą 10 Dywizji Piechoty w Łodzi. We wrześniu, w czasie bombardowania Warszawy stracił żonę. Zientarski został internowany w Rumunii, skąd w 1940 przedostał się na Węgry. Tam działał w Obozie Polski Walczącej pod pseudonimami „Ein” i „Mieczysław”. Był szefem komórki przerzutowej i według planów marszałka Edwarda Rydza Śmigłego przygotowywał ludzi do pracy w kraju. Rok później objął komendanturę Inspektoratu Częstochowskiego w Okręgu Radomsko−Kieleckim. W 1943 roku, po scaleniu OPW z Armią Krajową był inspektorem Komendy Głównej Armii Krajowej. W sierpniu 1944 roku został mianowany dowódcą Korpusu Radomsko-Kieleckiego AK określanego kryptonimem „Jodła”. Uporządkował partyzantkę AK na tym terenie, wprowadzając do niej struktury wojskowe: dywizje, pułki, bataliony, kompanie.
W czasie akcji „Burza” zarządził mobilizację Korpusu Radomsko- Kieleckiego w rejonie Opoczna i Przysuchy (ok. 7 tys. żołnierzy) i wyruszył na pomoc powstańcom w Warszawie. Zetknięcie się w walkach z hitlerowską Dywizją Pancerną „Hermann Goering” uniemożliwiło dalszy marsz. Oddziały „Jodły” musiały wrócić do walk partyzanckich. Za te działania generał Jan Zientarski otrzymał Order Virtuti Millitari, Krzyż Niepodległości, czterokrotnie Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Złoty Krzyż Zasługi, Złoty i Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Był tytularnym generałem AK.
W styczniu 1945 roku z rozkazu gen. Leopolda Okulickiego rozwiązano formacje AK w okręgu radomsko-kieleckim. Zientarski wszedł w skład poakowskiej organizacji „Nie”, która po dekonspiracji została rozwiązana. Wtedy wstąpił do organizacji Wolność i Niezawisłość. To za działalność w WiN został w 1946 aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i w procesie wojskowym skazany na siedem lat więzienia. Siedział na Mokotowie, gdzie był szykanowany i upokarzany; m.in. zamknięto go w jednej celi z trzema byłymi oficerami SS skazanymi za zbrodnie na ludności polskiej.
W 1950 został zwolniony z więzienia dzięki amnestii; po roku jednak aresztowano go ponownie i osadzono w więzieniu w Kielcach, skąd wyszedł z powodu braku dowodów winy. Po wyjściu na wolność zaczął pracować w firmie należącej do środowiska PAX Bolesława Piaseckiego. Ożenił się powtórnie i zamieszkał z żoną w Warszawie. Wiele lat był inwigilowany, przesłuchiwany, zatrzymywany – co było niewątpliwie skutkiem odmowy współpracy z UB i ZBOWiD-em.
Jan Zientarski zmarł 4 maja 1982 roku w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu na Powązkach.
Ulica Jana Zientarskiego nosiła wcześniej nazwę Pawła Findera, działacza PPR. Radni zmienili patrona w październiku 1990 roku.
